[007] Pisze Cameron

Wchodzę do samochodu i gdyby nie fakt, że drzwi zamykają się automatycznie, to trzasnąłbym nimi. Tak dla zwykłego wyładowania. Muszę się na kimś wyżyć i mam nadzieję, że już niedługo będę mógł wykorzystać do tego Andreę.

Długo się nie zastanawiając wybieram numer Trevora, który odbiera telefon po kilku sygnałach.

– Co jest?

– Andrea Holland. Santa Monica, Main Street. Weź Chrisa i znajdźcie ją. Tylko nie mieszaj innych. Trzeba to załatwić po cichu – wyjaśniam, bawiąc się brelokiem od kluczy.

– Tak, żeby Agencja się nie dowiedziała? – upewnia się chłopak i mój brak odpowiedzi traktuje chyba jako potwierdzenie. – Chcesz wykorzystać Knight'a?

Zastanawiam się przez moment. Propozycja jazdy tą bestią, a potem jeszcze rozwalenia nią czegoś jest kusząca, ale niestety nie na tę okoliczność.

– Przygotuj coś mniej rzucającego się w oczy. Będę za pół godziny – polecam mu i się rozłączam.

Mam już zamiar ruszać, kiedy rozlega się uderzanie o szybę od strony pasażera. Przyciskiem otwieram drzwi, a na fotel od razu wsuwa się Robert, na co jedynie wywracam oczami.

Nie mam ochoty na jego towarzystwo, bo przez to w jakim stanie się teraz znajduję bardzo łatwo mógłbym się z nim pokłócić. A nie jest mi to na rękę, toteż ruszam nie zamieniając z nim ani słowa.

– Zawieź mnie do domu – poleca, kiedy widzi, że chcę jechać prosto do mnie.

Pomimo tego, że obaj mieszkamy w Los Angeles, to mamy do siebie prawie pół godziny drogi. Nasze osiedle znajduje się na Pacific Palisades, choć nie nad samym oceanem. Brown natomiast zamieszkuje nieduży dom jednorodzinny w dolinie San Fernando, który odziedziczył po dziadkach.

Nieraz mówiłem mu, że powinien to sprzedać w cholerę i kupić sobie coś mniejszego, natomiast w ciekawszej okolicy. On jednak uparcie twierdzi, że wcale nie jest tak strasznie, a poza tym ma blisko do pracy. Mógłby też przeprowadzić się do Lory, ale to mu nie pasuje. W sumie z tego akurat powinienem się cieszyć, bo gdyby już zamieszkali razem, to zaraz pewnie Robertowi zamarzyłoby się ślubu czy dzieci. Nie to, żebym nie chciał zostać wujkiem! Z moich ośmiu sióstr tyko jedna ma dziecko, a i to adoptowane, bo przecież Aqua nie jest biologicznym dzieckiem Layli i Trevora. Po prostu nie wyobrażam sobie akurat Lory w roli mamuśki…

– Dlaczego się uśmiechasz? – wyrywa mnie z zamyślenia pytanie blondyna.

Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że jak dureń szczerzę się, patrząc na jezdnię. Spoglądam na Browna i pytam z całkowitą powagą:

– Planujecie z Lorą mieć dzieci?

Na początku wydaje się naprawdę zszokowany moim pytaniem, ale udaję, że nie zwracam na to uwagi. Zerkam na niego dając do zrozumienia, że naprawdę czekam na odpowiedź a on przeczesuje ręką włosy, dodając sobie tym trochę czasu.

– Ostatnio, jak poruszyłem z nią kwestię dzieci, to zagroziła, że jeśli jeszcze raz o tym wspomnę, to mnie wykastruje. – tłumaczy grobowym tonem, a ja nie wytrzymuję i parskam śmiechem.

To typowe dla mojej siostry. Dziewczyna, która wychowała się pośród wytatuowanych, powszechnie uważanych za groźnych facetów, oraz wytapetowanych dziewczyn w skąpych strojach, mogła zostać taką właśnie laską, z którą nikt za bardzo by się nie liczył, albo zacząć brać przykład z tej części damskiej populacji, która już dawno zrezygnowała z zadbanych paznokci i kanapowego życia. Z kobiet stawiających się na równi z facetami i potrafiącymi nie tylko samej dać radę potencjalnemu gwałcicielowi, ale także strzelać czy zająć się awarią w swoim aucie. I chyba właśnie przez to Lora nie skończyła jako przesłodzona, tleniona blondynka, kręcąca się przy najlepszych wozach, w poszukiwaniu kolejnego sponsora.

