[003] Pisze Eva

 Z triumfującym uśmiechem wychodzę z sali sądowej. Przez cały czas miałam wrażenie, że Allan nadal nie wierzy w moją zdradę. Patrzyłam mu prosto w oczy, kiedy opisywałam to, jak znęcał się nad tymi dziewczynkami, albo jak kazał kogoś zastrzelić. Jak na własne oczy widziałam walizki z pieniędzmi, które dostarczali mu ludzie kupujący od niego dziesiątki kilogramów heroiny.

Tak. To naprawdę piękne uczucie wsadzić tego drania za kratki.

Widzę Camerona opierającego się o jeden z marmurowych filarów. W zwykłej białej koszulce z nadrukiem i czarnych dżinsach w ogóle nie pasuje do wszechobecnej elegancji i przepychu. I na ten widok nie mogę powstrzymać się przed uśmiechem.

Odpycha się od filaru i rusza do mnie z dziwnym zadowoleniem. Przechylam głowę, ponieważ nie do końca wiem, co mu chodzi po głowie. Zaraz jednak się dowiaduje.

- W tym stroju przypominasz moją byłą nauczycielkę matematyki. - Jego pomruk dociera wprost do mojego ucha.

Mimowolnie zaczynam się rumienić, kiedy spoglądam na swoją białą koszulę schowaną w granatową spódnicę.

- Po przedmiocie jakiego cię uczyła chyba mogę stwierdzić, że jej nie lubiłeś? - Pytam nie mogąc powstrzymać chichotu.

Zaprzecza ruchem głowy i wędruje ustami w stronę mojej szyi. Chcę mu powiedzieć, że to najmniej odpowiednie miejsce i pora na takie sceny, ale pewnie i tak nic by to nie dało.

- Była surowa. - Mówi a ja dopiero po chwili zdaję sobie sprawę, że nadal wspomina nauczycielkę. - Nie tylko na lekcjach, ale i prywatnie. - Wywracam oczami. No tak.

Cam kładzie dłonie na moim tyłku, ustami nadal błądząc po szyi i zmniejsza odległość między naszymi ciałami, kiedy słyszę charakterystyczne chrząknięcie. Odskakujemy od siebie jak oparzeni, chociaż właściwie, to ja odskakuję od Camerona, bo on nie wydaje się ani trochę zażenowany.

Przed nami stoi szef wydziału antynarkotykowego, pan Stewart, a na moją twarz ponownie wpływają rumieńce i od razu chcę zacząć go przepraszać. Trącam ramieniem Camerona, dla którego ta sytuacja najwyraźniej wydaje się bardzo zabawna, bo śmieje się głośno.

- Dzień dobry panie Stewart. - Witam się z mężczyzną uściskiem dłoni i ignorując chichot mojego chłopaka, skupiam na nim swoją uwagę.

- Chciałem tylko pogratulować udanej misji, panno Cox. - Odzywa się wysoki pięćdziesięciolatek, również z cieniem uśmiechu na wąskich ustach. - Nie zostawiłaś na Andersonie suchej nitki. - Mówi z uznaniem.

Podchodzą do nas Nicholas i Domein, co najwyraźniej nie do końca odpowiada mojemu rozmówcy, ponieważ bierze mnie pod rękę i odchodzi na bok. Spoglądam na niego zdezorientowana i wiem, że Cameron również bacznie nas obserwuje.

- Coś się stało? - Pytam, jakby to nie było oczywiste.

Mężczyzna kiwa głową i uśmiecha się bez cienia wesołości.

- Świetnie poradziłaś sobie z Allanem, Evo. - Ponownie mnie chwali. - Chodzi o to, że mamy bardzo podobny problem z niejakim Jeremy'm Russo. Jest inwestorem, który w rzeczywistości swoimi statkami towarowymi oraz samolotami dostarcza kokainę do Europy. Bardzo zależałoby nam na twojej pomocy w uchwyceniu go. - Wyjaśnia a ja kiwam głową ze zrozumieniem.

Patrzy na mnie w oczekiwaniu na odpowiedź a ja staram się wymyślić jakąś sensowną wymówkę. Bo Cameron w życiu by mi nie darował, jakbym przyjęła tę propozycję. Moja ostatnia misja i tak kosztowała go sporo nerwów a poza tym obiecałam mu, że na razie koniec z tym. No i egzaminy, które na mnie czekają. Należałoby się do nich przyłożyć, bo chociaż w moim przypadku są tylko formalnością, to jednak lepiej zaliczyć je na dobry stopień.

