[002] Pisze Isobell

Przyciskam czoło do zimnej ściany czekając, aż mój oddech się unormuje. Czuję, jak cienka stróżka potu spływa po mojej skroni. Ale jestem zbyt bliska wygranej, żeby teraz się poddać.

Zamykam oczy i wyciszam się. Słyszę czyjś oddech i wiem, że za ścianą ktoś jest. Staram się przypomnieć sobie, kogo jeszcze nie udało nam się wyeliminować. Po chwili przypominam sobie o nim. Uśmiecham się do siebie. To nie może być aż takie proste.

Odwracam się, starając się zachowywać cicho i rozglądam po ciemnym pomieszczeniu, do którego jedynie przez małe okno z popękaną szybą wlewają się promienie słońca. Rozglądam się dookoła i wychylam pilnując, żeby nie dać się zauważyć. Patrzę na spróchniałe schody, pozbawione barierki, które prowadzą na górę. Pozornie mam trudniejsze zadanie niż mój przeciwnik. Muszę przebiec cały korytarz i jeszcze skręcić. On natomiast znajduje się w opustoszałym pokoju naprzeciwko schodów i jedyne co musi zrobić, to dwa kroki, oczywiście jeśli wcześniej go nie trafię. Ale to zrobię. Ponieważ w przeciwieństwie do niego, ja jestem mutantem.

Ostrożnie robię krok do przodu i przygotowuję się do startu. Mocniej ściskam trzymaną w ręku broń. No dalej, Isobell. To dla ciebie pryszcz. Słyszę w swojej głowie męski głos, który dodaje mi otuchy. Na moje usta wpełza uśmiech triumfu. Przedwczesny, ale jestem pewna swojej wygranej.

Wybiegam z pokoju i obracam się w stronę przeciwnika, zaczynając ostrzał. Strzelam do niego, kiedy ten się wychyla i chociaż jego pocisk również spotyka się z moją ręką, to ja jestem pierwsza. I w przeciwieństwie do niego, trafiam aż trzy razy.

Nie zważając na brzydki kolor na moim czarnym stroju, biegiem pokonuję spróchniałe schody. Trafiam na strych, gdzie na stole, w pustej doniczce dostrzegam czarną flagę z białym paskiem pośrodku. Dopadam do niej i uśmiecham się sama do siebie. Biegnę do okna i wymachuję nią, wyglądając na zewnątrz.

Przed starym budynkiem stoi mój tata, cały umazany zieloną farbą. Podobnie jak trzej pozostali mężczyźni, uśmiecha się do mnie z dumą. Nadal szczerząc się, schodzę z gracją po schodach, unosząc podbródek najwyżej, jak tylko mogę. Blondyn, którego potraktowałam czerwoną farbą, siedzi oparty o brudną ścianę i również się uśmiecha mimo, że przegrał. Podaję mu rękę. Oboje schodzimy na dół i wychodzimy przed budynek.

- Powiedz mi Robercie, jak to jest zostać zastrzelonym przez siedemnastolatkę? - Pyta mój tata, klepiąc blondyna po plecach, kiedy ten rozpina swój czarny kombinezon.

Również pozbywam się swojego, osłaniając się przed pięcioma towarzyszącymi mi mężczyznami, otwartymi drzwiami samochodu. Zasłaniają tylko dolną część mnie, więc szybko naciągam na siebie czarną koszulkę na ramiączka. Potem zakładam wygodne spodenki i wycieram twarz ręcznikiem, przysłuchując się rozmowie mojego taty z wujkiem.

- Biorąc pod uwagę, że w przeciwieństwie do niej nie jestem zmutowany genetycznie, to dobrze. Poza tym i tak utrzymałem się na polu bitwy dłużej, niż ty. - Mówi wskazując palcem na tatę. Ten otwiera usta i mruży gniewnie oczy, ale nic nie mówi.

- Obściskiwali się z Evą w trzecim garażu. Nawet nie próbowali się bronić. - Wyjaśnia podążający do mnie z butelką wody Kieran.

Jego białe zęby widocznie kontrastują z ciemną cerą i czarnymi włosami. Jest bez koszulki, więc mogę podziwiać efekty jego wielogodzinnego przesiadywania w siłowni. Traktuję Kierana jak starszego brata. Był przy mnie w niewątpliwie najgorszych latach mojego życia i nie raz nadstawiał za mnie karku, a warto nadmienić, że przez moją skłonność do kłótni zdarzało się to często.

