[008] Pisze Domein

Siedzę w małym, przytulnym salonie kosmetycznym i patrzę na podążających słonecznymi ulicami Beverly Hills ludzi. Wyglądają, jakby każdy z nich gdzieś się śpieszył, czego ja kompletnie nie rozumiem. Czasami mi się wydaje, że ludzie są po prostu głupi. Całe życie harują, wiecznie w pośpiechu, a i tak zawsze gdzieś są spóźnieni, czy nie mają na coś czasu. Dążą do zdobywania majątku, do założenia rodziny, prawidłowego wychowania dzieci i tych wszystkich bzdet. I niby to wszystko po to, żeby mieć udane życie.

Ja dążę do zadowolenia siebie samego. Nie do zdobycia majątku, bo przecież pieniądze mam. Nie do założenia rodziny, bo mam kota Nicholasa, a  nerwy wystarczająco psują mi dzieciaki mojego brata. A ci ludzie na ulicy są dla mnie niczym te mrówki. Jedno, wielkie mrowisko. 

– Jaki kolor? – Wyrywa mnie z zadumy głos Anastasii.

– Czarny – Mówię bez namysłu. – A kciuki na biało.

– I w szpic, jak zawsze? – Dopytuje się.

– W szpic. – Potwierdzam.

Obserwuję, jak dziewczyna sprawnie doprowadza moje paznokcie do porządku a potem nakłada kolejne warstwy lakierów. Po kilkunastu minutach wychodzę z niedużego salonu, niesamowicie zadowolony z efektu jej pracy.

Wkraczam na tę zatłoczoną uliczkę i rozglądam się w poszukiwaniu jakiegoś ciekawego sklepu, ale ponieważ takowego nie znajduję, kieruję się do bardziej znanej mi części miasta.

 Po drodze zahaczam jedynie o jeden, niewielki butik, gdyż na wystawie dostrzegam ciemnoczerwone, materiałowe spodnie. Stwierdzam, że świetnie będą mi pasowały do marynarki, którą kupiłem kiedyś na wyprzedaży. Od razu wyobrażam sobie siebie w tym stroju i już wiem, że jeśli dokupię pasujące buty i koszulę, to nie będę musiał martwić się już o swój strój na kolację u taty, do której zostało już niewiele czasu.

Zadowolony wychodzę ze sklepu i dalej idę ulicami miasta. Znajduję cudowną, czarną koszulę w jednym ze swoich ulubionych butików, natomiast nie podobają mi się żadne buty. Jeśli są w dobrym rozmiarze, to są brzydkie, a jeśli są w moim guście – nie pasują. Ile to się człowiek musi namęczyć, zanim coś dla siebie znajdzie...

Tracąc powoli nadzieję, zachodzę jeszcze do małej cukierni, gdzie sprzedają ulubione pączki Nicholasa i biorę dla niego cztery, przy okazji zgarniając też ptysia, bo jemu pewnie i tak będzie mało. I tak idąc do samochodu, słyszę dzwonek mojego telefonu i odbieram, widząc, że to dzwoni Xander.

– Gdzie jesteś? – Warczy a ja tak sobie uświadamiam, że on powinien pomyśleć o jakimś wypadzie do SPA, choćby na jeden dzień. Wymasowany i zrelaksowany na pewno nie byłby taki humorzasty.

– Po pierwsze, to nie warcz na mnie, a po drugie, to zaraz mam wracać do domu. A co się znowu stało?

– Pytasz, co się stało? Trzy razy już do ciebie dzwoniłem! Cameron wrócił strasznie wkurzony i wszystkich opieprza, w tym mnie, choć nie powinien, a ty się gdzieś ulotniłeś! – Wykrzykuje mi do słuchawki.

 Jakby nie można było na spokojnie.

Ziewam, bo się jakiś zmęczony zrobiłem i sprawdzam powiadomienia w telefonie. Rzeczywiście, dzwonił. Pewnie wtedy, jak te spodnie przymierzałem i dlatego nie zwróciłem uwagi.

