[005] Pisze Cameron

 O ile podczas jazdy na miejsce zbrodni złamałem kilka przepisów, tak teraz już w ogóle nie zwracam uwagi na znaki drogowe. Liczy się tylko to, żebym jak najszybciej dotarł do domu. Rzecz jasna próbuję nie zwracać uwagi na zdjęcie leżące na fotelu pasażera, jednak mój wzrok mimowolnie co chwilę na nim ląduje. Jakby naprawdę było z nim coś nie tak.

Nie mam innego wyjścia i muszę zatrzymać się na czerwonym świetle, bo przez pasy przechodzą akurat jakieś dwie starsze panie. Wykorzystuję chwilę i po raz kolejny dzwonię do Isobell mając nadzieję, że tym razem odbierze. Po siódmym już sygnale przełykam nerwowo ślinę bo do głowy przychodzą mi same najczarniejsze scenariusze.

Rozłączam się i próbuję dodzwonić się do Kierana, który na całe szczęście raczy odebrać.

– Co tam? – Słyszę jego spokojny ton w słuchawce i kamień spada mi z serca.

– Widziałeś ostatnio Isobell?

– Jest po drugiej stronie korytarza, a co?

Mam ochotę jechać tam i ją skrzyczeć, tak porządnie. Co nie zmienia faktu, że cieszę się jak cholera, że nic jej nie jest.

– Daj mi ją do telefonu. – Żądam.

– Jasne, chwila. Coś nie tak? – Przez moment się zastanawiam, czy mu powiedzieć.

To on na co dzień chroni moją córkę bo mimo że tylko trzy lata od niej starszy, to jest od niej dużo odpowiedzialniejszy i ostrożniejszy. Zdaję sobie sprawę, że jest jej przyjacielem i gdyby coś było nie tak a mnie akurat zabrakłoby w pobliżu, byłby pierwszą osobą, od której Isy otrzymałaby pomoc.

– Przypuszczam, że ktoś na nią poluje. – Wyjaśniam krótko i na temat bo wiem, że Kieranowi nie trzeba więcej. Jego ojciec bardzo się postarał, żeby chłopak wiedział, jak zachować się w takich sytuacjach.

– I mam mieć na nią oko, tak?

– Przydałoby się. Z resztą wiesz, jaka ona jest. Minuta nieuwagi, a już w śmiertelnym niebezpieczeństwie.

– Po kimś musi mieć ten talent do pakowania się w kłopoty. – Słyszę rozbawienie w jego głosie i prycham głośno.

– Nie mam pojęcia, o co ci chodzi. Daj mi ją już. – Mówię, a po chwili słyszę szmery i jakieś rozmowy.

– Tak? – Moja mała najwyraźniej nie przejęła się, że dzwoniłem do niej z dziesięć razy i to może być coś ważnego.

– Dlaczego nie odbierasz? – Warczę do niej. Syczy i śmieje się głośno.

– Ups... Ktoś tu wstał lewą nogą... Wybacz tato, ale ja się tutaj uczę. A nauczyciele wyznają taką złotą zasadę, że nie można odbierać telefonów na lekcjach.

– A nie mogłaś wyjść? Może coś się stało. Może był jakiś wypadek. Może ktoś...

– Może miałam test? Przepraszam tato, nie mogłam, serio. I przestań się już denerwować, bo w twoim wieku to może grozić zawałem, a przecież nie chcielibyśmy, żebyś nam tu zszedł. – Mówi wyraźnie rozbawiona. Doskonale wie, że wypominanie wieku działa na mnie jak płachta na byka.

– Po prostu dzwoniłem ci powiedzieć, że mamy tymczasowe problemy finansowe i zablokowałem ci kartę. – Wymyślam na poczekaniu. – Nie na długo, jakieś dwa tygodnie. Także się wstrzymaj z zakupami, bo nie masz środków.

Rozlega się długa cisza a potem charakterystyczny odgłos zamykania szkolnej szafki. Z malutkim uśmiechem parkuję samochód przed domem i czekam na reakcję małej.

– Nie mówisz poważnie! – Unosi się. – To nie fair, ja miałam w czwartek iść z dziewczynami na zakupy!

