[004] Pisze Cameron

 Przez całą drogę do domu żadne z nas się nie odzywa. Eva siedzi jak na szpilkach a ja wiem, że nawet gdybym spróbował nawiązać z nią jakąś rozmowę, pewnie i tak nie mogłaby się skupić.

Mój telefon co chwilę wibruje mi w kieszeni, więc w końcu go wyjmuję, kiedy zatrzymujemy się na światłach. Wyświetla mi się numer Trevora. Odrzucam połączenie. Chłopak dzwonił do mnie już kilka razy i domyślam się, jaki jest tego powód. Powinienem do niego oddzwonić, ale wtedy mimo wszystko musiałbym się tłumaczyć z tego Evie, co nie jest mi na rękę. Mała ma i tak dość spraw na głowie, więc nie chcę jej jeszcze dokładać zmartwień.

Wjeżdżam przez bramę ignorując kamery, które śledzą każdy nasz ruch. Może i na naszym osiedlu jest wszechobecny monitoring i czymś normalnym jest, że wszyscy chodzą z naładowaną bronią przy sobie, ale o dziwo to właśnie pozwala mi poczuć się tu bezpiecznym. Jak w prawdziwym domu.

Zatrzymuję się na wyłożonym kostką podjeździe i czekam, aż Eva wysiądzie pierwsza. Ignoruje mnie i mógłbym iść za nią, ale to daremne. Będzie teraz naradzać się z Xanderem. Ja byłbym tam zbędny. Bo to jego rolą jest główkowanie i dbanie o to, żebyśmy podczas żadnej z akcji nie wpadli w zasadzkę i nie zostali rozstrzelani niczym kaczki. To on wykradał dane z Agencji i to on rozpracowywał plany więzień, żeby mnie z nich wydostać. Dwukrotnie. To on jest mózgiem wszystkiego, ponieważ to od niego wszystko się zaczęło. Ja jestem tylko młodszym bratem, zdaniem wielu najmniej rozgarniętym z całej naszej trójki. Bo jest jeszcze Domein. Ale on jest chyba najlepiej ułożony z nas wszystkich. Przynajmniej pozornie.

Odblokowuję telefon i oddzwaniam do Trevora:

- Już idę, czekaj na mnie. - Rzucam, zanim ten zdąży na mnie nakrzyczeć.

Wysiadam z samochodu i wychodzę z podwórka. Ulica jest całkowicie opustoszała przez co mimo wczesnej pory, domy wyglądają nieco upiornie. Nic dziwnego, jest dopiero popołudnie, czyli wszyscy odsypiają jeszcze noc.

Mijam skatepark, później plac zabaw i w końcu fontannę i trawnikiem skracam sobie drogę do stojącego nieco na uboczu klubu nocnego, który teraz jest zamknięty. Wchodzę drzwiami dla personelu i kiwam głową w stronę brunetki zmywającej mopem podłogę. Wygląda niegroźnie i nawet jej nie znam. Pewnie córka jakiegoś handlarza bronią albo dilera narkotykowego, który w obawie o jej dobro umieścił ją w naszym azylu.

Dziewczyna odstawia wiadro z mopem i zdejmuje plakietkę z jej imieniem i nazwiskiem. Przeciąga nią po czytniku w drzwiach i otwiera mi je, za co dziękuję skinieniem głowy.

Schodzę po schodach, które wbrew pozorom nie są zakurzone, czy w jakikolwiek sposób zaniedbane. Nie mogą być, ponieważ w razie niebezpieczeństwa musimy mieć możliwość szybkiej ucieczki lub chociaż schronienia. W końcu temu służy całe to nasze dość specyficzne osiedle.

Nawet bez swoich zdolności usłyszałbym głośne odbijanie piłki od ziemi. Skręcam w lewo, pcham metalowe drzwi i wchodzę do dużego pomieszczenia. Pod ścianą ustawione są drewniane skrzynie, ale to nie one przyciągają moją uwagę.

Na krześle siedzi związany mężczyzna z zakrwawionym czołem. Jest w porwanej, opiętej koszulce, dzięki czemu można zobaczyć pokaźne mięśnie i fragment tatuażu. Jakiekolwiek próby krzyków uniemożliwia mu taśma, zaklejająca usta.