– Przepraszam, mierzyłem spodnie. – Mruczę,  ponownie zajmując się przeglądaniem wystaw sklepowych.

– Świetnie. Ale jeśli już wracasz do domu, to mógłbyś jeszcze zajechać do sklepu i kupić mi... – W tym momencie tracę nim kompletnie zainteresowanie, bo je dostrzegam.

Stoją sobie, czerwone, z czarnymi noskami i sznurówkami, a ja po prostu nie mogę ich tak zostawić.

– Aha, rozumiem twój ból, braciszku. Za godzinę będę. – Mówię i po prostu się rozłączam, wchodząc do sklepu.

Oglądam je z każdej strony i po tym, jak podchodzi do mnie jakaś małolata i krytycznie mi się przygląda pytam, czy nie ma większego rozmiaru. I jest! Jest, a ja w takich chwilach naprawdę jestem w stanie uwierzyć, że tam na górze ktoś jest i czuwa nade mną, bo innej opcji nie ma!

Niesamowicie szczęśliwy wracam do domu, nawet nie przejmując się jakimś niedoszkolonym kierowcą, który zapomniał podczas zjazdu włączyć kierunkowskaz. Czuję, że nic nie jest w stanie zepsuć mi tego dnia.    

Parkuję pod domem i biorąc torby, idę do środka. Kieruję się do swojej części i rzucam wraz ze swoimi zakupami na łóżko, pozwalając sobie na pięć minut odpoczynku. Słyszę znajome kroki, zanim jeszcze Nicholas pojawia się w drzwiach. Patrzy najpierw na mnie, a potem na te wszystkie torby którymi jestem obłożony i uśmiecha się pobłażliwie.

– Chłopaki na ciebie czekają i nie wydaje mi się, żeby byli w dobrych humorach. – Wskazuje palcem na korytarz.

Podnoszę się do pozycji siedzącej i splatam ręce na piersiach.

– Tak, Nicholasie, udały mi się zakupy. I tak, kupiłem ci te twoje ociekające tłuszczem pączki. – Warczę.

Wstaję i mam zamiar po prostu sobie wyjść, ale on staje w drzwiach nie pozwalając mi przejść. Mierzymy się wzrokiem. Ja z obrażoną miną, a on z coraz większym uśmiechem. Rozbrajają mnie te jego rozweselone błękitne ślepia i naprawdę dużo mnie kosztuje, żeby nie dać za wygraną.

– Przecież wiem, że się udały. Inaczej nie wracałbyś obładowany torbami, tylko już od progu krzyczał, że masz migrenę albo potrzebujesz, żeby cię rozmasować. – Oplata swoimi rękoma moją szyję i przekrzywia głowę, jakby był pewien swoich słów.

– Bzdury. A rozmasować i tak mnie potem możesz, bo strasznie się nachodziłem. – Stwierdzam, prostując plecy i czując jakieś dziwne kłucie. 

– Oczywiście. To gdzie te pączki? – Pyta z niewinnym uśmiechem, na co ja tylko wzdycham i pokazuję mu kremową torbę.

Idę do moich braci wiedząc, że zaraz wlepią mi jakąś robotę. I sama świadomość tego sprawia, że odechciewa mi się czegokolwiek, ale było by zbyt pięknie, gdybym mógł jedynie chodzić po zakupach, co ja doskonale rozumiem. Mimo wszystko jednak... Życie jest takie trudne.

Stoję w wejściu i przyglądam się swoim bliźniakom. Xander standardowo romansuje  z laptopem, podczas gdy Cameron zdaje się wypełniać jakieś świstki. Gdybym nie był pewien, że i tak wiedzą o moim przyjściu, to zapewne wycofałbym się jak najszybciej i poszedł się wykąpać, bo jakoś naszła mnie ochota.