Właściwie to zawsze była bardzo niezależną kobietą, dlatego kiedy Robert poprosił mnie o jej numer telefonu, przyjąłem to ze śmiechem, wątpiąc, że dziewczyna w ogóle na niego spojrzy. Ale zapomniałem, że przecież przeciwieństwa mają w zwyczaju się przyciągać i tutaj też nie było inaczej. Potem myślałem, że to się rozwieje po kilku miesiącach bo ktoś tak ułożony jak Brown, ze stałą pracą, obowiązkami i w miarę poukładanym życiem, będzie zbyt nudny dla mojej młodszej siostrzyczki. Ale najwyraźniej ta jego stabilizacja jej odpowiada, skoro trzymają się razem już od jakichś czterech lat. A ja osobiście też do niego nic nie mam i chyba wolałbym, żeby ułożyła sobie życie z nim, niż jakimś typem spod ciemnej gwiazdy. Typem takim, jak ja.

Podjeżdżam pod dom z niedużą werandą, który jako jeden z nielicznych na tej ulicy, jest w pełni zadbany. Przed garażem stoi czarny Harley i już wiem, że moja siostrzyczka postanowiła odwiedzić Roberta. Oczywiście nikomu nic nie mówiąc, bo i po co?

Nie gaszę samochodu mając nadzieję, że chłopak zaraz do niej poleci, a ja będę mógł wrócić do swoich spraw, którymi w najbliższym czasie należałoby się zająć. Brown jednak nigdzie się nie wybiera i patrzy na mnie, jakby oczekiwał jakichś wyjaśnień, ale naprawdę nie mam ochoty na żadne zwierzenia.

– No co? – nie wytrzymuję w końcu, czym doprowadzam go do śmiechu.

– Czekam, aż mi wyjaśnisz, czemu tak naskoczyłeś na Lokiego – stwierdza, wzruszając ramionami i rozglądając się dookoła jakby chciał sprawdzić, czy nikt nas nie obserwuje.

Mocniej zaciskam ręce na kierownicy i wpatruje się w logo Porsche, znajdujące się dokładnie po jej środku. Mogłem się domyślić, że bez tłumaczeń się nie obejdzie.

– A po co chcesz wiedzieć? – warczę w końcu z nadzieją, że się odczepi.

– Bo z jego reakcji wnioskuję, że to nie było przyjemne, a ty zrobiłeś to kompletnie bez powodu.

-Ale miałem rację! Jeśli nikt nie zacznie mu uświadamiać, że jego miejsce nie jest w pace, to on tam spędzi resztę życia. A zapraszając go na ploteczki przy porannej kawie, czy idąc na różne ustępstwa, utwierdzacie go w przekonaniu, że nie ma po co tutaj wracać – uderzam pięścią w kierownicę – on myśli, że sobie tam życie ułożył, a do tego jeszcze ta dziwka...

– Elliot nie jest dziwką, nie zapędzaj się! – próbuje przywołać mnie do porządku Brown. Spoglądam na niego groźnie, mając nadzieję, że przez to się trochę opanuje, ale najwyraźniej nie robi to na nim wrażenia. – Nie lubisz go tylko dlatego, że pracował kiedyś dla Marshala, tylko nie zapominaj, że to on pomógł Evie i być może gdyby nie ta pomoc, to dzisiaj byłaby martwa. A co do tego, że miejsce Lokiego nie jest w więzieniu, to się zgodzę. Ale wywieranie na nim takiej presji, nie jest wyjściem. Poza tym mógłbyś okazać mu chociaż trochę wdzięczności za to, co robi. Bo przypominam, że nie tylko Białą Damę dla ciebie znalazł! – niemal na mnie krzyczy, po czym najnormalniej w świecie opuszcza samochód.