Dostrzega mnie, a w jego oczach widzę czyste przerażenie. Ale to dobrze. Tym właśnie się karmię. Strachem i bólem. Jako mutant, tego właśnie potrzebuję. Jestem jak drapieżnik, mający przed sobą marną zwierzynę, która nawet nie umie się obronić.

Przed moimi nogami zatrzymuje się piłka do kosza, a zaraz za nią pojawia się Trevor Hael. Bierze ją i zaczyna kozłować.

- Spóźniłeś się. - Mówi nie patrząc na mnie i bawiąc się piłką.

Rzuca ją do mnie i zbliża się, chcąc ją odebrać. Zasłania przy tym naszego związanego kolegę. Próbuje mi zabrać piłkę i prawie mu się to udaje, ale w końcu mijam go i z powodu braku kosza, rzucam w głowę mężczyzny na krześle. Trafiam w lewą część twarzy.

- Punkt dla mnie, ja go biorę! Chyba, że chcesz do trzech... - Proponuję blondynowi, ale on tylko kręci głową ze śmiechem.

- Weź go sobie.

- Czemu? Nie mów, że nie chciałbyś go trochę pomęczyć! - Patrzę na naszą ofiarę z uśmiechem, jakim obdarza się słodkie, małe dzieci.

- Nie lubię ich zabijać, kiedy patrzą mi w oczy i nie mogą się bronić. - Cmoka z niesmakiem. - Potem mam wyrzuty sumienia. - Śmieję się serdecznie, ale Hael tylko wzrusza ramionami. - Taka prawda. Jakbyśmy mieli równe szanse, to co innego. Poza tym i tak musisz go najpierw sprawdzić. Bawiliśmy się z nim trochę, ale nie chcieliśmy zbytnio go uszkodzić, żeby nie utrudniać ci roboty. Bo on nic nie chce gadać.

- Ty też nie gadałeś , jak cię torturowali w Agencji. Jest lojalny wobec swoich, jak my wszyscy. Prawda, Bradley? - Zwracam się w końcu bezpośrednio do szatyna.

Stróżka potu spływa mu po czole, kiedy patrzy na mnie z rządzą mordu. Na mnie, ale nie bezpośrednio w oczy. Znaczy, że jest naprawdę dobrze poinformowany.

Zdzieram mu taśmę z ust. Jego dolna warga jest przecięta równo na pół. Spoglądam na blondyna który ponownie zajął się piłką do kosza, ale on tylko wzrusza ramionami.

- Chłopaki się uparli.

- Masz ostatnią szansę, Bradley. - Ostrzegam zdrajcę.

- Przecież i tak mnie zabijesz. - Stwierdza po chwili słabym głosem. Kiwam energicznie głową.

- Niby tak, ale tylko od ciebie zależy, jak ta śmierć będzie wyglądała. A ja i tak dopnę swego, przecież wiesz. - Uśmiecham się. - To jak? Powiesz, kto kazał ci szpiegować moich ludzi?

Cisza. Nawet Trevor przestał odbijać piłkę i patrzy na nas. Osobiście mam wielką nadzieję, że Bradley nie zechce współpracować. To będzie dużo bardziej interesujące. 

W rzeczywistości naprawdę jestem ciekaw, jak mu się udało do nas dostać. Miał być jednym z ludzi od czarnej roboty, z trochę brudną przeszłością. Nie tak łatwo jest szpiegowi dostać się na nasze osiedle, bo tu wszyscy wszystkim patrzą na ręce. To jedyne wyjście, żeby nikt nie wpadł w ręce policji. Bo w końcu większość z tu przebywających jest poszukiwana za większe lub mniejsze występki.

- Pieprz się, Parker. - Po tych słowach zaczynam w duchu skakać z radości, niczym mały dzieciak.

Ściskam mężczyznę za szyję i próbuję zmusić, żeby popatrzył mi w oczy, ale on ucieka wzrokiem. W końcu tracę cierpliwość i uderzam go pięścią w twarz raz, a potem drugi. Bradley jęczy, a ja dokładam trzeci raz, pamiętając, że nie może stracić przytomności. Wtedy już bardzo łatwo skupiam na sobie jego spojrzenie.