– Chodź, chodź, chodź! – Poleca mi Xand, wskazując miejsce obok siebie.

Wzdycham i siadam, parząc na niego ze znudzeniem. On milczy i dalej wpatruje się w komputer, więc podążam wzrokiem do swojego drugiego brata. Przegląda jakiś notes, co chwilę odrywając się od niego, żeby na małej żółtej karteczce coś zapisać, a potem zaznaczyć nią daną stronę.

– Robisz notatki dla Evy? – Przechylam głowę w niezrozumieniu i spoglądam w zeszyt.

Cam podnosi na mnie wzrok a ja unoszę brwi i uśmiecham się niewinnie, widząc jego grobową minę. Starszego to najwyraźniej nie rusza. Może jego też powinienem namówić na jakiś profesjonalny masaż? Taki zrobiony przez profesjonalistę, a nie wykonany przez Evę i kończący się seksem. Tak, w obecnej chwili wydaje mi się to właściwe. Sam też pojadę. To dobry plan.

– Gdybyś choć trochę się interesował tym, co się teraz dzieje, to byś wiedział, co robię. – Warczy, na co ja aż odchylam się na krześle.

– Po pierwsze – Urywam i podciągam rękawy sweterka aż do łokci – to nie krzycz. Masz zły dzień, spoko. Ale nie musisz się na mnie wyżywać. A po drugie, to przypominam, że to ja po zamknięciu ostatniej sprawy wypełniałem za was te wszystkie papiery, bo Xander jak zwykle się zarzekał, że nie umie, a ty miałeś ten swój kryzys i do niczego się nie nadawałeś. Poza tym ja wam mówiłem, że biorę sobie dzisiaj wolne. I nie wmawiaj mi, że nic nie robię, bo już wczoraj wieczorem wypełniłem raporty z twojej wizyty w tym domu z trupami i elektroniczną wersję wysłałem z twojego konta do Agencji, a papierową położyłem ci na biurku. Przez to też później dziś  wstałem i spóźniłem się do fryzjera. Ale nie ma za co, Cameron. – kończę wyrzucać z siebie potoki słów, a mina bruneta trochę się zmienia.

Nie to, żebym brał do serca, co tam sobie pod nosem na mnie gada. Kocham swoich braci i to nie ulega wątpliwości. Tyle, że czasem mam wrażenie, jakbym był jedyną myślącą osobą w naszym trio. Jeden wiecznie z nosem jak nie w telefonie, to w laptopie, albo ugania się za dziećmi po ogrodzie, a drugi jak nie zajmuje się rzeźbieniem swojego ciała, to mizdrzy się z Evą. W ostateczności śpi, albo coś tam sobie bazgroli. A człowiek raz na jakiś czas wyrwie się gdzieś i już, że nic nie robi. Aż się zdenerwowałem.

– No dobra, no... – Mruczy Cam, co jest równoznaczne z Przepraszam braciszku, że naskoczyłem na ciebie bez powodu. – Ale pomóż mi trochę, bo nie wyrabiam z tymi papierzyskami.

– A co to za papiery?

– Notatki, które chłopaki zgarnęli wczoraj z domu Andrei. Sporo tego a ja na dobrą sprawę nawet nie wiem, czego konkretnie szukać. – Stwierdza, odkładając notes na bok.

 Bierze z podłogi ciemnozielone pudło i stawia je na stole. W środku pełno jest pojedynczych kartek, kopert, zeszytów i  innych świstków. Biorę pierwszy lepszy zeszyt i zaczynam przeglądać.

– Ładne paznokcie. – Słyszę za sobą głos Xandera.

Spoglądam na niego, a potem na swoje pazurki i uśmiecham się mimowolnie. Jakbym tego nie wiedział.

