[006] Pisze Loki

  Budzi mnie ból ręki, który okazuje się wynikiem odrętwienia. Powoli podnoszę się do pozycji siedzącej i rozmasowuję obolałe miejsce, rozglądając się dookoła. Zdaję sobie sprawę, że znowu zasnąłem podczas czytania. To już któryś raz w tym miesiącu.

Wstaję i przeciągam się, podchodząc do umywalki, nad którą przymocowane jest niewielkie lustro tak, żeby nie można było go naruszyć. Chociaż jakby się człowiek postarał... 
Oczy mam podkrążone, ale przynajmniej włosy są dobrze ułożone. To jednak nie przeszkadza mi w uwolnieniu ich z kucyka i ponownym przeczesaniu. Po chwili znowu uwięzione są w końskim ogonie, a jedynie Klemens – niesforny kosmyk jasnobrązowych loków – opada mi na oko. On zawsze odstaje od reszty.

Mam zamiar zmienić spodnie i ponownie choć jeszcze na chwilę położyć się spać, jednak odgłos czyichś kroków odbijających się echem po teraz pustym korytarzu, skutecznie odsuwa ode mnie tę myśl. Kierowany czystą ciekawością, opieram się o okratowane drzwi i wyglądam na zewnątrz. Na korytarzu pali się tylko kilka świateł, ale i tak rozpoznaję Roberta Browna. Uśmiecha się na mój widok, a ja jedynie odgarniam Klemensa za ucho.

– Dobrze, że już nie śpisz. – Rzuca stając naprzeciwko mnie i rozglądając się dookoła.

– Mnie też miło pana widzieć, panie Brown. – Mruczę z ironią, na co on jeszcze szerzej unosi kąciki ust.

Tak naprawdę wcale nie musi mi mówić, po co przychodzi po mnie o tak nieludzkiej porze. Sam doskonale wiem.

– Powiedz mi tylko, że Cameron nie pakuje się znowu w kłopoty. – Prosi, czekając aż założę koszulkę. 
Prycham, uśmiechając się pod nosem.

– Skłamałbym. Ja wiem, że wy macie ten swój sojusz, ale chyba znasz go na tyle, żeby wiedzieć, że Cameron nie da rady usiąść na tyłku i czekać, aż Farell przydzieli mu kolejną sprawę. Poza tym on zbyt długo żył w tym przestępczym środowisku, żeby teraz odpuścić na pstryknięcie palcem. – Szepczę jak najciszej, kiedy Brown otwiera drzwi.

Staję twarzą do ściany i pozwalam, żeby mężczyzna mnie przeszukał, a zaraz później kajdankami spiął ręce za plecami, co w sumie jest tylko sprawą formalną. Obaj doskonale wiemy, że ja nie mam zamiaru robić sobie ani nikomu innemu jakichkolwiek problemów.

– Ale powiedz chociaż, że masz to, o co cię prosił, Sherlocku Holmesie.

– Holmes był detektywem. Ja jestem tylko podrzędnym informatorem. – Wzruszam ramionami.

– Nie takim podrzędnym, skoro Parker zwraca się do ciebie z każdą ważniejszą sprawą. – Odzywa się z powagą blondyn.

Przystaję i to nie tylko dlatego, że przed nami stoi kolejny strażnik, który musi otworzyć drzwi, żebyśmy mogli przejść dalej. 

– Masz rację! – Przyznaję, jak olśniony. – Ja jestem niezastąpiony! – Stwierdzam, czym z niewiadomych względów rozbawiam eskortującego mnie mężczyznę.

Kolejnymi drzwiami wydostajemy się z oddziału i za pomocą karty magnetycznej Roberta wchodzimy do części przeznaczonej tylko i wyłącznie dla personelu więzienia, gdzie ja nie powinienem w ogóle mieć wstępu, ale jednak mam, co się wiąże z dłuższą historią. Potem plątaniną korytarzy docieramy do małego pomieszczenia ze starą, wysłużoną kanapą, niewielkim telewizorem i aneksem kuchennym. Przy tym ostatnim krząta się akurat Cameron, najwyraźniej już robiąc nam kawę.

– Chyba pamiętasz, że odstawiam cukier, prawda? – Pytam, rozmasowując sobie nadgarstki, kiedy Robert uwalnia mnie już od tego metalowego cholerstwa.