Mimo, że nadal próbuje się bronić, nie ma wystarczająco dużo siły. Bez problemu dostaję się do jego umysłu. Boi się. Ale o swoim szefie, a raczej szefowej, też myśli. Dlatego szybko poznaję jej nazwisko. Dziwię się, że ta kobieta wynajęła Bradleya do szpiegowania nas i chcę poznać tego powód, ale chyba sam mężczyzna go nie zna. Jednak wiem, że ma skupić się na mnie i braciach. I Isobell, tylko nie mam pojęcia, co moja córka ma z tym wspólnego. Ale zalewa mnie fala wściekłości, że ktoś miał czelność śledzić i narażać małą i zapominam, że kiedy wpływa na umysł Bradleya, to moja złość oddziałuje na niego ze zwiększoną mocą. Ale nie mogę tego powstrzymać. I w końcu nie mam już dostępu do jego myśli.

Mrugam kilkakrotnie, jak wyrwany z transu i spostrzegam, że mężczyzna odchylił głowę do tyłu, ciężko dysząc i pojękując co chwilę. Musi teraz przezywać katusze.

- Zadzwoń do Chrisa, niech przyjdzie go sprzątnąć. - Polecam przyglądającemu się mi w skupieniu blondynowi, podchodząc do drewnianych skrzyń.

- Spoko. Kogo szukamy? - Pyta, przykładając słuchawkę do ucha.

Chwilę rozmawia z ciotecznym bratem Evy, a ja w tym czasie biorę pistolet i sprawdzam magazynek. Zastanawiam się, jak w miarę poważnie mam wypowiedzieć imię, a raczej pseudonim kobiety, która zleciła Bradleyowi szpiegowanie mnie i chłopaków. No i Isy.

- Kojarzysz jakąś Białą Damę? - Interesuję się, kiedy Trevor już kończy rozmawiać przez telefon. Najpierw patrzy na mnie w osłupieniu, a potem wybucha śmiechem.

- Serio?! Biała Dama? Nie, nie kojarzę. - Mówi jakby sam do siebie, z uśmiechem kręcąc głową. - A Xander się krzywdzi, kiedy nazywamy go Piotrusiem Panem.

Też uśmiecham się pod nosem i powoli idę w kierunku Bradleya. Krew cieknąca z nosa zaplamiła twarz i koszulkę. Wydaje się jakiś nieobecny. To niedobrze. Chciałbym, żeby był w pełni świadomy tego, co z nim robię.

Strzelam mu w kolano. Krzyczy. Czyli mimo wszystko kontaktuje.

Czekam chwilę i oddaję jeszcze jeden strzał w brzuch. Potem odpycham nogą krzesło i to przewraca się na ziemię, a Bradley ląduje na podłodze, szamocząc się i drżąc.

- Mógłbym wiedzieć, po co budzicie mnie o tak nieludzkiej porze? - W drzwiach jak na zawołanie pokazuje się wysoki Mulat patrzący na mnie i na Trevora z rządzą mordu w oczach.

Christopher ma przy sobie czarny plecak i duże worki na śmieci.

- Nie narzekaj. Mamy dla ciebie zabawkę. - Oznajmiam, wskazując na szpiega.

Brunet przenosi powoli wzrok na Bradley'a a w jego oczach pojawiają się iskierki podniecenia. Uśmiecha się radośnie, niczym dziecko które dostało wymarzony prezent.

Powoli podchodzi do żywego jeszcze Bradley'a i wysypuje z plecaka noże, siekierę i piłę. Potem sprawdza puls swojej ofiary i stwierdza z radością:
-  Odwołuję to, co powiedziałem. Jednak warto było tak wcześnie wstać!

- Tylko nie ubrudź wszystkiego krwią. Potem znowu ktoś będzie miał pretensje, że ściany poplamione. - Upomina go Trevor, ale Chris najwyraźniej jest już w swoim własnym świecie.