Uśmiecham się ciepło do Stewarta bo wiem, że to wysoko postawiony człowiek i nie wypada w żaden sposób go urazić.

- Z chęcią, ale powinnam się teraz skupić na egzaminach końcowych, poza tym pewnie byłyby problemy związane z moim wiekiem... - Próbuję jakoś wybrnąć, ale on tylko kręci głową i nadal się uśmiecha. Chyba tym razem mi nie wyszło.

- Możemy wstrzymać się do zakończenia egzaminów. A o wiek się nie martw, rozmawiałem już z twoimi przełożonymi... - W tym momencie jestem bliska zaciśnięcia rąk w pieści i wygarnięcia Stewartowi, że załatwił to wszystko za moimi plecami a moja zgoda jest już tylko formalnością.

Koniec końcem wychodzi na to, że mężczyzna ma gotową odpowiedź na każde moje pytanie a brak mojej zgody wynikałby tylko z tego, że nie mam chęci na kolejną sprawę. Po raz kolejny na moją twarz wpełza wymuszony uśmiech i ściskając dłoń mężczyzny, zgadzam się na tę współpracę.

Żegnam się z pięćdziesięciolatkiem i odwracam do Camerona, który patrzy na mnie z kamienną twarzą i rękoma założonymi na piersi, kompletnie ignorując tłumaczącego mu coś Domeina. Przygryzam wargę i podchodzę do chłopaków, niemal kuląc się pod wzrokiem brązowookiego.

- No i wtedy mu powiedziałem, że jeśli to jest prawdziwy lakier Nails, to ja chyba jestem carycą Katarzyną i wyobrażasz sobie...

- Czego od ciebie chciał? - Monolog Domiego zostaje przerwany przez Cama, którego sama postawa mówi, że miałby ochotę udusić kogoś gołymi rękoma.

- Czy ty mnie w ogóle słuchałeś? - Jego bliźniak o dużo delikatniejszych rysach twarzy niż starszy o dziesięć minut brat, trąca go ramieniem z wyrzutem.

- Wybacz, ale mamy chyba ważniejszy problem niż podróbka twojego lakieru do paznokci. - Burczy pod nosem starszy Parker a ja uśmiecham się niewinnie. Teraz spojrzenia wszystkich trzech chłopaków kierują się na mnie.

-Chyba będzie lepiej, jeśli już pojedziemy do domu. - Proponuję udając, że nie mam zielonego pojęcia, o co chodzi Cameronowi.

Biorę swojego chłopaka za rękę i ciągnę w stronę schodów i parkingu. Po drodze zastanawiam się, jak najdelikatniej wyjaśnić Parkerowi, że zgodziłam się uczestniczyć w kolejnej misji. Nawet nie zauważam sześciu mężczyzn, którzy prowadzą skutego Allana do ciemnej furgonetki.

- Mam nadzieję, że jesteś z siebie zadowolona, farbowana kurwo. - Mój były wspólnik warczy w moją stronę, a ja dopiero wtedy na niego spoglądam. Cameron napina się cały i mocniej przytrzymuje moją rękę, aż palce zaczynają mnie boleć. - Żałuję tylko, że wcześniej nie zaciągnąłem cię do łóżka. Ciekaw jestem, co potrafisz. - Rzuca jeszcze złośliwie, zanim zostaje upomniany przez jednego z prowadzących go mężczyzn.

Pochód przyśpiesza, żeby Anderson jak najprędzej znalazł się w furgonetce, ale Cameron jest szybszy. W jednej chwili odpycha uzbrojonych funkcjonariuszy i uderza Allana w twarz. Później już trudno mi jest stwierdzić, co się dzieje, ponieważ zarówno policjanci, jak i niebieskooki Nicholas który do tej pory się nie odzywał, próbują odciągnąć rozwścieczonego Camerona od swojej ofiary, co z pewnością nie jest proste. Tylko Domein stoi z boku, jakby nie do końca wiedział, co ma zrobić. W końcu dostrzega, że się na niego patrzę.

- No co? To jest nowy żakiet. Jeszcze bym go uszkodził. - Wskazuje na granatową część ubioru.

Rzeczywiście, muszę przyznać, że w połączeniu z delikatnym makijażem i zaczesanymi do góry włosami, robi wrażenie.