Patrzę, jak zarzuca kaptur na głowę, chociaż wcale nie jest zimno i idzie w kierunku niewysokiej brunetki, która w koszulce na ramiączka wyczekuje go na werandzie. Chłopak pokonuje po dwa schodki i podnosi jej drobne ciało do góry, całując się z nią na powitanie, na co mimowolnie reaguję skwaszoną miną. Widzę ciernistą różę wytatuowaną na ramieniu Lory, której łodyga ciągnie się aż do łokcia.

Moja siostra odrywa się w końcu od Roberta i macha do mnie z uśmiechem. Przynajmniej ona ma dobry humor, bo mnie jakoś on dzisiaj opuścił.

Podczas drogi powrotnej do domu myślę o tym, co mi powiedział Brown i dochodzę do wniosku, że częściowo miał rację. Życie bardzo doświadczyło Lokiego. Bloom była jego najlepszą przyjaciółką i zajęła się wychowaniem chłopaka po tym, jak stracił rodziców. Nie ma co się dziwić, że załamał się po jej śmierci zwłaszcza, że umierała w jego ramionach a on nic nie mógł zrobić. Ale mimo wszystko nie jest to powód, żeby odcinać się od świata i robić z siebie męczennika.

Natomiast Elliota nie lubię, ponieważ... Właściwie, to po prostu go nie lubię. Bez żadnego ponieważ. To jedna z tych osób, która działa mi na nerwy tylko tym, że chodzi po Ziemi i oddycha.

Parkuję przed warsztatem i wydycham głośno powietrze. Jeśli ktoś jeszcze będzie zamierzał prawić mi dzisiaj morały, to przyrzekam, że wyjdę z siebie i ustanę obok. I z trojaczków Parker zrobią się czworaczki.

Wysiadam z samochodu i idę do wielkiej hali, gdzie Trevor razem z uroczą blondynką siedzi na wysłużonej sofie, wpatrując się w ekran laptopa.

Nieco zaskakuje mnie widok Locki. Przed trzema tygodniami dosłownie zapadła się pod ziemię. Jednego dnia była z nami w klubie, a drugiego spakowała dwie torby podróżne i nie meldując się nikomu, wsiadła do swojego białego Jaguara i po prostu wyjechała. Ale w jej przypadku takie wyjazdy są częste. Nie odbiera wtedy telefonu i zjawia się po kilku tygodniach, odnowiona, zadbana i cholernie napalona. A wtedy chłopaki mają z niej niezły pożytek.

Locka tak właściwie nie jest ani typową kobietą z gnatem, ani też damą która poluje na tego z największym portfelem. Ona po prostu lubi seks. Zdaje sobie sprawę, że jest obiektem pożądania wielu facetów i wykorzystuje to dla czystej zabawy. A kiedy trzeba, potrafi spiąć pośladki i nad sobą zapanować. Tak, jak na przykład teraz.

– Co macie? – pytam bez zbędnych uprzejmości, opierając się o sofę i zerkając w urządzenie, które blondynka trzyma na kolanach.

– Co się tak od razu jeżysz, koteczku? Spokojnie, kończymy właśnie - spogląda na mnie z uśmiechem – twój starszy brat był tak miły, że wysłał nam kopię kartoteki tej dziuni, którą jakimś magicznym sposobem zdobył i przejrzeliśmy ją, ale jest bardzo nudna – celowo wykręca szyję udając, że się przeciąga, abym mógł spojrzeć w jej głęboki dekolt.

– Do rzeczy! – ponaglam, a Locka spogląda na mnie wyraźnie poirytowana.

– Tutaj są wszystkie istotne informacje. – podaje mi czarną, wypchaną teczkę i odchodzi obrażona, jakbym ją śmiertelnie uraził.

Siadam obok Trevora, wiedząc, że mam jeszcze chwilę, bo z akcją i tak musimy poczekać do wieczora. Wykorzystuję więc ten czas, żeby bliżej zaznajomić się z Andreą. Zaskakuje mnie, że jest w moim wieku, ale nie widzę możliwości, żebyśmy mogli się znać. Chyba, że przespałem się z nią kiedyś i choć nawet patrząc na zdjęcia nie przypominam sobie jej, to rozważam taką opcję.