Obaj wychodzimy z tuneli, a później także z klubu. Podobnie, jak wcześniej, skracam sobie drogę trawnikiem tyle, że w tym przypadku towarzyszy mi Hael. Rozmawiamy o zaostrzeniu ochrony wśród naszych i ograniczeniu wpuszczania na osiedle nowych osób. Póki nie uda nam się dopaść tej kobiety, każdy musi jeszcze bardziej uważać. Mijamy plac zabaw a ja żegnam się z blondynem, bo ten widzi na podjeździe samochód Layli, swojej dziewczyny, i jednej z moich młodszych sióstr. Słyszę głośne wołanie i odwracam się w chwili, kiedy Trevor łapie na ręce i podrzuca Aquę, swoją adoptowaną córkę.

Hael i moja siostra zajęli się nią po tym, jak trafiła do Agencji jako kilkutygodniowe niemowlę, razem z resztą mutantów. Ją też Marshal chciał przerobić w przyszłości na swojego wojownika. Podobnie jak Isobell. I jak Evę. Tylko, że ta ostatnia była jego córką i udało mi się ją przed nim w porę ukryć. Dopiero, kiedy miała prawie szesnaście lat, sprowadziliśmy ją z powrotem, bo zbliżała się jej przemiana.

Nie lubię wspominać tej historii. Bo gdyby nie Marshal i jego chore plany, to dzisiaj moja pierwsza miłość, czyli Cornelia Cox a matka Evy, nadal by żyła. Ale ją porwał, wstrzyknął substancję powodującą mutację, a potem zgwałcił. Odnalazłem Cornelię, zanim jeszcze Eva przyszła na świat. Ukryłem kobietę w Polsce i miała mieszkać tam ze swoją siostrą, Elizabeth. Ale przez to stałem się poszukiwany, bo podobnie jak Corney, byłem członkiem Agencji. A zacząłem działać na własną rękę, chcąc sam wymierzyć sprawiedliwość i załatwić Zacka Marshala. Zabiłem przy tym kilka osób i zaczęli mnie ścigać. Po urodzeniu Evy, Cornelia chciała wszystko wyjaśnić, więc bez mojej wiedzy udała się z powrotem do Stanów. Marshal zastrzelił ją na lotnisku. Po jej śmierci postawiłem sobie dwa cele: pierwszym było chronienie Evy przed ojcem, a drugim, żeby go w końcu dopaść i zabić. I przez lata go ścigałem, przyłączając się w międzyczasie do Xandera. I w końcu się udało, ale tylko dlatego, że sprowadziliśmy Evę a czym bliżej było jej przemiany, tym bardziej Zackowi na niej zależało. I w desperacji zaczął się ujawniać, popełniając przy tym kilka błędów.

Korzystając z okazji, że do domu mam jeszcze spory kawałek, od razu postanawiam zadzwonić do Roberta, żeby mi pomógł z tą całą Białą Damą.

- Na którą masz do pracy? - Pytam bez zbędnych powitań.

- Dzisiaj na dwudziestą, a co? - Rozlega się jego rozespany głos a ja zdaję sobie sprawę, że chyba go obudziłem.

- Musisz się zobaczyć z Lokim. - Powiadamiam go. Zaczyna coś mamrotać, ale mu przerywam: - Potrzebuję informacji o kobiecie o pseudonimie Biała Dama... - Chcę kontynuować, ale rozlega się śmiech blondyna. - Mówię serio, to ważne. Powiedz mu, żeby dowiedział się o niej możliwie jak najwięcej.

- Po co ci informacje o niej?

- Nie pytaj, dla własnego dobra. Po prostu poproś go, żeby się o niej czegoś dowiedział. Reszta to nie twój interes. - Mówię i rozłączam się.

Najchętniej powiedziałbym mu o wszystkim. Ale on, w przeciwieństwie do mnie, w Agencji pracuje od zawsze i mógłby mieć z tego powodu kłopoty. A jakby nie było przez ostatnie cztery lata zżyliśmy się ze sobą i można powiedzieć, że nawet zaprzyjaźniliśmy tym bardziej, kiedy Amir wyjechał. Wtedy poniekąd Brown zajął jego miejsce, chociaż chłopaki różnią się od siebie bardzo.

