[009] Pisze Isobell

Tekst niesprawdzany 

Budzę się całkiem wypoczęta i odwracam głowę w stronę łóżka Vivian, ale jest ono puste. Plecak dziewczyny też zdążył już zniknąć ze swojego stałego miejsca a to może oznaczać tylko jedno. Zaspałam!

Zrywam się z łóżka czego od razu żałuję, bo wszystko zaczyna mi wirować. Nawet nie zaprzątam sobie głowy myślami o kacu, bo do lekcji zostało niecałe piętnaście minut, czyli mogę pożegnać się zarówno z prysznicem, jak i śniadaniem.

Szybko uwijam się w łazience i w samej bieliźnie wbiegam do pokoju, w poszukiwaniu sensownie wyglądających ubrań. Narzucam pierwszą lepszą koszulkę z nadrukiem, do tego luźne dżinsy i trampki i stwierdzam, że od biedy mogę się tak pokazać przed ludźmi.

Wrzucam potrzebne zeszyty do torby i po raz ostatni oglądam się w lustrze. Jak na niespełna dziesięć minut pracy nad wyglądem i zaledwie cztery godziny snu, wyglądam całkiem nieźle.

Zbiegam po schodach i piętro niżej zauważam swoją przyjaciółkę, odwróconą do mnie tyłem.

–  Bu! –  Krzyczę łapiąc ją za żebra.

China podskakuje wystraszona a telefon prawie wypada jej z ręki. Sięga do swojej torby i  wyjmuje z niej paczkę z waflami ryżowymi, które przyjmuję bez słowa.

–  Nie wiem, jak ty, ale Toby nie pamięta nic z  wczorajszej nocy. Tak się nawalił, że chłopaki musieli odstawić go do domu. –  Mówi Murzynka, podkradając mi jednego wafla.  

 –  Mnie chyba nic nie jest. – Wzruszam ramionami 

–  Bo masz mocną głowę. –  Stwierdza, kiedy skręcamy do klasy.

Zajmujemy swoje ławki. Ja ostatnią od ściany, a ona tę przede mną. Nauczycielka historii wchodzi do klasy a ja zasłaniając telefon piórnikiem, sprawdzam i odpisuję na wiadomości, których trochę się nazbierało. China podsuwa mi zeszyt z zadaniem domowym z matematyki, więc zajmuję się przepisywaniem. 

–  Z czego spisujesz? –  Dociera do mnie pytanie z tyłu.

–  Z matmy. Ale łatwe było. –  Odpowiadam.

–  Więc czemu sama nie zrobiłaś?

Nie zaprzestając przepisywania, zastanawiam się przez chwilę, kto jest na tyle głupi, żeby zadawać takie pytania. Przecież cała klasa wiedziała o domówce u Migela. Dopiero po sekundzie dociera do mnie, że przecież siedzę ostatnia, a co za tym idzie, za mną pewnie stoi nauczycielka.

Odwracam się z najsłodszym uśmiechem, na jaki tylko mnie stać, bo wiem, że i tak mam przekichane. Pani Simons najwyraźniej tego nie kupuje. Patrzy na mnie tylko, zaciskając te wąskie usta i zwężając ślepia.

–  Uczyłam się z historii? –  Bardziej pytam niż stwierdzam.

–  A to na jaki temat? –  Interesuje się nauczycielka.

Rozglądam się po klasie w poszukiwaniu jakiejkolwiek pomocy. Widząc dwa słowa zapisane na tablicy, odpowiadam szybko:

–  Rewolucji Francuskiej.

Nauczycielka zaczyna się śmiać, ale ja osobiście wydycham powietrze z ulgą. Przynajmniej trafił mi się banalny temat. 

–  W takim razie chyba mamy chętną do odpowiedzi! –  Krzyczy starsza kobieta tak, aby wszyscy w klasie usłyszeli.

Chcę zaprotestować, ale zadowolona z siebie wskazuje mi ręką miejsce przy biurku, co oznacza, że jednak mam odpowiadać przed klasą. Naprawdę nie mogę powstrzymać się przed uśmiechem.

–  No, to co nam powiesz o Rewolucji Francuskiej? –  Historyczka opiera się o biurko i wpatruje we mnie wyczekująco.

–  Chodzi o te hasła, że równość, wolność i... –  Wyliczam na palcach aż w końcu udaję, że się zacinam. –  Braterstwo! I braterstwo! –  Pstrykam palcami.