- Przynajmniej zginęlibyśmy razem. Czyż to nie romantyczne? - Pyta rozmarzonym głosem mój tatuś, na co wszyscy obecni parskają śmiechem.

- Tak, bardzo. - Mówię. Otwieram usta i łapię się dłonią za gardło udając, że wymiotuję. Odkładam swoje rzeczy do bagażnika i pomagam Toby'emu, czyli przyjacielowi Kierana, zapakować wszystko do toreb. - Właściwie, to mnie już to nudzi. - Skarżę się, patrząc na stojących obok, Roberta i tatę.

Patrzą na mnie z nieukrywanym zaciekawieniem, a ja wywracam oczami i zwieszam ramiona.

Nie mam zamiaru tłumaczyć im po raz enty, że paintball był dla mnie ciekawy, kiedy miałam lat trzynaście. Ale ile razy można ganiać się z imitacją broni, po starych, opuszczonych budynkach, strzelając do znajomych kolorowa farbą? Kilka razy dla rozrywki na pewno, ale ja już nie czuję tej ekscytacji, co kiedyś. Chcę czegoś więcej. I mój tata doskonale o tym wie. Bo toczę z nim bitwę o to już od dawna.

- Jeśli znowu masz zamiar zacząć namawiać mnie, żebym zabierał cię na większe akcje, to chyba znasz moje zdanie. - Jego głos jest chłodniejszy niż jeszcze przed chwilą.

Patrzę w jego ciemnobrązowe, niemal czarne oczy i odwracam się na pięcie. Idę do jego Land Rovera i trzaskam za sobą drzwiami w ramach protestu. Zachowuję się jak rozwydrzona nastolatka. Ale nią właśnie jestem. Przecież sam do tego doprowadził.

Widzę, jak Kieran wsiada za kierownicę swojego samochodu i zarośniętą dróżką wyjeżdża z posesji. Uchylam szybę bo w aucie jest niezwykle duszno. Nawet gdybym nie miała tak bardzo wyczulonego słuchu, pewnie i tak mogłabym usłyszeć rozmowę wujka Browna i taty.

- Ale Cameron, ja ciebie doskonale rozumiem. Nikt by nie chciał, żeby jego córka podświadomie pragnęła zabijać. - Rozlega się niewyraźny, lekko podniesiony głos Roberta.

Marszczę brwi bo zdaję sobie sprawę, że mówią o mnie. Nieładnie. Nawet bardzo nieładnie. Ale czego innego mogłabym się spodziewać? Nie tylko Eva jest powodem bezsennych nocy taty.

- Kiedy Nicholas potwierdził nasze przypuszczenia, że drugie pokolenie mutantów nie przechodzi przemiany myślałem, że to nawet lepiej. Ale to jeszcze bardziej utrudniło sprawę. I wiem, że mała ma rację. Prędzej czy później trzeba będzie zapewnić jej prawdziwą, krwawą zabawę...

- A ty nie możesz przeboleć tego, że twoja mała księżniczka będzie miała pobrudzone rączki? - Monolog taty zostaje przerwany przez Browna.

Przymykam oczy i zasuwam szybę. Twoja księżniczka będzie miała pobrudzone rączki... Powtarzam w myślach. Pobrudzone krwią. Dodaję. Doskonale wiem, o co im chodzi.

W latach czterdziestych ubiegłego wieku, w międzynarodowej tajnej Agencji która miała na celu zwalczanie przestępczości, naukowcy pracowali nad stworzeniem agenta idealnego. Silniejszego, szybszego, z bardziej wyczulonymi zmysłami. Kogoś, z kim normalni, nawet najlepiej wyszkoleni agenci nie mogliby się równać. Oczywiście testy przeprowadzano na ludziach. W większości na przestępcach, mających do odsiedzenia dłuższe wyroki. Rzecz jasna to akurat było wbrew prawu, ale chętnych było niewielu. W każdym bądź razie po latach badań, które pochłonęły wiele czasu, pieniędzy, oraz ludzkiego zdrowia, uznano eksperyment za nieudany, gdyż substancja mająca czynić z ludzi superszpiegów, w ostateczności nie zadziałała. A co z tymi, którzy mimo prowadzonych na nich testów przeżyli, oraz nie odnieśli żadnych obrażeń? Nic. Zostali odesłani tam, gdzie ich miejsce.

Niedługo potem niejaka Lucinda Bell postanowiła opuścić więzienie. Uciekła, a potem z małą pomocą, wydostała stamtąd swoich czterech przyjaciół. Luke Hael'a, Izaaka Keynes'a, Olafa Jankinsa oraz Marcusa Parkera. I tak się składa, że ten ostatni jest moim dziadkiem.