Amirowi nie przeszkadzało to, że podwójnie przekraczam dozwoloną prędkość, a pobicie kogoś stanowiło rozrywkę. Był niemal taki sam, jak ja i chyba dlatego tak dobrze się rozumieliśmy. Ale niedawno wyjechał do rodziny, do Arabii Saudyjskiej. Po tylu latach, kiedy zawarliśmy z Agencją sojusz, w końcu przestał być ścigany. Nie musiał więc się martwić, że spotkają jego bliskich jakieś nieprzyjemności.

A Robert jest jego kompletnym przeciwieństwem. Kiedy tracę cierpliwość, to zawsze stara się mnie jakoś uspokoić. Chwilami aż irytują mnie te jego ograniczenia, ale chyba dzięki temu przez te cztery lata w Agencji nie popełniłem jeszcze żadnego głupstwa, przez które pewnie znowu miałbym kłopoty. I mimo wszystko zawsze mnie kryje, jak przychodzi co do czego. Nawet, jeśli przez to sam się naraża. A teraz jest podobnie. Bo on doskonale wie, że jeśli proszę o pomoc Lokiego, to sprawa jest poważna i zapewne nie do końca legalna.

Mam zamiar iść do domu. Być może wypić kawę z Evą i Xanderem, albo - jeśli będą zbyt zajęci - iść się zdrzemnąć bez obawy, że obudzę się zlany potem myśląc o tym, czy moja dziewczyna jeszcze żyje. Moje plany krzyżuje jednak telefon, który odbieram.

- Co robisz? - Po drugiej stronie rozlega się niewyraźny głos mojego młodszego braciszka.

- Jeśli masz dla mnie jakąś robotę, to jestem zajęty aż do nowego roku. - Informuję, ze znudzeniem oglądając paznokcie.

- Tak, słuchaj, bardzo śmieszne. Dzwonili do mnie z Agencji, że znaleźli jakieś trupy, a to niedaleko nas i chcą, żebym przyjechał. Tyle, że ja właśnie jestem u kosmetyczki, a potem mam umówionego masażystę i nie bardzo mam jak się urwać. Więc jakbyś mógł pojawić się tam za mnie, to byłbym bardzo wdzięczny. - Wyjaśnia mi w pośpiechu Domi.

- Naprawdę muszę? Nie możesz sam jechać?

- Przykro mi, kochanie, ale nie ma takiej opcji. - Powiadamia i zanim zdążam cokolwiek powiedzieć, rozłącza się.

Nie powinno mnie to dziwić. Kiedy Domein coś sobie postanowi, to nie ma mowy, żeby zmienił zdanie. I w sumie nawet nie jestem na niego zły. Co dziwne, ale chyba dzięki Bradley'owi trochę się wyładowałem.

Wsiadam do samochodu niemal w tej samej chwili, w której Domi wysyła mi adres, pod który mam pojechać. Od razu stwierdzam, że dzielnica, na którą się udaję, należy do jednych z lepszych. W sumie jestem nawet ciekaw tego rodzinnego dramatu.

Po niecałych dwudziestu minutach i kilku złamanych przepisach, docieram na miejsce. Nawet nie muszę zastanawiać się, który to z szeregu zadbanych, okazałych domów, bo na ulicy przed nim stoi kilka radiowozów. Najbardziej śmieszą mnie dwie starsze kobiety, które z pewnej odległości obserwują całe zajście i komentują je głośno. Nic sobie nie robią z ostrzeżeń policjantów, że jest niebezpiecznie.

Otwieram schowek i wyjmuję z niego czarnego glocka. Upewniam się, że jest zabezpieczony i chowam go do kieszeni bluzy. Wychodzę z auta nie zawracając sobie głowy zamknięciem drzwi.

Swoje kroki kieruję w stronę największego zbiorowiska. Większość okolicznych policjantów mnie kojarzy, także kiedy przechodzę obok nich z drwiącym uśmiechem, nie potrafią być obojętni. Część szepcze coś między sobą. Jedni posyłają wrogie spojrzenia, inni wskazują palcami. Kolejni chcą być profesjonalni i patrzą tylko kątem oka myśląc, że ja tego nie zauważam. Ale jest wręcz przeciwnie. Człowiek, którego jeszcze cztery lata temu ścigali i chcieli zabić, dzisiaj będzie tym dobrym. Dla mnie jest to naprawdę zabawne. I może dzięki temu bije ode mnie taka pewność siebie i duma. A ich to pewnie boli najbardziej.