– Wiem. Chciałem wziąć jakieś odważniejsze, ale stwierdziłem, że takie będą pasowały do wszystkiego. Myślałem o żelowych, ale mi kolory szybko się nudzą, więc to byłaby strata czasu i pieniędzy. Ana mówiła, żeby pokombinować z kształtem, lecz wydaje mi się, że te wyglądają tak zadziornie i przez to mi się podobają. No i...

– Domein? – Przerywa mi grzecznie Xand. – Ładne. – Powtarza, jednocześnie kiwając głową czym dyskretnie daje mi do zrozumienia, że mam skończyć i zacząć pomagać. 

To więc robię. Chłopaki chyba mieli niewiele czasu, bo papiery są w okropnym nieładzie, jakby ktoś na szybko wrzucał je do pojemnika. Wyjmuję po kolei pojedyncze świstki, ale w większości są to listy zakupów, rachunki do zapłacenia, a nawet karty gwarancyjne. Po prostu wszystko, oprócz czegoś, co mogłoby nam pomóc.

Już po kilkunastu minutach takiego szperania tracę zainteresowanie tematem i mam ochotę sobie pójść. Zirytowany sięgam po kolejny fioletowy notes zakładając z góry, że znajdę w nim numery telefonów, albo terminy wizyty u dentysty czy fryzjera. Na pierwszej stronie widnieją jakieś bohomazy, jakby ktoś rozpisywał długopis, natomiast druga jest już o wiele ciekawsza. Na górze jest data dwudziestego listopada, a na dole ktoś  pochyłym pismem zapisał prawie całą kartkę. Nie mogę rozczytać, co tam jest nabazgrolone, więc przekazuję notes Cameronowi.

Chłopak mruży oczy i śledzi wzrokiem tekst, a potem zaczyna kartkować zeszyt, z szerokim uśmiechem.

– Ta suka prowadziła dziennik! – Zachwyca się. 

No normalnie odkrycie roku. Mam ochotę zacząć bić mu brawo. 

– Dzisiaj powiedziałam całą prawdę Troy'owi. Nie był zachwycony. Stwierdził, że nie potrafię dochować wierności, więc nie widzi przyszłości dla naszego związku. Że nie wyobraża sobie, jak mogę żyć w taki sposób. Uraził mnie tym, choć powinnam się spodziewać jego reakcji. To nie moja wina, że nie potrafię kochać tylko jednego mężczyznę. Taylor przekonywał mnie, że prędzej czy później zrozumie. Mam nadzieję, bo nadal mam w pamięci naszą ostatnią noc... – Czyta Cameron, starając się zmienić głos na kobiecy, co wychodzi mu komicznie.

Przewraca na następną stronę i chce kontynuować, ale wyrywam mu zeszyt z rąk i zamykam.

– Hej, oddawaj! – krzyczy niczym dziecko, któremu się zabrało lizak. – Xander! Powiedz mu, żeby oddał! – Prosi, jednocześnie siłując się ze mną.

Wyciągam rękę z zeszytem jak najdalej, drugą próbując odciągnąć go od siebie.

– Mieliśmy szukać czegoś konkretnego, a nie czytać jej osobiste zapiski. – Tłumaczę.

– A co, jeśli tam jest coś ważnego?

– To przeczytasz później, po cichu i w samotności. Poza tym nie wydaje mi się, żeby opisywała tam swoje plany co do nas. To ma charakter bardziej intymny.

– Jeszcze czego! Xander, no! – Krzyczy, kiedy dalej nie chcę mu dać tego notesu.

Wymachuję ręką i niechcący strącam całe pudło z papierami. Oczywiście Xander ani przez sekundę nie zwraca na nas uwagi, bo zbyt zajęty jest gapieniem się w ekran komputera. Jak zwykle.

Cameron patrzy na mnie z rządzą mordu w oczach, a ja po prostu uśmiecham się słodko i klękam, żeby to wszystko pozbierać. Starszy niechętnie, ale mi pomaga. Dostrzegam pojedynczą kartkę z dziwnym pismem. Cam też ją zauważa i podnosi do góry. Długo przygląda się zapiskom i zaczyna czytać:

– Ostrzegałam, że to delikatna sprawa. Ale Bradley poległ, a więc i ty jesteś już spalona. Możesz czekać na ich wizytę.  