– Przepraszam, mała. Są sprawy ważne i ważniejsze. Xander musiał kupić trochę nowego sprzętu i musieliśmy nieco ograniczyć wydatki... 

– I postanowiliście, że to ja mam cierpieć, tak? Poza tym wy przecież macie praktycznie nieograniczone środki! A co z moją nową deskorolką? I butami? Tymi pięknymi Jordanami, które czekają na mnie w centrum handlowym? 

– Musisz jakoś to przeżyć. Później zadzwonię. Kocham cię. – Kończę i rozłączam się, zanim zdąży cokolwiek powiedzieć.

Nie wspominam o Bradley'u bo nie chcę jej martwić, a pewnie gdyby Kieran coś podejrzewał, to sam by jej powiedział. A parę dni bez zakupów dobrze jej zrobi. I tak ma bogatą garderobę.

Wychodzę z samochodu i swoje kroki od razu kieruję ku domowi. Wchodzę na hol i rozglądam się dookoła. Z bocznego wejścia wybiega czekoladowy doberman, a za nim, ze szczotką do włosów podąża mała dziewczynka.

– Poczekaj! – Krzyczy do zwierzaka, ale on ani myśli się zatrzymać. – Musisz być ładna, jak dziewczynka! – Jej sepleniący głos rozbrzmiewa echem w holu.

Mickeyla w końcu dostrzega, że się jej przyglądam i patrzy na mnie w osłupieniu. Jej wzrok wędruje ze mnie na szczotkę, którą dziecko natychmiast chowa za plecami. Układa przy tym usta w dzióbek i zabawnie wywraca ciemnobrązowymi oczami.

Patrzę na jej czarne warkoczyki oraz chude ramiona, i mimo wszystko przed oczami staje mi obraz zastrzelonej dziewczynki, tak bardzo podobnej do mojej bratanicy.

– Co przeskrobałaś? – Pytam podejrzliwie, powoli idąc w jej stronę.

Klękam przy małej i wyjmuję szczotkę zza jej pleców, całą w sierści. Najwyraźniej uciekający pies nie był jedyną ofiarą dziewczynki.

– Bo Chimera nie chce ładnie wyglądać! – Odpowiada mi dziecięcym głosikiem, tupiąc jednocześnie nogą i pokazując palcem w kierunku, w którym uciekł pies.

Wstaję i biorę małą na ręce. Idę bocznym wejściem, którym przedostaję się na tył domu i mijając filary podtrzymujące ogromny balkon na piętrze, udaję się do ogrodu. Tam, na trawniku, leży nieco ponad sześcioletni blondynek i wygląda na to, że właśnie się opala.

– Oskar! No wstawaj! Mama da nam szlaban, jak znowu ją zgubimy! – Rozlega się głos jego brata gdzieś zza rosnących wokół krzewów.

Przystaję i nakazując Mickey ciszę, przyglądam się całemu zajściu.

– Ich tak łatwo jest oszukać. – Chichocze dziewczynka pod nosem.

Blondyn leżący na trawniku nawet nie otwiera oczu, słysząc nawoływania brata i można by pomyśleć, że śpi. Słychać trzask jaki towarzyszy łamaniu gałęzi, a potem głośne syknięcie.

– Ała! Chyba mnie coś ugryzło! – Z za krzaków słychać niezadowolony ton chłopca. – Oskar, no! Pomóż mi jej szukać!

– Co się tak spinasz? Przecież wujek ją znalazł... – Mruczy pod nosem Oskar, unosząc nieco głowę i patrząc na mnie.

Wychodzę z cienia i stawiam Mickey tuż przy chłopcu, który teraz przewrócił się na brzuch i oparł na łokciach. Po chwili z krzaków wyłania się głowa młodszego z bliźniaków, Oliviera. Jakoś się do nas przedostaje i z poważną miną, która mnie osobiście wydaje się śmieszna, staje przed przybraną młodszą siostrą.

– Dlaczego znowu nam uciekłaś? – Pyta dziewczynkę, biorąc się pod boki.