Powracam spojrzeniem do Camerona, który trzyma za szyję zakrwawionego Allana i unosi go kilka centymetrów nad ziemią. Anderson jest niemal siny, ale podobnie jak policjanci, nie jest w stanie powstrzymać Parkera. Mój chłopak nic sobie nie robi z broni wycelowanej w niego oraz krzyków, że ma puścić mężczyznę.

- Nawet sobie kurwa nie wyobrażasz, jakie masz szczęście, że to nie ja miałem cię załatwić, bo gdyby tak było, to nie byłbyś w drodze do więzienia, a na cmentarz. - Szepcze mu do ucha a ja tylko dzięki wyostrzonemu słuchowi mogę to usłyszeć.

Podchodzę do niego ostrożnie i kładę dłoń na ramieniu Cama. On tylko patrzy na mnie kątem oka, a później na swoją ofiarę, aż w końcu, prychając z pogardą, upuszcza go na ziemię.

Do Allana niemal od razu podbiegają funkcjonariusze, bo mężczyzna wygląda, jakby stracił przytomność. Jeden z nich krzyczy na Camerona za to, co nawyprawiał. Ten tylko mierzy wzrokiem niższego od siebie mężczyznę w mundurze i uśmiecha się pogardliwie, po czym odwraca na pięcie i rusza w kierunku swojego czarno zielonego samochodu. Bez namysłu podążam za nim.

Spoglądam na Domeina, który unosi kciuk do góry i uśmiecha się jakby chciał dodać mi otuchy. Potem podchodzi do białego motoru, który Nicholas zdążył już uruchomić i zakłada przyciemniane okulary, siadając za swoim chłopakiem. W przeciwieństwie do mnie, on z Nickiem nie ma takich problemów. Może to dlatego, że po tylu latach zdążył już go odpowiednio wychować. Szczerze wątpię, żeby z Cameronem udało mi się to kiedykolwiek.

Zapinam pas i decyduje się zerknąć na chłopaka. Jest lekko zadraśnięty pod okiem, więc chcę zetrzeć krew, ale się odsuwa. Zabieram dłoń i patrzę przed siebie. Wiem, że robienie mu jakichkolwiek wyrzutów z powodu tej sceny, której przed chwilą byłam świadkiem, nie wyjdzie na dobre, więc siedzę cicho. Poza tym przecież on tylko stanął w mojej obronie. Powinnam chyba się z tego powodu cieszyć.

Kiedy tylko wyjeżdżamy na ulicę, Cameron wciska pedał gazu, jakby przez to chciał się wyładować. Jest świetnym kierowcą, ale mimo wszystko nie lubię, kiedy licznik przekracza sto trzydzieści zwłaszcza, jeśli jest dzień i na ulicach jest spory ruch.

- Czego chciał Stewart? - Pyta chłodno.

Długo zwlekam z odpowiedzią po części dlatego, że nie chcę się z nim kłócić. A kłamstwo nie ma sensu. On też ma wyczulony słuch. Usłyszy najmniejszą zmianę w moim głosie.

- Rozmawiał ze mną na temat nowej sprawy. - Zaczynam ostrożne. - Postawił mnie przed faktem dokonanym, musiałam się zgodzić. - Wyrzucam z siebie, a Cam hamuje gwałtownie.

Patrzy na mnie nie zwracając uwagi na to, że zatrzymał się na środku ulicy. Wytrzymuję jego wrogie spojrzenie i widzę, jak jego oczy z brązowych przechodzą w prawie czarne. Rusza ponownie, ignorując trąbiących na niego kierowców a ja czekam aż się odezwie. Ale on milczy uparcie. Przed nami długa droga do Agencji, a nie mam ochoty całego tego czasu spędzić w milczeniu.

Chwytam jego dłoń, ale on ją odtrąca. Widzi moją minę i prycha pod nosem.

- Obiecałaś mi. - Mówi, jakby to miało wszystko tłumaczyć. I ma rację.

- Wiem, ale...

- Ale co? Ale jakiś handlarz narkotykami jest ważniejszy niż dobrze zdane egzaminy? Niż nasze planowane już od dawna wakacje? Niż twoja obietnica? - Podnosi głos a ja nie patrzę na niego, tylko przed siebie.

Nie lubię, kiedy krzyczy. Poza tym ma rację. Ale co mam poradzić na to, że Stewart wszystko to sobie dokładnie obmyślił?