Obie wiemy, że się zgrywam, bo cała ta sytuacja jest dla mnie komiczna. Ale pani Simons wyraźnie stara się ośmieszyć mnie na oczach całej klasy, na co ja w żadnym wypadku nie zamierzam jej pozwolić.   

–  Brawo, znasz słowa wypisane wielkimi literami na początku działu! A teraz konkrety. –  Żąda ode mnie. –  Wiesz, że dopiero jutro jest wystawianie ocen i jedną jedynką mogę spowodować, że to twoje rewelacyjne sześć zmieni się na całkiem niezłe pięć, prawda?

Patrzę, jak odwraca się do mnie tyłem i swój ogromny, tłusty tyłek sadza na krześle przy biurku. Patrzy w dziennik, jednocześnie bawiąc się długopisem.

–  Ale tego pani nie zrobi. –  Stwierdzam.

–  A to niby czemu, skoro twoja wiedza jest zerowa?

–  Temu, że moja wiedza wykracza ponad program. Dwa tygodnie temu przerabialiśmy Rewolucję Francuską na dodatkowych zajęciach z historii i zostałam wylosowana do zrobienia referatu. Oddałam go pani i jestem pewna, że wszystko było tak, jak trzeba. –  Mówię choć zdaję sobie sprawę, że dyskusja z tą kobietą to stąpanie po cienkim lodzie. –  Mogłabym tutaj ustać i przez dwadzieścia minut o tym nadawać, ale zanudziłabym połowę klasy, a poza tym przecież nie o to pani chodzi, prawda?

Powstrzymuje się przed skrzyżowaniem rąk na piersi i dumnym uniesieniu podbródka.

Kobieta zastyga z długopisem tuż nad dziennikiem i przez chwilę chyba myśli, co ma dalej zrobić. W końcu odkłada pisak i zwraca się bardziej do klasy, niż do mnie:

–  Kiedyś myślałam, że nie może mi się trafić nikt gorszy niż twój ojciec. Że jak uda mi się nie skrzywdzić go przez czas, kiedy go uczyłam, to już nikt mi nie straszny. A teraz pojawiasz się ty, która jesteś taka sama, a może i gorsza i powoli tracę cierpliwość i zaczynam wątpić, czy nadaję się do wykonywania tego zawodu. –  Wzdycha, a w klasie rozlegają się coraz głośniejsze chichoty – A to, że jesteś już zaznajomiona z tematem, który dziś omawiamy wcale nie oznacza, że możesz nie słuchać. –  Dorzuca na koniec, wskazując ręką, żebym zajęła swoje miejsce.

Mijam Chinę, która co chwilę parska śmiechem nawet, kiedy już siedzę w swojej ławce a nauczycielka ponownie prowadzi lekcję. W końcu mam dość tego jej nabijania się i czochram jej ciemne włosy, na co dziewczyna  zaczyna protestować.

Biologia o dziwo mija nam bez żadnych niespodzianek, choć to może przez fakt, że jest już prawie koniec roku. Nauczycielka zamiast prowadzić lekcje, puszcza nam jakiś film na temat życia meduz ale nikt i tak specjalnie tego nie słucha.

Właściwie to na kolejnych lekcjach też nic się nie dzieje, więc kiedy zaczyna się długa przerwa, zadowolona idę do swojej szafki, żeby zabrać z niej kilka książek.

Jeszcze zanim się odzywa, słyszę jego głośne kroki za mną. Łapie mnie za ramię i w typowy dla siebie, dość brutalny sposób, odwraca tak, że stoję do niego przodem.

–  Nawet nie zaczynaj, bo chłopaki patrzą. –  Mówi do mnie bez żadnej czułości.

Cooper przysuwa swoje usta do mojego ucha i pewnie z daleka wygląda to, jakbyśmy się całowali. Nie robi na mnie wrażenie to, że zgrywa przede mną złego chłopca, bo takich jest na pęczki. No i okropny z niego szpaner, co tylko potęguje moją niechęć wobec jego osoby. Jakby chciał pochwalić się przed swoimi kolegami z drużyny, że traktuje Isobell Parker jak swoją własność. Jeszcze czego.

–  No i co z tego? Próbujesz nadrobić w ich oczach za ostatnio przegrany mecz? –  Warczę, odsuwając go od siebie.

Wszyscy wiedzą, jak Cooper się przejął tą przegraną. Nawet na wczorajszej imprezie na której poza końcem roku szkolnego mieliśmy świętować ich zwycięstwo, wszyscy nabijali się z tej porażki. Między innymi rzecz jasna ja, bo nie mogłabym stracić takiej okazji.