Ta tyko w charakterystyczny dla siebie sposób wywraca oczami i zaczyna się słodko śmiać. Przed jej nosem przelatuje jakiś duży owad, więc mała biegnie za nim, tracąc zainteresowanie starszym bratem. Oli tylko kręci z rezygnacją głową.

– Na gwiazdkę chcę wykrywacz Mickeyli. – Oświadcza niezwykle poważnym tonem. Doprowadza mnie tym do śmiechu, ale natychmiast poważnieję, kiedy widzę jego srogą minę.

– A ja chcę fotel z masażem. Bo wujek Domi nie daje mi korzystać ze swojego. – Dodaje leniwie starszy z bliźniaków, korzystając z ciepłych promieni czerwcowego słońca.

– Gdzie rodzice? – Pytam Oliviera, bo pewnie Oskar nie ma o tym zielonego pojęcia.

Na pierwszy rzut oka chłopcy wyglądają niemal identycznie. Tak samo ścięte blond włosy, identyczne szaro-niebieskie oczy i piegi na twarzy. Jednak Olivier jest nieco wyższy i szczuplejszy od starszego brata. I dużo odpowiedzialniejszy. Chwilami mam wrażenie, że aż za bardzo, jak na tak młody wiek.

– Mama poszła zrobić pranie, a tata siedzi z ciocią Evą w swoim pokoju i o czymś po cichu rozmawiają. – Wyjaśnia rzeczowo chłopiec, podczas gdy Oskar zdąża się już podnieść i przeciągnąć.

Mierzwię włosy blondyna, na co ten reaguje jękiem niezadowolenia i ruszam szukać swojego starszego brata.

– Berek, ganiasz mnie!

– Oskar, to boli! Słyszałem, jak mi kość chrupie, chyba sobie coś złamałem! – Słyszę głosy chłopców.

Oglądam się za siebie, żeby sprawdzić, czy wszystko gra, ale sprowokowany Oli gania Oskara między krzewami. Szczęście, że Domi tego nie widzi. Chyba by wyszedł z siebie, gdyby chłopcy uszkodzili którąś z jego roślin.

Przechodzę przez sypialnię Rocket i Xandera i nie zaprzątając sobie głowy pukaniem, wkraczam do mniejszego pomieszczenia, pełnego zabawek mojego brata.

Na wielkim biurku stoi ogromny monitor, a po obu jego bokach znajdują się jeszcze po dwa mniejsze ekrany. Masywna, dużo bardziej rozbudowana niż przeciętne klawiatura, zajmuje większą część blatu, przy którym teraz siedzi mój brat, zachowując się, jakby nie zauważył, że wszedłem. Pod jego nogami plączą się kilometry cieńszych i grubszych kabli i nawet nie chce mi się domyślać, do czego wszystkie służą.

Podchodzę do krzesła obrotowego i zdejmuję z niego niewielkich rozmiarów czarny przedmiot, przypominający kształtem myszkę komputera, do którego podłączony jest kabel USB. Odkładam urządzenie na biurko i bez słowa przyglądam się temu, co robi właśnie Xander. Chłopak po chwili obdarza mnie krótkim spojrzeniem, a potem z powrotem wraca do wystukiwania kolejnych cyfr i liter na klawiaturze. Kładę obok niego fotografię Isy a on zerka na nią, a potem bierze i przygląda się uważniej, przekrzywiając głowę na bok.

– Pozbyłem się Bradleya. – Mówię w końcu, bo zalegająca między nami cisza zaczyna mi ciążyć. – Wynajęła go jakaś Biała Dama, jako szpiega, ale Loki nam ją znajdzie.

Znowu cisza. Mój brat obraca się na krześle obrotowym i przez chwilę patrzy mi w oczy. Potem wędruje wzrokiem gdzieś poza mnie i uśmiecha się lekko. Sięga ręką do kieszeni spodni i już po chwili trzyma w ręku paczkę papierosów i zapalniczkę. Patrzę, jak wyciąga jednego i wkładając go sobie do ust, podpala drugi koniec. Zaciąga się, a potem odchylając się na krześle do tyłu wydmuchuje dym i patrzy w sufit.

– Odzyskałem nagranie z jednej z kamer. – Odzywa się w końcu, a mnie dosłownie ręce opadają.