-Masz rację, przepraszam. - Mówię w końcu. - Powiedziałam mu, że najpierw muszę zdać egzaminy, a co do wakacji... Najwyżej pojedziecie beze mnie. - Szepczę.

Cameron milczy przez chwilę i przejeżdża językiem po kolczyku w dolnej wardze. Czekam, aż się odezwie. Ta cisza mnie dobija.

- Możesz się z tego jakoś wyplątać? - Pyta już spokojniej. Kręcę przecząco głową i ziewam. Mimo wszystko chce mi się spać. Uczenie się po nocach jednak jest męczące.

- Wątpię. Przed rozmową ze mną, ustalił wszystko z Farellem. - Układam się wygodniej na siedzeniu z zamiarem drzemki.

- To dobrze. - Odzywa się mój chłopak z dziwnym rozbawieniem, które mnie niepokoi. Podnoszę głowę i spoglądam na niego. - Zadzwonię do niego i to odwołam. - Wyjaśnia unosząc brwi.

- Niby jak?

- Porozmawiam z nim jak facet z facetem. - Wzrusza ramionami, jakby to miało wszystko wyjaśnić.

A ja już wiem, że to się skończy co najmniej kłótnią i skandalem. Kolejnym, bo w ostatnim czasie było ich sporo. Ostra wymiana zdań z kuratorem chłopaków, przez co ten gotów był znowu się z nimi sądzić, byleby tylko wsadzić Camerona do paki. W zeszłym tygodniu natomiast Radża, czyli lygrys mojego chłopaka, omal nie zaatakował jednej z praktykantek, chociaż właściwie to zwierzę ma prawie czterysta kilo i na sam jego widok można umrzeć na zawał. A dzisiaj scena z Allanem. Oczywiście Cameron nic sobie z tego nie robi i ma wszystko gdzieś bo wie, że i tak mu się upiecze. Bo mimo swojej przeszłości jest w Agencji niezastąpiony i ku wielkiemu zdziwieniu, przez ostatnie lata zrobił sporo dobrego.

Zanim na dobre przysypiam na fotelu pasażera, docieramy pod bramę Agencji. Po tym, jak Cameron pokazuje odznakę oraz składa podpis u mężczyzny pilnującego wjazdu, dostajemy się na jej teren.

Wysiadam z samochodu i patrzę na dwudziestopiętrowy, oszklony budynek, wzdychając głośno. Wcale nie mam ochoty tam iść tym bardziej, że Cameron jest jak wulkan i boję się, iż lada chwila wybuchnie.

Brązowooki bierze mnie za rękę i prowadzi do środka. Windą jedziemy na dziewiętnaste piętro a potem zmierzamy korytarzem, prosto do biura dyrektora Agencji, kryjącego się za oszklonymi drzwiami.

Michael Farell, czyli ponad sześćdziesięcioletni, wysoki mężczyzna o siwych włosach i niebieskich oczach, siedzi za swoim biurkiem i z niepokojem patrzy na Camerona, który zmierza do jego gabinetu niczym huragan, gotowy zniszczyć wszystko na swojej drodze. Ja podążam za nim, nie mając odwagi nawet na to, aby się odezwać. I to nie dlatego, że boje się swojego chłopaka. Ponieważ kiedy dochodzi do kłótni to zwykle on ustępuje pierwszy a nawet, jeśli tak nie jest, to rozwiązujemy konflikty w możliwie cywilizowany sposób. Boję się raczej o wszystkich wokół, bo zdaję sobie sprawę, że jestem jedną z niewielu osób, na które Cameron nigdy nie podniesie ręki.

- Mógłbyś mi wyjaśnić, czemu wplątałeś Evę w kolejne gówno? - Cameron podnosi głos na zdezorientowanego Farella, który powoli przenosi wzrok na mnie. Wzruszam ramionami, bo cóż więcej mogę zrobić?

Michael wstaje i podchodzi do stojącego na stoliku obok, kubka z kawą. Upija łyk i jednocześnie unosi palec wskazujący nakazując Cameronowi, żeby poczekał. Ten rozszerza oczy i oddycha głośno, a ja oczami wyobraźni widzę jak z jego uszu wydobywa się para.

Wspominałam już. Cameron. Wulkan. Wielki wybuch. Zniszczenie i zamęt.

- Stewart mówił, że się zgodziłaś, a moje pozwolenie to tylko formalność. - Odzywa się spokojnie dyrektor Agencji, a Cameron ze świstem wypuszcza powietrze.