–  Bardzo śmieszne. Jakby ktoś pytał, to po imprezie byłaś u mnie.

Parskam śmiechem, bo naprawdę nie mogę się powstrzymać. Uroda chyba naprawdę nie idzie w parze z inteligencją. Ja rzecz jasna jestem wyjątkiem.

–  To, że robiłeś sobie dobrze patrząc na moje zdjęcie, jeszcze nie znaczy, że spędziliśmy tę noc razem. –  Mówię tak głośno, żeby usłyszeli to wszyscy wokół nas.

Thomas od razu zerka w stronę grupki jego kumpli, którzy wybuchają śmiechem, zresztą nie jako jedyni. A ja mierzę się wzrokiem z szatynem, cynicznie się uśmiechając. W rzeczywistości gotuje się we mnie i mam ochotę zacząć okładać go na oczach wszystkich. Mimo wszystko jednak kolejna wizyta u dyrektora nie jest moim marzeniem, więc miażdżę go tylko w myślach. Ale i tak jest to przyjemne.

–  Jeszcze tego pożałujesz! –  Ostrzega mnie Tom przez zaciśnięte zęby, po czym się usuwa.

Patrzę za nim i kręcę głową z niedowierzaniem. Idzie do swoich kolegów i chyba się na mnie obraził. Ups...

–  Nie czaję tego waszego związku... –  Odzywa się za moimi plecami China.

–  Może dlatego, że on istnieje tylko w fantazjach Coopera? –  Pytam i obie zaczynamy się śmiać, przybijając sobie piątkę.

Uwielbiam Chinę. Nie chciałam chodzić do szkoły w Agencji, bo miałam wrażenie, że ludzie nie polubią córki Parkera. W końcu nasza rodzina była tą złą. A z Collins od pierwszego dnia coś mnie połączyło. Uwielbiam jej dystans do siebie i to, że wszystko potrafi obrócić w żart. Większość osób w naszej szkole to uważający się za geniuszy aroganci, którzy myślą, że jak ich rodzice są odznaczanymi agentami, to oni też będą nie wiadomo, kim. A China mimo wszystko taka nie jest. Poza tym pomimo, że ma bzika na punkcie mody i wygody, to nie boi się ubrudzić sobie rączek. A ja to bardzo cenię w ludziach.

Po lekcjach idę do pokoju i stwierdzam, że muszę sobie zrobić zakupy. Nie chodzi już o ubrania, bo z tym mogę się wstrzymać, ale chociażby o coś do jedzenia, bo na samym stołówkowym żarciu długo człowiek nie pociągnie.

Otwieram drzwi i widzę Vivian, która siedzi po turecku na swoim łóżku i czyta książkę. Udaję, że nie zwracam uwagi na jej dziwny uśmiech i ukradkowe spojrzenia i zajmuję się wyjmowaniem zeszytów z torby. Ale widzę, że aż ją nosi w jakimś dziwnym rodzaju podniecenia, więc siadam przy biurku i patrzę na nią z wyczekiwaniem.

–  Co chcesz mi oznajmić, rudowłosy potworze? –  Pytam a ona niemal od razu odkłada książkę, której chyba wcale nie czytała, tylko trzymała dla niepoznaki.

–  Pamiętasz, jak ostatnio brałam udział w tym konkursie z chemii? –  Przypomina, niby z czystej ciekawości.

–  Ten, do którego zakuwałaś całymi nocami i przez to nie pozwalałaś mi spać? –  Upewniam się.

–  Dokładnie. –  Przyznaje. –  Dzisiaj przyszły wyniki.

Dziewczyna podaje mi granatową teczkę a ja po chwili zawahania otwieram ją, żeby zobaczyć wypisane imię i nazwisko Vivian a pod spodem informacje o zajęciu pierwszego miejsca w stanowym konkursie z chemii.

Jestem pod wrażeniem, bo mnie osobiście nigdy nie udałoby się dokonać czegoś podobnego. Chemia to dla mnie najcięższy przedmiot, jaki tylko może być i gdyby nie pomoc rudej, to nigdy nie udałoby mi się wyciągnąć czwórki na koniec.

–  Gratuluję, mała! –  Krzyczę z autentyczną dumą, jednocześnie przytulając to kruche ciałko. –  Dzwoniłaś już do Nicholasa?