Cameron nie odzywa się, tylko stawia kubki na niewielkim stoliku i cmoka w moją stronę. Przejeżdżam językiem po górnej wardze i biorę naczynie z kawą. Jest okropna i z tęsknotą wpatruję się w cukier, ale nie sięgam po niego. Męczę się z tym gorzkim smakiem.

– Dowiedziałeś się czegoś? – Przechodzi od razu do sedna sprawy, czym niezwykle mnie irytuje.

– Przyszedłeś tu tylko po to? – Prycham.

Wzdycha głośno i wywraca oczami, odstawiając kawę na stolik. Ja natomiast wpatruję się w niego oczekując wyjaśnień a w międzyczasie chowam Klemensa z powrotem za ucho, bo jak zwykle nie potrafi tam usiedzieć.

– Wiesz, że nie. Po prostu ta sprawa jest naprawdę pilna.

– Myślałem, że każda sprawa, z którą się do mnie zgłaszasz, jest pilna. – Stwierdzam rozglądając się dookoła.

Parker patrzy najpierw na mnie, a później na Roberta i znowu wzdycha. Nie wiem, ile spał, ale nie wygląda na wypoczętego. Wręcz przeciwnie, jest zmęczony i wyraźnie poddenerwowany.

– Bo jest, do cholery, ale tu może chodzić o Isobell.

Ciekawość mnie zżera, żeby go wypytać o najdrobniejsze szczegóły, ale tego nie robię. Głównie dlatego, że z zasady nie interesuję się ludźmi, których mam dla niego znaleźć. Kieruję się złotą zasadą Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz bo gdybym tak nie robił, to już dawno musiałbym się leczyć. Niejednokrotnie przekazuję Cameronowi informacje o ludziach, którzy na pozór wiodą normalne życie. Dla kogoś są ojcami czy mężami i nie chcę wiedzieć, czy Cameron ma zamiar z nimi porozmawiać, prowadzić jakieś interesy, czy z jakichś względów się pozbyć. Chyba bym nie wytrzymał wiedząc, że to dzięki mnie wie o nich tak dużo i poniekąd przyczyniam się do ich śmierci. Dlatego swoje pytania zatrzymuję dla siebie, w przeciwieństwie do Browna.

– Ale wszystko w porządku, tak? Nic jej nie jest? – Dopytuje się z widocznym niepokojem.

– Kieran ma mieć na nią oko. Ale sami wiecie, jak to z nią jest. – Skarży się.

– Tak samo, jak z tobą. – Odpowiadamy z Brownem jednocześnie, na co on prycha w charakterystyczny dla siebie sposób i kręci głową.

– Co wy się tak ostatnio wszyscy mnie uczepiliście? Ja jestem jak aniołek, no tylko spójrzcie! – Wskazuje na siebie z niewinnym uśmieszkiem. Żaden z nas tego nie komentuje, bo do Camerona to i tak by nie dotarło. – To jak? – Pyta wlepiając we mnie te swoje wielkie, brązowe oczy.

Tym razem to ja wzdycham, próbując sobie wszystko przypomnieć. W końcu w takich przypadkach każdy szkopuł jest ważny. Spoglądam na chłopków i zapatrując się w parującą kawę rozpoczynam swoją przemowę:

– Biała Dama, czyli w rzeczywistości Andrea Holland, przez siedem lat pracowała jako agentka służb specjalnych. Podobno od zawsze była specyficzną osobą, nieco oderwaną od rzeczywistości co wcale nie znaczy, że nie skuteczną w swojej pracy. Żyła w trójkącie z dwoma mężczyznami i z jednym z nich zaszła w ciążę. Odeszła z pracy żeby poświęcić się macierzyństwu, ale jej dziecko zmarło kilka dni po urodzeniu i Andrea popadła w depresję. Ubzdurała sobie, że to ojciec winien jest śmierci noworodka i próbowała go zabić, z marnym skutkiem. Siedziała za to osiem lat a po wyjściu zamieszkała w maleńkim pałacyku rodem z Disneylandu i mieszka tam teraz z kilkoma swoimi kochankami. Policja od dawna na nią poluje, bo kobieta zamieszana jest w sporo zaginięć, ale nie ma na nią niezbitych dowodów. Podobno jest niezrównoważona psychicznie. – Dodaję na sam koniec, jak taką wisienkę na torcie.