Chce mi się go skrzyczeć, że mnie nie słucha i zbacza z tematu. On jednak doskonale wie, co myślę, więc daruję sobie wszelkie uwagi. Chcę go zapytać, co to za nagrania, których odzyskanie było dla niego aż tak ważne, ale on leniwie pochyla się ku klawiaturze i wciskając odpowiedni przycisk, sam mi to pokazuje.

Kamera skierowana jest na słabo oświetlone wyjście z pomiędzy dwóch budynków. Przez chwilę nic się nie dzieje, aż na ekranie pojawia się czyjaś sylwetka. Widać ją dosłownie przez trzy czy cztery sekundy, ale to wystarcza, żeby zauważyć kobietę w ciemnym płaszczu, z postawionym kołnierzykiem. Nie mija minuta, a widać, jak kobieta wraca a jej twarz przysłaniają duże, przeciwsłoneczne okulary. Usta również ma zasłonięte ciemną apaszką, więc jej rozpoznanie jest niemożliwe. Film się kończy, a Xander ponownie naciska jakieś przyciski i okno w którym wyświetlany był film, znika z ekranu.

– Eva ją widziała. – Rzuca do mnie mój brat, znowu wpatrując się w sufit.

– Może to tylko przypadkowy przechodzień? – Wzruszam ramionami, choć po tym, co zobaczyłem, chyba sam w to nie wierzę.

Odpowiada mi przeciągły śmiech Xandera, co jest równoznaczne z zaprzeczeniem. Wzdycham głośno. Myślisz, że ta kobieta ma coś wspólnego z Białą Damą? Chcę zapytać mojego brata, ale nim otwieram usta, on wzrusza ramionami.

– Póki co trzeba znaleźć szefową Bradley'a, bo jest naszym jedynym punktem zaczepienia. A zdjęcie które znalazłeś w samochodzie trzeba dać Rocket. Ona się na tym zna, więc niech kombinuje. – Kiwam głową na te słowa i wstaję, chcąc jak najszybciej znaleźć się w swojej sypialni. – Luiza mi się ostatnio śniła. – Dobiega mnie zza pleców głos starszego. Staję i przez chwilę przetwarzam jego słowa, po czym odwracam się i patrzę mu prosto w oczy.

– Luiza? – Powtarzam imię własnej matki.

Kiwa głową i przegarnia dłonią blond włosy.

– Konkretnej wieczór, kiedy mi oznajmiła, że wysyła mnie do szkoły dla trudnej młodzieży. – Niemal szepcze, a mi momentalnie przypomina się, jak jako trzynastolatek obserwowałem całe zajście przez dziurkę od klucza. – Stanie się coś złego, Cam. I mam głupie wrażenie, że będziemy w tego centrum.

Wydaje mi się, że mija cała wieczność, zanim mu odpowiadam. Ma rację. Sny o naszej matce zawsze są zwiastunem nieszczęścia. Tak już się utarło i w zdecydowanej większości przypadków to się sprawdza. A Xander ma niezwykłą intuicję. Z resztą, bez niej nie zaszedłby tak daleko.

Idę do swojej sypialni, jeśli tak można to nazwać. Ściany od góry do dołu pokryte malunkami, które kiedy tylko zaczynają mi się nudzić, zastępowane są przez kolejne, zamontowany na ścianie kosz do koszykówki a dalej, schowana za metalowymi schodami mała rampa do jazdy na desce. Pomieszczenie jest wielkości sporego garażu z tym, że wysokiego na dwa piętra a ja nie wyobrażałem sobie nigdy, żebym mógł całe to miejsce zająć wygodnymi sofami, perskimi dywanami, czy innymi bzdetami. Dlatego zamiast nich, jest sztaluga stojąca w kącie, ciężarki które leżą tu chyba tylko dla ozdoby, bo i tak korzystam z tych na siłowni i pełno przyborów do malowania. Jedynym meblem, na którym panuje względny porządek jest moja półka z książkami. Ale to zupełnie co innego, w końcu moje unikatowe egzemplarze nie mogłyby kurzyć się gdzieś na strychu. W samym centrum moje ogromne, zielone, podświetlane łóżko, w którym dzieją się cuda.