–  Nie dzwoniłam, dopiero dostałam wyniki. Tak bardzo mi kibicował, ale chyba powiem mu dopiero jutro. –  Mówi uradowana. –  Byłam najmłodszą uczestniczką, rozumiesz? Ucieszyłabym się już z trzeciego miejsca, a nawet nie śniłam o pierwszym. W ramach nagrody fundują mi trzytygodniowe warsztaty. Dopiero co przejrzałam ulotkę a tam aż roi się od znanych nazwisk! –  Piszczy.

Naprawdę to niezwykle rzadki widok, żeby ta drobna, zazwyczaj skryta osoba była aż tak czymś zafascynowana. Pozwalam więc jej się wygadać choć w większości nie mam zielonego pojęcia, o czym mówi.  

Dopiero, kiedy powoli się uspokaja, decyduję się zmienić temat na bardziej przyziemny.

–  Masz może jakąś gotówkę?

–  Ostatnie drobne wydałam na batonik w automacie. A co z twoja kartą kredytową? –  Pyta, po raz kolejny gapiąc się na list z informacją o wygranej.

Mam wrażenie, że zna go już na pamięć.

–  To ty nic nie wiesz? Odcięli nam karty, bo mieli jakieś tam ważniejsze wydatki. –  Burczę, bo nadal nie mogę w to uwierzyć.

–  Co ty pleciesz? Wczoraj używałam jej do zapłacenia za książki.

Patrzę na nią z niedowierzaniem. Przypominam sobie swoją rozmowę z tatą. Z Kieranem też o czymś plotkował.

Bez namysłu wyciągam telefon i wybieram numer Keynesa. Odbiera po kilku sygnałach, niezwykle zaspany. Pewnie jeszcze odsypia imprezę.

–  O czym rozmawiałeś z moim tatą? –  Pytam od razu.

–  Isy? Co się stało? Czemu tak wcześnie dzwonisz?

–  Jest druga po południu, legacie! I odpowiadaj mi! Co knujecie za moimi plecami? –  Warczę.

Cisza. Słyszę odgłosy ziewania i przyrzekam, że gdyby nie dzieliło nas te kilka kilometrów, to potraktowałabym go wiadrem zimnej wody.

–  Nic nie knujemy. Isy, dopiero wstałem. Naprawdę...

–  Twoja karta kredytowa działa? –  Przerywam mu.

–  Tak, Isy...

– Tylko tyle chciałam wiedzieć. –  Kończę naszą rozmowę, rozłączając się.  

Uśmiecham się i patrzę na telefon, a potem na niczego nieświadomą Vivian, która wpatruje się we mnie wielkimi, zielonymi oczami, nerwowo okręcając kosmyk włosów na palec.

Szybko zgarniam z szafy mniejszą torbę i wrzucam do niej portfel wraz z telefonem i wybiegam z pokoju, prosto do szkolnego bankomatu. Bez problemu przyjmuje moją kartę i pokazuje czterocyfrową, aczkolwiek średnio zadowalającą  sumę na koncie. No tak, mimo wszystko tata już dawno nie zasilał mojego konta... A przydałoby się.

Ale nie myślę o tym. Wyciągam swój telefon i wyszukuję numer Chiny. Mam też nadzieję, że Vivian nie zużyła całej energii na zachwycanie się ta wygraną, bo czeka nas pracowite popołudnie, a może i wieczór. Waham się przez chwilę, czy by nie zadzwonić do Kierana, bo ostatnio przypominał mi, że jeśli wychodzę poza akademik, to mam mu się meldować, ale w końcu był taki niewyspany, że sobie to daruję. Poza tym przecież to facet. Tylko zawadzałby na naszym babskim wypadzie.   

Jak pisałam wyżej, tekst niesprawdzany.  Niektórzy pisali, że trochę się gubią, dlatego teraz póki co zostajemy przy Isobell. Wiem, że ten rozdział wydaje się takim zapychaczem, ale jest wstępem do bardzo ważnych wydarzeń. Prawdopodobnie jeszcze dziś do bohaterów dołączą China i Vivian. Za dwa tygodnie na 100% wstawię kolejny rozdział. U niektórych jestem strasznie do tyłu, ale pewnie dopiero za tydzień ogarnę wszystkie zaległości, dzisiaj jestem tylko przelotem. 

Jeśli macie jakieś pytania odnośnie bohaterów albo coś wam się wydaje niejasne, to pytajcie tutaj albo w zakładce bohaterowie, postaram się odpowiedzieć :)  

Pozdrawiam :*