Chłopaki w osłupieniu gapią się na mnie, a ja tylko przez chwilę głowię się, dlaczego. Pierwszy jednak otrząsa się Robert i kreci głową.

– Nie rozumiem, jak mogłeś się tego wszystkiego dowiedzieć w niecałą dobę, gdzie prawie cały czas siedziałeś w swojej celi. – Mówi, co ja przyjmuję jako komplement i teatralnie trzepoczę rzęsami niczym nastolatka. – Chyba naprawdę powinniśmy popracować nad zabezpieczeniami.

– Mam to potraktować jak wyzwanie? – Nie kryję rozbawienia.

Może i przez moją obecną sytuację jestem trochę odsunięty od niektórych spraw, ale to nie zmienia faktu, że w dalszym ciągu pracuję dla Xandera. I moim obowiązkiem jest wykonywać swoją robotę dobrze. Nawet tutaj.

– Masz jej adres? – Odzywa się Cami, jakby wyrwany z transu. Kiwam głową i przełykam ślinę.

– Nie łatwo będzie się tam dostać. Mówiłem, że to mały pałacyk. Jeśli chcesz wejść tam niepostrzeżenie...

–Wręcz przeciwnie. Zrobię jej wjazd na chatę. – Warczy ze złowieszczym uśmiechem.

Patrzę na niego z niepokojem, a później wymieniam spojrzenia z Robertem. Każdy z nas doskonale wie, że Cameron nie pojedzie do niej na ciastko przy herbacie. Ale moim obowiązkiem jest mu wszystko powiedzieć, a Rob z czystej troski o niego, nikomu nie piśnie ani słówka.

– Mieszka w Santa Monica, gdzieś przy Main Street. Dokładniejszy adres powinieneś znaleźć w jej aktach policyjnych.

Rozlega się długa cisza. Cami upija łyk kawy i patrzy przed siebie z jakimś dziwnym uśmiechem, a Robert wygląda, jakby zjadł coś nieświeżego. W sumie wcale nie dziwię się blondynowi. Rozumiem, że Andrea może stwarzać niebezpieczeństwo i pewnie po tych wszystkich latach jakie przepracowałem z chłopakami powinienem przywyknąć do sposobu, w jaki radzą sobie z problemami, jednak chyba krzywdzenie ludzi nigdy nie stanie się mi obojętne. Nic dziwnego. Całe życie pragnąłem pomagać, a nie krzywdzić. I gdzie mnie to doprowadziło?

Znowu spoglądam na Parkera. Nie trudno się domyślić, co teraz dzieje się w jego głowie.

– Nie lepiej Ci zostawić to policji? Przecież Loki powiedział, że i tak niedługo ją zgarną. – Brown stara się jakoś do niego przemówić.

Nie odzywam się, ale patrzę na Parkera z wiarą, że jeszcze się wycofa. Tracę jednak resztki nadziei, kiedy zaprzecza ruchem głowy i uśmiecha się jakoś dziwnie.

– Jeśli polują na nią tak, jak kiedyś na nas, to możemy czekać kolejną dekadę, aż zawrą z nią sojusz. – Patrzę na strażnika, który przymyka oczy i zaciska szczęki, nie reagując na jawną obelgę pod adresem Agencji. – Poza tym nie mogę czekać, aż coś stanie się Isy.

Z tym akurat trudno się nie zgodzić. Na miejscu Cama też pewnie nie czekałbym aż coś stanie się tak ważnej dla mnie osobie. Mimo wszystko jednak wydaje mi się, że mało dyplomatycznym posunięciem jest wjazd do czyjegoś domu z gnatem w ręku. Ale co ja tam mogę wiedzieć?

Drzwi się otwierają i do środka wchodzi naczelnik Nelson. Uśmiecha się i pstryka palcami, najwyraźniej zadowolony, że nas widzi.

– Chłopcy! – Zaczyna głośno pięćdziesięciolatek, opierając się o sofę, na której siedzimy z Robertem. – Taką miałem nadzieje, że jeszcze was tutaj zastanę. Jest taka sprawa...

– Zawsze, jak ktoś mówi, że jest taka sprawa... To potem muszę wcześnie wstać i pracować. – Przerywa mężczyźnie Cami, zwieszając ramiona.