Patrzymy na siebie nawzajem. Brakuje tylko upiornej muzyki, jaka pojawia się zazwyczaj w tanich serialach, podczas strasznych scen.

– Podpisano: M. – Mówi jeszcze Cam i ogląda kartkę ze wszystkich stron.

Nie muszę pytać, czy tak samo jak ja uważają, że to ma jakiś związek z nami. Bo ma i to na pewno. Pytanie tylko, kim jest tajemnicza M?

Biorę kartkę od Camerona i przyglądam się jeszcze raz pismu. Nadal mam wrażenie, że skądś je znam. Doskonale zdaję sobie sprawę, że niektórzy mają podobny charakter pisma i równie dobrze może mi się tylko wydawać, ale i tak ruszam z nią do drzwi.

– A ty gdzie? Nie pomożesz mi? – Cameron wyłania się zza tej sterty leżących na podłodze dokumentów.

Macham ręką i idę do siebie. Nicholasa nigdzie nie ma więc zakładam, że nie zdążył jeszcze pochłonąć tych pączków. 

Staję przed sięgającym od ziemi do samego sufitu lustrem i popycham je delikatnie dłonią. Wkładam palce w powstałą niewielką szparę i odsuwam ciężkie drzwi, którymi w rzeczywistości jest owe lustro. Po betonowych schodach schodzę na dół, drogę oświetlając sobie latarką w telefonie. Trasę do archiwum znam na pamięć, bo moim skromnym zdaniem to jedno z najciekawszych miejsc na naszym osiedlu. I jednocześnie tych najpilniej strzeżonych, o których wiedzą tylko wtajemniczeni. Bo oprócz albumów ze zdjęciami czy nagrań z monitoringu są tam też stare listy i masa dokumentów, z tego część pisana ręcznie. A ja choć wiem, że czeka mnie żmudna praca, to zamierzam się jej podjąć. Cameron pewnie by mnie wyśmiał i powiedział, że niepotrzebnie zaprzątam sobie tym głowę, ale ja jestem zbyt dokładny. I dociekliwy, a to zazwyczaj popłaca. Choć czasami jest zwyczajną stratą czasu.

Kładę wiadomość przed sobą i pierwsze co robię, to wyjmuję zakurzone pudła z listami i sprawdzam wszystkie po kolei. Nie czytam, bo nie lubię grzebać w cudzych rzeczach, a po prostu przeglądam w poszukiwaniu choć jednego, podobnego charakteru pisma.

W moje ręce całkiem przypadkiem trafia album ze zdjęciami. Mam zamiar go przejrzeć i wrócić do pracy, ale natrafiam na fotografię przedstawiającą naszą trójkę z mamą. Myślę, że mieliśmy wtedy nie więcej niż pięć lat. I co mnie najbardziej dziwi to fakt, że uśmiechamy się na nim całą czwórką i naprawdę wyglądamy na szczęśliwych. Nie przypominam sobie tego, ale może to dlatego, że byliśmy mali, a poza tym nieczęsto wspominam Luizę.

Zawsze wyjeżdżała na te swoje misje i nigdy się z nami nie żegnała. Jakby nie narażała się na śmiertelne niebezpieczeństwo. Jakbyśmy ją w ogóle nie obchodzili. Często wracaliśmy z zajęć, w domu nie było obiadu, mała Erica sama bawiła się w swoim pokoju, a kiedy pytaliśmy ją, gdzie jest mama, to odpowiadała, że nie wie i że jest kartka na lodówce. Cameron wtedy się wściekał, przeklinał i trzaskał drzwiami, a ja po prostu podciągałem rękawy i zaczynałem sprzątać w domu, bo matkę nigdy nie obchodziły porządki.