I nie wiem, jak taka delikatna osoba jak Eva mogła się w tym wszystkim odnaleźć, ale podziwiam ją za to. A teraz leży w łóżku, w samej bieliźnie, przykryta jedynie cienką kołdrą.

Idę cicho do łazienki, gdzie szybko biorę prysznic, żeby jak najszybciej do niej wrócić. Dalej śpi, kiedy okrywam ją szczelniej i nie mogąc się powstrzymać muskam ustami jej odkrytą szyję. Delikatnie się przeciąga i rozchyla oczy. Jej ciało okrywa jedynie koronkowa bielizna, w której wygląda piekielnie seksownie. Mam wrażenie, że nie muszę mówić tego na głos, bo wystarczy moja mina.

– Chodź spać. – Mruczy niewyraźnie, przewracając się na plecy i wtulając w poduszki.

Nie mam najmniejszego zamiaru się opierać. Kładę się na brzuchu i opierając na łokciach wpatruję w jej uśmiechniętą twarz. Nie mam pojęcia, czemu jest taka zadowolona, ale mi też się udziela, mimo zmęczenia.

Przekręcam się lekko i całuję Evę, kładąc jej dłoń na plecach i zjeżdżając na pośladki. Dziewczyna obejmuje mnie za szyję lekko i wbija paznokcie w skórę na karku. Moje zmęczenie gdzieś znika a na jego miejscu pojawia się pożądanie i wiem, czym to się skończy. A przynajmniej mogę się domyślać, bo czuję, jak coś włochatego z wielką siłą ociera się o moje plecy i już po chwili między mnie a Evę włazi wielki kot, mrucząc i domagając się pieszczot. Łóżko mimo iż specjalnie wzmacniane, ugina się pod jego ogromnym ciężarem, a ja padam na poduszkę, nie mogąc powstrzymać się przed uśmiechem. Eva też się śmieje i zaczyna bawić z Radżą.

– Psujesz nastrój lepiej, niż ktokolwiek inny. – Warczę do zwierzęcia, wzdrygając się jednocześnie i odsuwając, kiedy szorstkim językiem liże mnie po ręku.

– Przesadzasz. Po prostu domaga się odrobiny uwagi. Prawa, mały? – Dziewczyna odzywa się czule do bestii, ściskając jej łeb tak, że kocur odsuwa się i zaczepia ją łapą.

– Dość tego. Uciekaj. Cała pościel będzie w sierści. – Ciągnę kota za obrożę, chcąc go wyciągnąć na podłogę. Schodzi, prawie mnie przy tym przygniatając, co oczywiście Eva uznaje za niezwykle zabawne.

– Więc? Na co miałeś ochotę? – Pyta mnie z rozbawieniem, kiedy ja patrzę na Radżę. Siedzi przy łóżku wlepiając we mnie swoje wielkie ślepia jakby tylko czekał, aż pozwolę mu spać między nami.

– Na sen. Tylko i wyłącznie. – Warczę, odwracając się tyłem do zwierzaka i nawet nie patrząc na brunetkę, która wybucha śmiechem.

Wtulam się w poduszkę i staram się zasnąć, nie zwracając już na to uwagi.  

Rozdział nudny i właściwie o niczym, ale stwierdziłam, że nie mogę od razu odkrywać wszystkiego, skoro jeszcze większość postaci jest całkiem obca. O Białej Damie większość wyjaśni się w następnym rozdziale, ale być może rozwlokę trochę akcję, bo parzę, że rzeczywiście niektórzy mogą się jeszcze gubić w tym, kto jest kim. A ja nie chcę lecieć z tym do przodu tylko po to, żeby szybciej móc wpleść większą akcję a potem stwierdzić, że połowa jest jeszcze niejasna. 

I wiem, że ta część jest krótka, ale tak już zostanie, że jedna notka będzie miała sześć stron, a druga cztery. 

Na koniec dodam, że jeszcze dzisiaj uzupełnię kolejne kilka rozdziałów streszczenia i biorę się za nadrabianie reszty zaległości na waszych blogach :) 

Pozdrawiam :3