– Witamy w świecie dorosłych, Cameronie. – Mówi szybko pan Nelson. – Nie wiem, czy Michael Cię już powiadomił, ale w piątek przywiozą do nas nowego więźnia z zakładu w Tuscon i musisz pomóc w eskorcie...

– Ale to jest pięć godzin jazdy samochodem... – Burczy Cam zrezygnowany, zakładając kaptur od luźniej bluzy, jakby chciał schować się przed światem.

– Siedem, mój drogi. Siedem. – Prostuje naczelnik, na co Parker wygląda spod kaptura i uśmiecha się łobuzersko.

– Zależy, jak się jedzie. – Szepcze, a oczka mu się świecą, jak dziecku podczas odpakowywania świątecznych prezentów. – Poza tym co mi do tego? Wy się powinniście tym zajmować...

– Ale on jest mutantem i dla bezpieczeństwa potrzebujemy pomocy któregoś z was. Poza tym myślałem, że już to wiesz, bo podobno Michael rozmawiał o tym z Xanderem. To jak?

Parker siedzi przez chwilę zapatrzony gdzieś przed siebie, a potem kiwa powoli głową i wzdycha głośno, po raz kolejny tego dnia. On nie jest stworzony do ciężkiej pracy. Aż mi go szkoda, kiedy widzę, jak się męczy.

– Jakaś psychopatka postanowiła uwziąć się na mnie i mojej córce. Ponadto mam do jutra złożyć raporty z tego wczorajszego zabójstwa, a teraz jeszcze karzecie mi się bujać z jakimś kolesiem. Chyba wrócę do domu i pójdę spać. – Stwierdza posępnie. Patrząc na jego minę zbitego psa nie wytrzymuję i zaczynam się śmiać. – Co się tak szczerzysz? Też mógłbyś zacząć coś robić, zamiast traktować więzienie jak hotel. – Warczy i chyba nawet nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo dotykają mnie jego słowa.

Nie mogę mieć o to do niego pretensji. Cami często najpierw mówi, a dopiero potem myśli. Ale mimo wszystko boli mnie to, z jaką łatwością podchodzi do mojej sprawy. Jakby nie znał prawdy.

– Wiesz, że dla mnie to nie jest takie proste... – Decyduję się w końcu powiedzieć mając nadzieję, że mój głos brzmi pewniej, niż mi się wydaje. Jak idiota łudzę się, że tym zakończę ten temat.

– Pierdolenie. To już chyba z dziesięć lat minie, jak Bloom nie żyje. Więc zamiast wmawiać sobie, że jej śmierć była twoją winą, mógłbyś zacząć coś z życiem robić...

– I myślisz, że wyjście stąd załatwiłoby sprawę? – Przerywam mu ostro.

Nie powinienem się unosić, ani w ogóle ciągnąć tego tematu, tylko zagryźć zęby i pozwolić mu się wygadać. Ale nie mogę pojąć, jak on może być wobec tego tak obojętny. Tym bardziej, że sam stracił w życiu kogoś ważnego i powinien wiedzieć, jak to jest.

– Oczywiście, że nie. Lepiej tu siedzieć i się zadręczać, zamiast zacząć być użytecznym. A sam wiesz, że osoba z takimi kontaktami i wykształceniem, przydałaby się nam na zewnątrz.

– Tak, masz rację. Ponad dwanaście lat nauki, zarywanie nocy, wyrabianie sobie tytułów tylko po to, żeby później najlepszej przyjaciółce pozwolić umrzeć na stole operacyjnym. Nie ma się czym zadręczać. – Wybucham.

Już nie zwracam uwagi na fakt, że nie jesteśmy sami. Że może przy osobach trzecich nie ładnie jest tak się wydzierać. Tracę cierpliwość, bo Parker zachowuje się tak, jakby w ogóle nie liczył się z tym, co ja mogę poczuć.

– Wybuchła bomba. A ty ją ratowałeś, chociaż doskonale wiedziałeś, że przy takich obrażeniach nie było dla niej ratunku. To nie była twoja wi...

– Skończ. – Przerywam mu, bo mam go serdecznie dość.

Chowam twarz w dłonie i przez chwilę staram się uspokoić oddech, żeby znowu nie powiedzieć czegoś, czego później mógłbym żałować. Mimo wszystko jednak wspomnienia wracają a mi od razu robi się słabo. Pieprzony Cameron zapewnił mi kolejną bezsenną noc.