Pamiętam, jak wyjeżdżała do Włoch. Szybko wrzucała wszystko do walizki. Na pytanie, gdzie konkretnie jedzie, odpowiedziała, że nie wie, bo wszystkiego ma dowiedzieć się na miejscu i że będzie prawdopodobnie za kilka tygodni. Żadnych całusów, uścisków, pożegnań. Po prostu zostawiła dwóch szesnastolatków z ośmioletnią siostrą i wyszła. A tydzień później dowiedzieliśmy się o jej śmierci. Coś poszło nie tak i samochód którym jechała, wpadł do rzeki. Prawdopodobnie wydostała się z auta i porwała ją woda, bo prąd był wyjątkowo silny. Ciała nie odnaleziono, ale uznano ją za zmarłą.

Najdziwniejsze jest to, że nie nienawidzę jej. Cameron wini ją za to, że nie potrafiła nas wychować. Że nigdy nie zachowywała się jak rodzic. Xander, że pozbyła się go przy pierwszej nadarzającej się okazji. Ja pomimo tego wszystkiego, nadal próbuję ją zrozumieć.

Miała zaledwie dziewiętnaście lat, kiedy nas urodziła, a mimo tego wszystkiego zdołała skończyć szkołę. Przed jej śmiercią nigdy nie mogliśmy narzekać na brak pieniędzy. Choć zdarzało się, że lodówka była pusta to wynikało to tylko z tego, że nie było komu zrobić zakupów. Kiedy jeszcze tata był w domu, pomagał nam w lekcjach, gotował i zajmował się nami i domem, jakoś się układało. On się o nas troszczył. I wydaje mi się, że właśnie po to się z nim związała. Mieli jakąś niepisaną umowę, że ona na nas zarabia, ale to on ma kochać i dbać. Choć ja mimo tych wszystkich lat nadal gdzieś tam wierzę, że na swój sposób nas kochała. Może po prostu my byliśmy zbyt młodzi, żeby to zrozumieć. 

Zamykam album i zdaję sobie sprawę, że mam załzawione oczy. Nadal tak łatwo się wzruszam.

Rezygnuję z dalszych poszukiwań. Wracam z tym liścikiem na górę, oficjalnie przyjmując porażkę, choć nadal upieram się, że to pismo kogoś znajomego.

Wchodzę z powrotem do swojej sypialni, gdzie na sofie Nicholas bawi się z rudym kocurem. Na mój widok przerywa, a Lukierek zaczyna zaczepiać go łapą, żeby zwrócić uwagę właściciela.

– Cami znowu cię szukał. I znowu jest zły. – Informuje mnie blondyn.

Macham jedynie ręką  bo wiem, gdzie znajdę mojego braciszka. A właściwie to obydwóch.

Siedzą w pokoju Cama, a ja się trochę dziwię, bo nigdzie nie widać Evy. Odkąd wróciła z misji to albo śpi, albo siedzi nad książkami. Przejęła się tymi egzaminami, chyba aż za bardzo.

– Poszła pobiegać i przy okazji wzięła psy na spacer. Świeże powietrze dobrze jej zrobi. – wyjaśnia Cameron, choć o nic nawet nie pytam.

Zapada długa cisza, aż w końcu obaj zaczynamy patrzeć na Xandera, który tym razem bawi się telefonem. Bo w końcu musi być jakieś urozmaicenie. Starszy spogląda na nas i uśmiecha się niewinnie, po czym chowa telefon do kieszeni i siada na łóżku, kładąc ręce płasko po bokach, bo nie ma co z nimi zrobić.

– Możemy zaczynać. – Mówi w końcu.

– Przy okazji bardzo dziękujemy, że znalazł pan dla nas trochę czasu między tworzeniem nowych programów, a udoskonalaniem zabezpieczeń, panie Parker. – Ironizuje Cami.

– Rozwiązywałem sprawę. – Tłumaczy blondyn.