Ściskam dłoń postawnego mężczyzny w mundurze, który wydaje się dowodzić całą akcją. Nie wygląda na zadowolonego moim przybyciem.

- Kiedy prosiłem, żeby tu kogoś wysłali, nie miałem na myśli akurat ciebie... - Mruczy pod nosem mężczyzna, na co ja uśmiecham się szeroko.

- A jednak. Może więc czuć się pan zaszczycony. - Odpowiadam nie żałując sarkazmu. - Dowiem się, co tu się w końcu stało? - Pytam wskazując brodą na budynek przed nami.

Okazały dom z niedużym tarasem, fontanną z lewej strony i schowanymi za rzędem drzew huśtawką i piaskownicą, kojarzy mi się z typową rodziną. Dobrze zarabiający ojciec, matka jako pani domu i małe dzieci biegające po trawniku i śmiejące się radośnie. Takie mam wyobrażenie. Niewątpliwie coś jednak jest nie tak, skoro wszędzie kręci się policja, a dookoła jest taśma zabezpieczająca teren.

- Ktoś zamordował domowników. - Informuje mnie sucho policjant. Brak jakiejkolwiek reakcji z mojej strony zmusza go do kontynuowania: - Dzisiaj rano. Przed południem przyszła do nich córka sąsiadów i zastała wszystkich martwych.

Nic nie mówię. Skłamałbym, jeśli bym powiedział, że mnie to całkowicie nie rusza. Mam wejść do domu, gdzie prawdopodobnie zobaczę martwe ciała nie tylko dorosłych, ale i dzieci. I mimo że widok trupów nie jest dla mnie żadną nowością, to kiedy w grę wchodzi mordowanie tych najmłodszych, to jestem autentycznie wściekły na mordercę. Dzieci nigdy nie powinny być mieszane w sprawy dorosłych.

Jest jednak jedno ale. Nie jestem do końca pewny, czy to rzeczywiście sprawa dla Agencji. Gdybyśmy zajmowali się każdym pojedynczym przypadkiem morderstwa, nie mięlibyśmy czasu na problemy wyższej rangi.

- Wie pan, że do Agencji należy się zwracać tylko w nadzwyczajnych okolicznościach? - Pytam patrząc kątem oka na pięćdziesięciolatka. - Jej zadaniem jest zajmowanie się terroryzmem, przestępczością zorganizowaną, przemytem narkotyków, broni na wysoką skalę, zbrodniami na tle politycznym, zamachami czy w niektórych przypadkach seryjnymi mordercami. - Tłumaczę mu tylko niektóre z jej zadań mając nadzieję, że zrozumie.

Mężczyzna kiwa głową a ja patrzę na niego w oczekiwaniu na jakieś konkrety. Cała ta sytuacja zaczyna mnie już nudzić i jeśli to jakieś nieporozumienie, to chyba zrobię się nieprzyjemny.

- Właścicielem tego domu był Arrick Hanson. - W chwili, kiedy mężczyzna wypowiada nazwisko zamordowanego, zaczyna mi coś świtać, ale jeszcze nie do końca kojarzę, co. - Młodszy brat Adama Hansona, ministra finansów. Dodam, że córka naszego polityka zmarła dwa miesiące temu na atak serca. W wieku niespełna szesnastu lat. A chyba nie muszę ci tłumaczyć, jak łatwo upozorować zawał?

Nie musi. Momentalnie przypominam sobie, jak media co chwilę nadawały komunikaty o śmierci Charlotte, z tego co się orientuję. I chociaż nadal nie mam pewności, że jedno jest z drugim powiązane, to nie sprawdzenie tego byłoby wynikiem tylko i wyłącznie mojego lenistwa.