Wstaję i chwytając w ręce puste już naczynie po kawie, odstawiam je do zlewu.

– Chodź, odprowadzisz mnie. – Mówię do Roberta, jakby przypominając sobie o jego obecności. Cameron otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale go ubiegam: – Powodzenia z Andreą.

Nie odzywam się do Browna przez całą drogę powrotną i mam wrażenie, że ta cisza obu nam ciąży, ale nie zamierzam jej przerywać. Nawet nie wiem, co miałbym mu powiedzieć. Jakby tego było mało, zaczyna mnie boleć głowa. Mam wrażenie, że ten dzień nie może być gorszy.

Mijamy Elliota, który stoi oparty o drzwi swojej celi i uśmiecha się do mnie, ale odwracam wzrok. Pewnie będzie miał o to do mnie pretensje, ale nawet z nim nie mam ochoty na jakikolwiek kontakt.

– Chcesz pogadać? – Pyta w końcu Robert, ale kręcę przecząco głową.

– Chcę umrzeć. – Mruczę, kiedy zamyka za mną drzwi celi. Siadam na podłodze przy ścianie, ale widzę, że strażnik przygląda mi się z niepokojem. – Przepraszam, czarny humor. – Prostuję siląc się na uśmiech.

Zostawia mnie w końcu samego, za co mu w duchu dziękuję.

Może Cameron ma rację. Może powinienem porozmawiać z Nelsonem i postarać się o warunkowe. Właściwie to wystarczyłoby tylko powiedzieć słowo, a on na pewno by na to przystał. Bo w końcu też jestem mutantem, więc sojusz między Agencją a całym gangiem Xandera mnie też dotyczy. A ja i tak nie jednokrotnie im pomogłem i pewnie gdyby mogli mieć mnie na zewnątrz, to ułatwiłoby wiele spraw. Tylko wydaje mi się, że ja wcale tego nie chcę. Bo po prawie dziesięciu latach już zdołałem jakoś sobie to życie tutaj ułożyć. I mimo, że nie jest tym, do czego kiedyś dążyłem, to jakoś sobie radzę. A miałbym wrócić tam, w to samo środowisko, do tego samego domu, w którym razem mieszkaliśmy? I co? I jeszcze bardziej odczuć, że jej nie ma? Że to ja pozwoliłem umrzeć najlepszej przyjaciółce? I kiedy tak zaczynam o tym myśleć, to uświadamiam sobie, że naprawdę powinienem cierpieć. Bo wbrew temu, co Cameron mówi, to była moja wina. I w pełni zasłużyłem sobie na to, żeby teraz zostać sam.

  *  *  * 

Witam z pierwszym rozdziałem w tym roku. Ogólnie to jest chyba najdłuższa przerwa, jaką do tej pory robiłam, ale mam nadzieję, że więcej taka się nie powtórzy. 

Nie mam zielonego pojęcia, jaki gif pasuje do tego rozdziału. Normalnie powinien być na nim Loki, ale nie ma osoby, która wyglądem odpowiadałaby jemu tak, jak ja go sobie wyobrażam.  I w ogóle to coś mi w tym rozdziale nie pasuje, chociaż kilkakrotnie go poprawiałam, ale może to dlatego, że rozdział z perspektywy Lokiego pisałam po raz pierwszy i jeszcze nie potrafię się w niego odpowiednio wczuć. Sama nie wiem. Tak czy owak ta postać była tylko przez moment w pierwszej części, także dla wszystkich będzie obca, ale dość istotna. Ogólnie to więcej na temat jego i  jego historii będzie w siódemce, która pojawi się za dwa tygodnie i która jest dużo dłuższa niż ten rozdział. To chyba tyle. Jeśli macie jakieś pytania, piszcie w komentarzach, postaram się odpowiedzieć, bo zdaję sobie sprawę, że nie wszyscy muszą wszystko ogarniać tak od razu, a ja wszystkiego też nie mogę pisać po raz kolejny, bo to by zajęło z piętnaście rozdziałów i połowę bym przy okazji zanudziła.  

Koniec wywodów! Gratuluję tym, którzy dotrwali do końca! 

Do napisania :3