Znajduję obecne zdjęcia jej domu a także te sprzed kilku lat i zaskakuje mnie, że tak się od siebie różnią. Mianowicie chodzi o okolicę. Po chwili wszystko staje się jasne, gdyż z notatek które dołączone są do zdjęć jasno wynika, że trzy lata temu był wielki pożar, w którym doszczętnie zniszczone zostały cztery domy i zginęło sześć osób. A najciekawsze jest to, że w przypadku Andrei, ogniem zajęła się tylko niewielka część ogrodu. Wszystko ma ręce i nogi, bo była wtedy susza, a domy znajdowały się niedaleko lasu. Kiedy on zaczął płonąć, one zaraz za nim. Z notatek wynika, że jej posesję ochronił świetny system przeciwpożarowy i interwencja straży pożarnej, która w końcu ogarnęła sytuację. Może. A ja mimo wszystko upierałbym się, że był to sprytny sposób pozbycia się ciekawskich sąsiadów. I nie wierzę, że zupełnie przypadkiem Andrea potem wykupiła wszystkie te cztery działki, aby powiększyć swój ogród. Nie wspominając już, że dzięki temu w promieniu ponad pół kilometra nie ma żadnych sąsiadów.

– Ciekawe, co? – zagaduje Trevor, kiedy ja zamyślony wpatruję się w notatki.

Kiwam głową i przeglądam papiery w poszukiwaniu kartoteki Białej Damy.

– Przestudiowałeś to wszystko?

– Przeglądaliśmy to z Locką. Kobieta ma zrytą banię, ale jest sprytna. Jej dziecko urodziło się dużo za wcześnie i dlatego zmarło. A ona popadła w jakiś szał i wysłała swojego faceta do szpitala z jedenastoma ranami po nożu. Potem jeszcze przyznała przed sądem, że chciała, żeby zginął. Że zniszczył jej całe życie.

– A te porwania?

– Właściwie to nic o tym nie ma. Raz jedynie, kiedy policja wtargnęła do domu jakiegoś gościa zamieszanego w przemyt narkotyków, znalazła jej odciski palców w kilku miejscach. Problem polegał na tym, że ten facet zaginął, a ona zeznała, że poznała go w klubie i spędziła z nim noc. Poza tym tuż przed tym zdarzeniem była na wakacjach i miała na to dowody. Uznano, że mężczyzna uciekł a Andrea rzeczywiście była tam tylko przypadkowo. Jest jeszcze kwestia tego pożaru, ponieważ nie odnaleziono szczątków ciała pewnej nastolatki, która miała zginąć w jednym z domów. Wśród ocalałych też jej nie było, więc chyba zapadła się pod ziemię.

Kiwam głową słuchając tej historyjki. Albo Andrea rzeczywiście coś knuje, albo po prostu ma pecha. Tak czy owak to ona wynajęła Bradley'a żeby nas szpiegował i coś mi mówi, że to również za jej sprawą to dziwne zdjęcie znalazło się w moim samochodzie.

Wstaję powoli, nadal porządkując sobie w głowie zdobyte informacje.

– Xander wysłał nam plan domu w trójwymiarze. – Locka pokazuje mi laptop, ale nadal wygląda na obrażoną.

Widzę, że do domu Andrei prowadzi długi podjazd, co bardzo ułatwia wykonanie mojego planu. Znajduję też świetne miejsce, którym dostaniemy się do środka i jestem naprawdę zadowolony, bo przynajmniej wieczór będę miał udany.

Zmieniam jeszcze ubranie na bardziej stosowne i stwierdzam, że jedyną rzeczą, do której w swoim zawodzie nigdy nie przywyknę, są niektóre części garderoby, które w takich sytuacjach są niezbędne, a przy tym cholernie niewygodne i uciskające.

– To co przygotowałeś nam na ten wieczór? – pytam Trevora.

Uśmiecha się tajemniczo i pokazuje ręką, żebym szedł za nim.

Idziemy niemal na koniec garażu gdzie stoją dwa czarne BMW w wersji Security, z szybami kuloodpornymi o grubości dwudziestu sześciu milimetrów, wzmacnianą konstrukcją i oponami odpornymi na przestrzelenie.

Obaj z blondynem tylko się uśmiechamy, ale w rzeczywistości każdy z nas wie, jaką za chwilę będziemy mieć zabawę. Bo dla mnie osobiście jest to czysta rozrywka.

Nieme zachwycanie się tymi zabawkami przerywa nam wtargnięcie zziajanego Christophera, który za wszelką cenę próbuje doprowadzić swoje potargane włosy do porządku.