Teraz obaj spoglądają na mnie, czującą się jak kompletna idiotka. Stewart oszukał i mnie i Farella. I naiwny myśli, że mu się to upiecze. Po raz kolejny muszę się tłumaczyć, ale tym razem idzie mi to o wiele łatwiej. Bo z czystym sumieniem mogę całą winę zrzucić na szefa wydziału antynarkotykowego. Więc kiedy kończę wyjaśniać, że najprawdopodobniej oboje zostaliśmy oszukani, odzywa się Cami którzy zdążył już się uspokoić. Powiem więcej, jest w skowronkach. I nie przejmuję się tą jego nagłą poprawą nastroju ponieważ doskonale wiem, że Parker jest zmienny jak pogoda.

- Czyli, że mogę go opieprzyć? - Słyszę jego rozradowany głos.

Odpowiedź Michaela chyba nie do końca go jednak zadowala:

- Nie ma mowy. Już wystarczająco się popisałeś przed sądem. Nie wiem, czy wiesz, że Allan po tym potrzebował opieki lekarza.

- Niech Bogu dziękuje, że trumny nie potrzebował! - Cameron znowu się stroszy niczym kogut do walki, a ja posyłam Farellowi błagalne spojrzenie. Całe szczęście to dostrzega i nie drąży tematu.

Pozwalam sobie rozsiąść się w skórzanym fotelu, który zaraz obok kanapy stoi w kącie pomieszczenia. Naprawdę jestem zmęczona. Nawet przymykam oczy, z nadzieją chociaż krótkiej drzemki.

- Dobrze już, dobrze. Uznajmy, że mu się należało. W ogóle to wiesz, gdzie się podział twój brat? Nie było go dzisiaj i telefonu nie odbiera...

- Xander? Sprawdza nagrania z piątku. Podobno jakieś zniknęło i chociaż zapewniałem go, że nie może być tam nic ważnego, to on musi sam to sprawdzić. Z resztą znasz go. Nie uwierzy, póki nie zobaczy.

Nie wsłuchuję się w to, co mówią. Mam nawet wrażenie, że Cam ze względu na mnie trochę ściszył głos.

- A skąd wiesz, że na tym brakującym nagraniu nie ma nic ważnego?

- Bo chodzi o nagranie spod knajpy, gdzie czekałem na Evę. Przecież bym zauważył, jakby coś się działo. - Mówi, na co ja podrywam się momentalnie do góry, czym szokuję obu mężczyzn.

Nie powinno mnie to martwić. Ale mimo swojego młodego wieku nie raz miałam okazję się już przekonać, że pozorny zbieg okoliczności nie zawsze nim jest. Momentalnie łączę fakty i efekt mnie nie zadowala. Wręcz przeciwnie. Dochodzę do bardzo niepokojącego wniosku.

- Stało się coś? - Zaniepokojony głos Farella przywraca mnie do rzeczywistości.

Patrzę na niego i na Camerona jakby wyrwana z transu i wstaję, stanowczo za głośno przełykając ślinę.

- Jedziemy do domu. - Informuję Parkera.

Nie protestuje i nie pyta, dlaczego. Chyba zna mnie już na tyle żeby wiedzieć, że sytuacja jest zbyt poważna, żeby tracić czas na wyjaśnienia. Zgarnia klucze z biurka z tym swoim charakterystycznym, krzywym uśmiechem otwiera przede mną drzwi. A ja mimo wszystko tym razem mam nadzieję, że się mylę.    

Hej, hej! Jestem z nowym rozdziałem i wiem, że jest spóźniony i cholernie nudny. Ale musiał taki być i chociaż nie wydaje się szczególnie potrzebny, to jednak moim zdaniem jest istotny, bo chcę wam chociaż trochę pokazać, jak wygląda życie bohaterów, zanim jeszcze wprowadzę te wszystkie zmiany, których będzie sporo. No i mamy troszkę o jednym z braci Cama, którzy nie ukrywam, będą odgrywali ważne role w opowiadaniu. 

Mogę wam jeszcze napisać, że skończyłam już pracować nad czwórką i wdaje mi się ciekawsza, bo poznajemy świat z punktu widzenia Camerona i  będzie trochę bardziej brutalnie. tak, jak powinno być. 

No i jeszcze zaległości na waszych blogach. Będę komentowała dzisiaj wieczorem, bo u niektórych nadal mam sporo do przeczytania. Zapewniam, że o nikim nie zapomnę! 

Pozdrawiam!