Wolnym krokiem ruszam w stronę schodów i otwierając drzwi przedostaję się do środka. Mężczyzna cały czas podąża za mną. Obaj stajemy w przestronnym holu i w pierwszej chwili, nie wiem, gdzie mam się udać. Policjant jednak przychodzi mi z pomocą i prowadzi w kierunku kuchni, gdzie przy stole siedzi kilkunastoletnia blond-włosa dziewczyna, z głową odchyloną do tyłu. Podchodzę bliżej, chociaż domyślam się, co zobaczę. Niewielki otwór z lewej strony czoła. Kula nie trafiła w sam środek a krew spłynęła na włosy, okropnie je sklejając. Kieruję swoje spojrzenie w miejsce, na które musiała patrzeć dziewczyna tuż przed śmiercią. Niewątpliwie widziała mordercę. Podchodzę do drzwi prowadzących na niewielki korytarz. Są tam tylko schody na górę i tylne wyjście. Przy schodach leże martwy mężczyzna, ale w tym momencie nie zwracam na niego uwagi.

Nie trzeba być geniuszem, żeby stwierdzić, że kat wszedł tylnymi drzwiami. Potem zobaczył jedzącą w jadalni dziewczynę i od razu do niej strzelił.

Myśląc o tym idę powoli w jej kierunku, a potem patrzę w lewo, na przejście do salonu. Na kanapie leży ciało również blondynki, tyle, że dużo starszej, co mogę stwierdzić mimo, że nie widzę twarzy. Jest pochylona, jakby zaraz miała spaść na podłogę, gdzie leży kilkuletni chłopiec. Na ekranie telewizora nadal widnieje informacja o przegranej w grze, a tuż obok dziecka leży pad do gry.

Kobieta i grający na konsoli dzieciak usłyszeli strzał z kuchni. Mały rzucił się w stronę matki, która próbowała go obronić własnym ciałem. Instynktowne zachowanie. Chociaż gdyby chodziło o moją rodzicielkę, prawdopodobnie sama by mnie oddała, byleby tylko chronić własny tyłek. Tak, jak zrobiła to z Xanderem.

Potrząsam głową, odrzucając od siebie te myśli. Ona już nic dla mnie nie znaczy. Jej już nie ma.

Ponownie znajduję się w korytarzu. Spoglądam na ciało około czterdziestoletniego mężczyzny. Wysoki, szczupły brunet, nie podobny do swojego brata znanego z prasy czy telewizji. Ciemnozieloną koszulkę krew zaplamiła w dwóch miejscach. Na piersi, tuż przy sercu, oraz niżej, pod żebrami. Głowa mężczyzny zwrócona jest w lewo, ku uchylonym drzwiom do jednego z pokoi.

Odruchowo tam zaglądam, i zamieram. Na podłodze, z lalką w ręku leży ciemnowłosa dziewczynka, a ponieważ widzę tylko jej włosy, mam wrażenie, że to moja bratanica. Dopiero, kiedy podchodzę bliżej widzę, że jedynymi jej podobieństwami do Mickeyli są ciemne, proste włosy, oraz szczupła sylwetka i niesamowicie jasna skóra, ubrudzona krwią na szyi, tuż przy niewielkiej dziurce po kuli. I podobnie jak Mickey, tak i ta mała może mieć nie więcej niż cztery lata. Dopiero teraz orientuje się, że od około minuty wstrzymuję oddech.

Wychodzę na korytarz i w duchu się cieszę, że to nie ja będę musiał zająć się tą sprawą. Jedyny mój obowiązek to złożenie odpowiedniego raportu i jeśli wszystko pójdzie dobrze, moja noga w tym domu więcej nie postanie, i nie będę musiał oglądać zdjęć ofiar po nocach.

Wychodząc zatrzymuję się jeszcze i patrzę na ścianę tuż przy drzwiach i widniejących na niej fotografiach, przestawiających typową, szczęśliwą rodzinę. Ja nie mam takich zdjęć z dzieciństwa. Moja rodzina chyba nigdy nie była taka naprawdę szczęśliwa. Ślub rodziców z rozsądku, ciągłe zdrady i udawanie przez matkę, że nas wychowuje i cokolwiek ją obchodzimy. Bo w końcu dzieci to tylko zbędny balast. I tak próbowała się nas pozbyć na wszystkie sposoby. Aż w końcu to ktoś pozbył się jej. Za co w sumie nawet mu dziękuję.