– Przepraszam za spóźnienie, robiłem sekcję zwłok – tłumaczy.

– Komu? – interesuję się, bo jakoś nie przypominam sobie, żeby ktoś nam ostatnio zszedł.

– Gołębiowi. – Wzrusza ramionami, jak gdyby było to coś najnormalniejszego w świecie i widząc moją dość głupkowatą minę, zaczyna wyjaśniać: – Na naszym osiedlu nie ma gołębi. A tego znalazłem w niedzielę nad stawem i to martwego. Coś musiało się stać.

– I trzymałeś w domu zwłoki gołębia? – Mrużę oczy, bo naprawdę nic nie rozumiem.

– Oj tam, w domu. W lodówce, bo przecież zaczęłoby śmierdzieć – stwierdza, jakby to było oczywiste.

Nie ciągnę tego tematu, bo to nie ma sensu. Ale Trevor najwyraźniej jest bardziej ciekawski, niż ja.

– I co było powodem śmierci?

– Prawdopodobnie zdechł z przyczyn naturalnych. Nie wiem, nie znam się na gołębiach – odpowiada jakby ze zmartwieniem brunet.

Trevor chyba też traci wiarę w Chrisa i po prostu otwiera drzwi do samochodu, gestem zapraszając, żeby ten zajął miejsce pasażera. Kiedy Cox siedzi już w aucie, Hael kręci z politowaniem głową i sam zajmuje miejsce kierowcy.

Wsiadam do drugiego samochodu i czekam, aż Locka łaskawie do mnie dołączy. Wsiada, ale nie odzywa się do mnie ani słowem, jakbym naprawdę powiedział jej coś przykrego. A przecież tylko nie spojrzałem się na jej cycki! Do cholery, czy jeśli jestem w stałym związku, to źle, że nie patrzę na inne? Przechodzi mi przez myśl że może je powiększyła, bo przecież trochę czasu jej nie było, więc zerkam na nie dyskretnie, ale wszystko jest tak, jak zwykle. Naprawdę jej nie rozumiem.

– Pomyśl sobie, że gdyby nie sojusz, to nie musiałbyś się tak kryć z załatwieniem tej dziuni – Mówi w końcu, jednocześnie odpakowując lizaka. – pojechałbyś tam, wpakował jej pełen magazynek w pizdę i podpalił chatę, a potem ścigany przez gliny z całej okolicy, wracał do domu. A tak?

Spoglądam na nią ze świadomością, że mówi jak najbardziej dosłownie. Jeszcze kilka lat temu tak właśnie bym zrobił. Trzeba przyznać, że sojusz z Agencją rzeczywiście ogranicza. Niby to dzięki niemu ja, moi bracia i nasza ekipa, jesteśmy wolni i nie grozi nam ponowne trafienie za kratki, ale jak przez ponad dwadzieścia lat żyło się w przekonaniu że kradzież paliwa jest czymś normalnym, podobnie jak pozyskiwanie pieniędzy z napadów na banki, handlu narkotykami czy przekrętów podatkowych, w których absolutnym mistrzem jest mój młodszy braciszek, to potem trudno jest przywyknąć, że narkotyki nagle są złe, na stacji benzynowej sprzedają nie tylko prezerwatywy, ale i paliwo, a do banku chodzi się głównie po to, żeby – co najdziwniejsze – zapłacić rachunki.

Prawdę mówiąc i tak nie jesteśmy całkiem w porządku względem Agencji, bo takie akcje jak ta dzisiejsza, z pewnością szybko doprowadziłyby do anulowania naszej umowy, ale ciężko jest tak z dnia na dzień zmienić się całkowicie. Nawet, jeśli pierwotnie miało się zostać Agentem. Mimo że ja osobiście nigdy tego nie pragnąłem.