– A to niby jaką? – Pytamy obaj, na co najstarszy z nas tylko wzdycha.

– Dom z tymi trupami, do którego ostatnio pojechałeś. Mia wysłała mi materiały, do tego miałem  twoje wspomnienia. W nocy mnie naszło. Myślałem nad tym i już mam.

– Więc kto jest mordercą? – Cameron nieco spuszcza z tonu i wydaje się szczerze zainteresowany.

– Adam Hanson.

– Zabił rodzinę młodszego brata? – Tym razem to ja się włączam, bo jakoś mi to nie pasuje.

– Owszem, ale przez Arricka, który był właścicielem kilku luksusowych hoteli. Adam natomiast ważnym politykiem. Obaj mieli pieniądze, wspaniałe żony i rodziny. Żadnych zdrad, rozwodów. Wzory do naśladowania.  Tylko, że młody Hanson kiedyś miał drobne zatargi z prawem, głównie przez uzależnienie od narkotyków. Ale się z tego wyplątał i wyszedł na ludzi. I przyznam, że na początku myślałem, że to jego brat ma kłopoty i właśnie przez to oberwało się Arrickowi. Bo w końcu córka Adama miała ten podejrzany atak serca. Ale było na odwrót. – Urywa i podrywa się, unosząc palec do góry. Zaczyna chodzić w kółko po pokoju, co znaczy, że się nakręca. – Przejrzałem ostatnie dochody Arricka,  rozliczenia z jego hoteli i odkryłem, że facet wypłacał duże sumy pieniędzy, a potem nie robił z nimi nic konkretnego. Żadnych poważniejszych zakupów czy inwestycji, nie przeznaczał ich też na cele charytatywne. Zrozumiałbym, gdyby wydarzyło to się raz, ale tylko w ostatnim miesiącu z jago kont zniknęło w ten sposób ponad sto siedemdziesiąt tysięcy. Z jego oszczędnościami w Szwajcarii też nie działo się dobrze. Facet miał u kogoś długi, ale dużo poważniejsze. Takie, których nie mógł spłacić tak, żeby nie odbiło się to na jego pozycji. A tymi wypłatami kupował sobie czas. Śmierć córki Adama była tylko ostrzeżeniem. Nasz polityk jakimś cudem się o tym dowiedział i zlecił zamordowanie rodziny brata, żeby ochronić resztę swojej.

– Osiedle na którym mieszkają jest monitorowane, dodatkowo wszystko wydarzyło się w biały dzień i nikt niczego nie widział. Jak więc morderca niepostrzeżenie wydostał się z domu? – Pyta Cami, zakładając ręce na piersi.

– Nie wydostał się. Był tam w chwili, kiedy ty przyjechałeś.

– Chyba bym coś zauważył.

– Owszem, gdybyś wiedział, na kogo zwracać uwagę. A nie mogłeś wiedzieć. – Szepcze starszy, ale Cameron najwyraźniej dalej nie rozumie.

Xander patrzy na mnie, chyba szukając wsparcia, ale szczerze powiedziawszy też nic nie kapuję.  Zwiesza ramiona i warczy coś pod nosem, odwracając się od nas.

– Ile osób kręciło się po domu w chwili, kiedy tam przyjechałeś? – Xand prostuje się i patrzy na brata.

– Sporo.

– No właśnie. Morderca przebrał się i wymknął kiedy po domu kręciła się policja.

– Ale to głupie i banalne! – Warczy Cam z powątpiewaniem, a ja kiwam głową na znak, że całkowicie się z nim zgadzam.

– No właśnie! I nikt by na to nie wpadł! – Xand ponownie unosi palec wskazujący do góry. – Przejrzałem nagrania z kamer i to tylko potwierdziło moje przypuszczenia. Podczas całego zajścia do domu wchodzi łącznie z tobą osiemnaście osób. Wychodzi dziewiętnaście. Trzeba by się temu lepiej przyjrzeć, ale to już nie moja działka.  – Wzdycha kładąc się na łóżko.