Nie wiem, czemu myślę o rodzinie i przeszłości. Nie powinienem. Wiele się od tamtego czasu zmieniło. Ale to chyba ten dom tak na mnie podziałał. Mimo wszystko, niektóre rzeczy chyba nadal biorę za bardzo do siebie.

Wykonuję jeden telefon i informuję Agencję, że ktoś rzeczywiście powinien tym się zająć. Dostaję przypomnienie o dostarczeniu raportu, ale w tej chwili nie mam do tego głowy. I wątpię, żebym w najbliższej przyszłości miał.

Wsiadam do auta i niemal od razu czuję, że coś jest nie tak. Patrzę w lusterko i nawet odwracam się dla pewności, ale z tyłu nic się nie zmieniło. Jednak to przeczucie mnie nie opuszcza i dopiero, kiedy patrzę na miejsce pasażera, nieruchomieję. Biorę do ręki fotografię Isy sprzed czterech miesięcy. Wiem, bo miała wtedy włosy przefarbowane na bordowo. Stoi na balkonie, podczas gdy na dole, nad basenem, trwa impreza. W ręku trzyma butelkę piwa i unosi ją do góry, uśmiechając się szeroko. Dzieje się to na naszym podwórku. I wszystko byłoby w porządku gdyby nie fakt, że takie zdjęcie ostatni raz widziałem przyczepione na tablicy w jej pokoju. Do głowy przychodzą mi różne myśli, ale ja rzecz jasne nie potrafię, a może raczej nie chcę skojarzyć ze sobą faktów. Obecność fotografii w moim samochodzie tłumaczę sobie tym, że pewnie mała gdzieś jeździła, albo szukała czegoś i przez przypadek je zostawiła, chociaż to przecież nie możliwe, bo nie widzieliśmy się od niedzieli. Wzdrygam się, kiedy czuję wibracje telefonu w kieszeni.

- Chyba mamy problem, Cam. - Informuje mnie zimno Xander.

Chwilę zwlekam z odpowiedzią, nadal przyglądając się zdjęciu jakby z nadzieją, że znajdę na nim coś, czego wcześniej nie zauważyłem. W końcu dostrzegam jakąś postać w kapturze, która kompletnie nie pasuje do bawiących się ludzi. Stoi zboku tak, że kadr ledwo ją obejmuje. Nie widzę twarzy, a jedynie czarny kaptur, skierowany z w stronę mojej córki.

- Myślę, że nawet spory problem... - Odpowiadam w końcu cicho.  

Witam. Jestem okropnie zła, że pozwoliłam sobie na taką przerwę, ale ostatnio jakoś ciężko mi się pisze. Poza tym nie chcę pisać i od razu publikować, ani robić tego z przymusu. Chcę, żeby to była dla mnie przyjemność i dlatego wiem, że kolejny rozdział nie ukaże się prędzej, niż za miesiąc.
Jak już wcześniej zapowiadałam, ten jest z perspektywy Camerona. Może wydawać się nieco chaotyczny, ale taki jest sam Cameron, więc nic dziwnego. Mi się podoba, może poza tą wzmianką o Marshalu, ale naprawdę nie mam pomysłu jak ją poprawić. A jeśli chodzi o ten głupi pseudonim, który nadałam kobiecie która kazała szpiegować chłopaków, to napisze tylko, że to było zamierzone. Ona ogólnie będzie taka trochę oderwana od rzeczywistości xD
Niektórzy piszą, że nie do końca wszystko ogarniają, ale właśnie dlatego nie ruszam od razu z większą akcją. Jeśli ktoś na taką czeka, to coś mocniejszego planuję dopiero na 7-8 rozdział. A jeśli chodzi o agencję i coś więcej o wspomnianym już sojuszu, to chyba do końca wyjaśnię to w szóstym rozdziale. A jakby mimo wszystko ktoś miał jakieś pytania, to można pisać albo w komentarzach, albo na moje gg (jest po lewej).
Dobra, koniec tych wywodów xD Dodam jeszcze tylko, że zaraz postaram się dodać streszczenie do kilkunastu pierwszych rozdziałów "pamiętnika" a potem wbijam do tych, którzy nie dostali jeszcze ode mnie komentarzy :D