Nie byłem patriotą, wierzącym w ideały i chcącym zmieniać świat. Wręcz przeciwnie, bo moja matka, choć uważana za świetną agentkę, nie miała talentu do wychowywania dzieci. Nie przekazała nam żadnych wartości, prawdę mówiąc niewiele ją w ogóle jako dzieci obchodziliśmy. Podejrzewam nawet, że większość swoich zakończonych sukcesem misji zawdzięczała dawaniu dupy tym najwyżej postawionym. Smutne, lecz prawdziwe. Zdradzała nawet mojego ojca ale on na szczęście w końcu przejrzał na oczy i ją zostawił. Szkoda tylko, że razem z nią mnie, Domeina i maleńką Ericę. Miał mieć oko na Xandera, którego Luiza wysłała do poprawczaka. Co prawda próbował się z nami widywać, ale później, kiedy Agencja znowu zaczęła na niego polować, musiał się ukrywać i kontakt niemal nam się urwał. Dopiero po wypadku matki i jej śmierci, zaczął się odzywać. I w przeciwieństwie do niej był takim ojcem, o którym pewnie każdy dzieciak marzy. Może z wyjątkiem tego, że chwilami zachowywał się gorzej niż rozwydrzony bachor. I to akurat mu z wiekiem nie minęło.

W połowie drogi do posiadłości Andrei dostajemy potwierdzenie od Xandera, że w domu znajduje się tylko ona i czterech mężczyzn. Chwile później Locka przejmuje dowodzenie nad systemem antywłamaniowym i po prostu go wyłącza.

Brama prowadząca na teren posiadłości rozsuwa się a ja przyśpieszam i upewniam się, że towarzysząca mi blondyna ma zapięte pasy. Nie zwalniam, kiedy widzę okna i drzwi tarasowe. Rozbijam je, dosłownie wjeżdżając do domu Andrei i niszcząc jej salon. Uderzenie jest silne, ale nie na tyle, żeby zrobić mnie czy Locce większą krzywdę. Niemal w tym samym momencie Trevor w taki sam sposób jak ja, dostaje się do środka z drugiej strony, przez domową oranżerię.

Nie mam pojęcia czy którykolwiek z domowników domyśla się, po co przybyliśmy, ale blondyn, który w szoku przygląda się autom stojącym w pozostałościach salonu, na pewno w tej chwili jest mocno zdezorientowany.

Wychodzę z samochodu kaszląc od unoszącego się wszędzie kurzu i korzystając z okazji, że Locka zdążyła już zapanować nad sytuacją i zastrzelić blondyna, chcę rozpocząć poszukiwanie Andrei. Przeładowuję trzymanego w ręku glocka i ruszając w kierunku schodów napotykam wysokiego szatyna, który wygląda, jakby miał się rozpłakać. Stoi w przejściu i ze strachem patrzy na broń, a ja przyglądam się mu dłużej niż sekundę głównie dlatego, że jest młody, nawet bardzo. Wydaje mi się, że nie może mieć więcej niż osiemnaście lat, a przez swoją niemal nienaturalną chudość wygląda jeszcze bardziej dziecinnie.

Pojawia się między nami Trevor i powalając chłopaka na ziemię, zostawia mi wolne przejście.

Przypominam sobie, że jestem tu z konkretnego powodu i nie zawracam sobie głowy szatynem. Dzięki wyczulonemu słuchowi orientuję się, że kobieta jest na trzecim piętrze, więc to tam się udaję zwracając uwagę na każde, nawet najdrobniejsze szmery. W przeciwieństwie do tych kurewek z dołu, ona z pewnością jest przygotowana na wypadek nalotu, chociaż niekoniecznie naszego.

Kiedy pokonuję ostatni schodek prowadzący na trzecie piętro budynku, dostrzegam ją, stojącą dokładnie naprzeciwko mnie, w drzwiach balkonu. Nawet nie próbuje się przede mną ukryć, a wręcz przeciwnie, stoi dumnie i patrzy wprost na mnie. Mało tego, uśmiecha się triumfalnie i nie do końca wiem, czym to jest spowodowane.

Wyciąga dłoń i nakazuje, żebym do niej podszedł. W rękach nie ma broni a jedynie kieliszek prawdopodobnie z czerwonym winem, co naprawdę zaczyna mnie niepokoić. Tak nie zachowuje się człowiek w pułapce, a jedynie taki, który pewien jest wygranej, dlatego mój mózg pracuje na najwyższych obrotach. Staram się analizować każdy dźwięk i obraz, ale jestem pewien, że oprócz nas na piętrze nie ma nikogo. Mimo to coś mi mówi, żeby podejść jeszcze bliżej, jakby to ona mnie hipnotyzowała. A przecież powinno być na odwrót.