– Dobrze, to skoro sprawę Hansona mamy już z głowy, to możemy przejść do tego liściku? – Wtrącam się, bo Xand najwyraźniej jest z siebie bardzo dumny, a przydałoby się, żeby jeszcze trochę ten swój mózg wysilił.

Kładę kartkę na łóżku i przez chwilę każdy z nas przygląda jej się tak, jakby nie był to zwykły kawałek papieru, a co najmniej wiadomość od kosmitów.

– Nadawca wiadomości często pisał listy. – Stwierdza jakby od niechcenia Cami.

– Skąd wnioskujesz? – Pytam.

– Bo to papier listowy. Stylizowany na stary, ale ogólnodostępny w sklepach. Gdyby ktoś tak po prostu chciał przekazać coś Andrei, napisałby na zwykłej kartce. Poza tym list pisany czarnym piórem, co dodatkowo dodaje elegancji. Przez osobę leworęczną, bo gdyby pisała praworęczna, to na tak krótkim tekście nie rozmazywałaby tuszu. No i prawdopodobnie zna cyrylicę.

–  Cyrylicę? Dlaczego? – Marszczę brwi, bo przypominają mi się lekcje rosyjskiego w szkole.  

– Charakterystyczny sposób pisania, ze względu na podobieństwo niektórych liter. Być może Rosjanka.  

Patrzę na Xandera, który chyba przysypia. Trącam go lekko nogą  a ten podrywa się do góry, jak oparzony.

– Tak, tak, tak... – Powtarza zamotany, łapiąc się za głowę. – Notatka, Rosja, papier listowy... Muszę iść! –  Tłumaczy i rusza w kierunku drzwi.

– A to dokąd? – Pytam.

– No jak to? Sprzątnąć moją tablicę poszlak! Mamy nową zagadkę! – Krzyczy już z korytarza.

No tak. Dla Xandera ten list jest jak kolejny rebus, albo zadanie matematyczne nad którym trzeba się trochę nagłowić. On nadal jest jak dziecko, uwielbiające łamigłówki. A fakt, że Andrea była niebezpieczna, albo że czyjeś życie może być zagrożone, tylko dodaje sprawie smaku. A przez to jego ciekawi jeszcze bardziej.

A ja? Taki się czuję spracowany, a przecież tylko chwilę z braćmi pobyłem. I chyba pozostaje jedynie udać się do siebie z nadzieją, że propozycja Nicholasa nadal jest aktualna i ten masaż mi jednak zrobi. A przyda się na pewno. 

Powiem szczerze, że mam nadzieję, że to już ostatnia taka przerwa. Miałam być z rozdziałem kilka tygodni temu, ale miałam problemy z laptopem. I jako, że przez ostatnie lata pisałam na sprzęcie Apple to kompletnie nie potrafię odnaleźć się na lapku siostry. Z tego też względu ten rozdział jest sprawdzany tylko pobieżnie i następne pewnie też takie będą. I nie zajęłam się też tymi dialogami, o których niedawno wspominała Ruda, ale pisząc na tym czymś, co moja siostra nazywa laptopem, nie mam ani chęci ani siły na tego typu sprawy, nad którymi jakby nie było nadal muszę pracować. Więc póki co będę publikowała takie, a najwyżej kiedy już dostanę swój nowy komp (czyli pewnie gdzieś tak w czerwcu) to wszystko ładnie poprawię :) 

A co do samego rozdziału, to mam nadzieję, że postać Domiego przypadła wam do gustu. Od razu mówię, że u niego te malowanie paznokci, przesadne dbanie o wygląd to norma, więc możecie się przyzwyczaić :P Podobnie jak jego podejście do niektórych spraw.

Następny rozdział jeszcze w tym miesiącu. A teraz zabieram się do nadrabiania zaległości u was!