Zatrzymuję się w drzwiach niewielkiej sypialni, urządzonej niczym dla małej dziewczynki. Wszechobecny róż, falbanki oraz łóżko z baldachimem sprawiają, że mam ochotę zwrócić ostatni posiłek. Przesadna słodycz zawsze powodowała u mnie mdłości. Nie wspominając o tym, że w takich miejscach czuję się bardzo nieswojo.

W końcu też mam okazję bliżej przyjrzeć się Białej Damie i stwierdzam, że w pełni zasłużyła sobie na taki pseudonim.

Kobieta jest w sięgającej ziemi kremowej sukni, niczym wyjętej z dziewiętnastego wieku. Z niewiadomych przyczyn kojarzy mi się też z Białą Królową z  Alicja w Krainie Czarów, głównie przez makijaż i jasne włosy. Jest jednak dużo starsza i brzydsza niż postać z filmu, co zauważam po zaledwie chwili obserwacji.  

– Dużo wydałaś na operacje plastyczne? – Pytam, zanim dociera do mnie, że nie powinienem mówić tego na głos.

Kobieta nie wydaje się uszczęśliwiona tym pytaniem. Bierze łyk wina i uśmiecha się cynicznie.

– Jednak to co o tobie mówią, to prawda. – Stwierdza przechylając głowę na bok i świdrując mnie ciemnoniebieskimi oczami, jakby chciała mnie przewiercić na wylot.

– A co konkretnie mówią? Lubię słuchać plotek na swój temat. – Uśmiecham się mierząc z nią wzrokiem.

– Że jesteś bezczelny i nie liczysz się z ludzkim życiem – Mówi kwaśno. – i że nie boisz się śmierci, a mnie osobiście odrzucają odważni faceci, więc mimo iż jesteśmy w mojej sypialni, to do łóżka cię nie zaproszę.

– Lepiej jak siedzi i ładnie wygląda? Łatwiej wtedy nim manipulować, prawda? Poza tym nie chowam urazy, ja też plastiku do łóżka nie przyprowadzam. – Uśmiecham się słodko i puszczam oczko do Andrei, co najwyraźniej ją irytuje, ale prawie nie daje tego po sobie poznać.

– I do tego tak bardzo pewny siebie. To chyba jest u was rodzinne, prawda? Twoi bracia są niewiele skromniejsi. Po ojcu odziedziczyłeś ten buntowniczy charakter. Ale już niedługo, Cameronie.

– Znasz mojego ojca? – Pytam, choć nie powinienem, jednak ciekawość zwycięża.

– Lepiej, niż mógłbyś przypuszczać. Znam też ciebie i wiem, jaki jest twój sekret – uśmiecha się.

A ja właśnie zdaję sobie sprawę, że pomimo patrzenia jej w oczy, nie mogę dostać się do jej umysłu. Jakby mi to blokowała, co oczywiście jest możliwe, ale trzeba najpierw wiedzieć, jak to zrobić. A więc ona wie. Wie, że jestem mutantem.

– To nie jest aż tak wielki sekret – mówię w końcu.

– Oboje wiemy, że jesteś wynikiem nieudanego eksperymentu. Tacy ludzie jak ty nie powinni w ogóle istnieć i choć to dla ciebie bolesne, to jak najbardziej prawdziwe. Ale nie musisz się martwić. Już niedługo wszystko się skończy. – Szepcze konspiracyjnie, ale widzę coś dziwnego w jej oczach.

Chwieje się i mam wrażenie, że upadnie, ale przytrzymuje się dłonią parapetu.

– Grozisz mi? – Unoszę brwi, bo podziwiam jej upór.

– Ja już nic ci nie zrobię, ale wykonałam swoje zadanie najlepiej, jak umiałam – sapie, łapczywie dopijając wino i wywracając w nienaturalny sposób oczami.

– Jakie zadanie? Co ty do cholery robisz? – Podchodzę i brutalnie łapię ją za włosy, a ona patrzy na mnie, jakby powoli traciła świadomość.

– Mutanci muszą zginąć. Wszyscy. Eksperyment wymknął się nam z pod kontroli... – Mamrocze pod nosem, osuwając się na ziemię.

Widzę, że dzieje się coś złego i wątpię, żeby było to spowodowane upojeniem alkoholowym. Spoglądam jednak na pustą lampkę po winie, po czym biorę ją do ręki i wącham. Dociera do mnie, że Andrea się otruła i w bardzo sprytny sposób popełniła samobójstwo. Na moich oczach, a mimo to bez mojej wiedzy. Automatycznie sprawdzam jej puls, ale jest już niewyczuwalny. To logiczne, że w obliczu zagrożenia odebrała sobie życie. Podczas tortur mogłaby nieumyślnie kogoś wydać.

Wzbiera się we mnie czysta wściekłość, chociaż głównie na samego siebie, bo nie zorientowałem się w porę. Strzelam do ciała jeszcze dwa razy, dla zwykłego wyładowania i biegiem ruszam na dół.

– Co z nimi zrobić? – Zaczepia mnie Trevor, pokazując na siedzących pod ścianą mężczyzn.

Przez chwilę patrzę na przerażenie wymalowane w oczach tych kurewek, aż w końcu napotykam spojrzenie tego szatyna, którego jeszcze parę lat temu zapewne z chęcią bym przeleciał, bo zawsze miałem słabość do tego chłopięcego typu urody. Nawet teraz wzbudza on we mnie mieszane uczucia, ale nie tylko ze względu na wygląd. Chodzi też o ten strach. Kręci mnie, jak ludzie się boją. I dociera do mnie, że oni wszyscy nie mają pojęcia, co się dzieje. Na nic nam się nie przydadzą.

Patrzę na pistolet, który nadal trzymam w ręku i zamiast odpowiedzi, strzelam temu szatynowi prosto w głowę, po czym spoglądam na Trevora. Odwracam się, żeby wyjść, a za plecami słyszę jeszcze dwa strzały. Nawet nie mam ochoty patrzeć, jak giną. Bawi mnie komizm tej sytuacji. Żeby chronić swoją nastoletnią córkę, zabiłem właśnie nastolatka. Choć po chwili uświadamiam sobie, że wcale nie musiałem go zabić. Miałem pozbyć się Andrei, nie jego. Strzeliłem dla czystej przyjemności.

I w całej tej sytuacji najlepsze jest to, że nie mam nawet wyrzutów sumienia. 

Okej, rozdział jest długaśny, ale nie chciałam go dzielić na dwie części, a po takiej przerwie dodawanie czegoś na trzy strony byłoby po prostu śmieszne. A nie dodawałam go tak długo, bo po prostu nie podoba mi się on i cały czas miałam nadzieję, że mnie coś natchnie i uda mi się napisać coś lepszego. Ale tak się nie stało, więc daję wam to i liczę, że mnie nie zlinczujecie xD No i jest sprawdzany tylko pobieżnie, a tymi dialogami zajmowałam się wczoraj wieczorem, więc jak są błędy, a ktoś chce, to proszę wytykać co i jak :D   

Wiele osób zarzuca, że Cameron pomimo dość już poważnego wieku, zachowuje się szczeniacko. Ja o tym wiem, ale on właśnie taki ma być. Jedni są poważniejsi, a inni po prostu nigdy nie dorastają i Cami się właśnie do tej drugiej grupy zalicza. 

Po drugie, to zanim zaczną się dyskusje, to tak, Cami jest biseksualny. To nie ma jakiegoś większego znaczenia, ale taki tam fakt o nim. 

I co do Lokiego i poprzedniego rozdziału, to Loki NIE JEST bratem Camerona. Jest tylko przyjacielem i informatorem. Przeanalizowałam jeszcze raz szóstkę i nigdzie nie jest napisane o ich pokrewieństwie, więc nie wiem, czemu niektórzy tak uważają. Cami ma dwóch braci, bliźniaków: Xandera i Domeina. Ale rozumiem, że niektórzy mogli się zgubić, więc wyjaśniam ;)

To chyba tyle. Dodam, że jestem bardzo ciekawa, co myślicie i teraz już z czystym sumieniem, bo rozdziałów kilka mam napisanych, mogę poinformować, że nowości będą się pokazywać co 2-3 tygodnie, nie rzadziej. 

I zanim zapomnę, pojawili się nowi bohaterowie :D

Do napisania :3