W krótkim czasie Lucinda została najbardziej poszukiwaną osobą w Stanach. To właśnie ludzie z Agencji mieli ją schwytać, jednak nikomu się to nie udało. I chociaż ani na nią, ani na żadną inną osobę, która wcześniej była poddawana testom, dana substancja nie zadziałała, to silnie wpłynęła na dzieci, które się potem rodziły. Te w wieku kilkunastu lat przechodziły bardzo bolesne przemiany, podczas których traciły nad sobą kontrolę z powodu pojawiających się wyostrzonych zmysłów. Początkowo nikt nie wiedział, co się z nimi dzieje, więc także nie umiano im pomóc. W końcowej fazie, kiedy przemiana teoretycznie już dobiegała końca, mutantów ogarniała żądza mordu, która była tak silna, że ustępowała dopiero, kiedy ktoś naprawdę zabił, lub zrobił innej osobie poważną krzywdę. Poczuł na swoich dłoniach krew.

Jednym z takich ludzi był Xander Parker, który przejął pałeczkę po Lucindzie i krótko po swojej ucieczce z więzienia i rozpoczęciu działalności przestępczej, został kolejnym powodem do zmartwień w Agencji. To głównie przez niego i jego przyjaciół, którzy zarządzali światem przestępczym w Kalifornii, Nevadzie i Nowym Jorku, zapadła decyzja o pozbyciu się mutantów. Mięli zostać złapani i zlikwidowani. Mnie próbowano zabić kiedy miałam zaledwie cztery lata. Dlatego, że w przyszłości mogłam stanowić zagrożenie. Na szczęście agentom się to nie udało i chociaż później przeszłam przez piekło, to przynajmniej jestem żywa.

Dopiero cztery lata temu, kiedy dyrektorem w Agencji został Michael Farell, rozpoczął on współpracę z Xanderem i jego ludźmi, w tym także z moim ojcem. Mieli wspólny cel – dorwać Zacka Marshala – psychopatę, który chciał sprawić sobie prywatną, małą armię mutantów. To dzięki niemu ja i Kieran jeszcze żyjemy, ale również przez niego moje dzieciństwo zamieniło się w istny koszmar. Ponieważ nas porwał i więził razem z innymi dziećmi, żebyśmy po przemianie stali się jego żołnierzami. Ale do niczego takiego nie doszło, bo tata w porę się o tym dowiedział. Sam zabił Marshala a ja ani trochę nie żałuję tego dupka. Potem Agencja rozpoczęła współpracę z Parkerami i chyba tylko dzięki temu mój tata nie siedzi w więzieniu, a ja jestem wychowywana przez niego, a nie przez dziadka.

Mowa tu oczywiście o słynnym Cameronie Parkerze, jednym z dwóch braci Xandera. Zdolności są dziedziczne, a ponieważ mój tata ma dwóch braci bliźniaków i dzieli z nimi swoje umiejętności, ja potrafię nie tylko tak jak on wpływać na ludzkie umysły, ale także podobnie jak Xander jestem silniejsza od przeciętnego, dorosłego mężczyzny, oraz mam dużo lepszy słuch, co jest zasługą Domeina. No i działam na trojaczki jak naturalny wzmacniacz zdolności. Dzięki mnie są jeszcze lepsi.

A teraz cała trójka się stresuje, ponieważ nie przejdę przemiany co oznacza, że nie wiedzą do końca, czego się po mnie spodziewać. A ja z każdym miesiącem czuję się coraz bardziej tym wszystkim znudzona. Potrzebuję emocji, podniesionej adrenaliny, tego dreszczyku, a nie gry w paintball. Fakt, pozwalają mi uczestniczyć w mniej niebezpiecznych akcjach, ale to nic w porównaniu z ryzykowaniem życia, z udziałem w prawdziwej strzelaninie, czy pościgu. Mój tata zdaje się tego w ogóle nie dostrzegać, chociaż jeszcze kilka lat temu to była dla niego codzienność.

Nadal myśląc o tym, wymieniam kilka wiadomości z Evą, która podobnie jak reszta, już wcześniej pojechała do domu. Za dwa tygodnie ma egzaminy końcowe z wiedzy teoretycznej. Zaliczono jej praktyczne za ostatnią misję. Nie wiem, czemu tak bardzo stresuje się egzaminami. W końcu to testy wyboru!

Tata wsiada do samochodu i patrzy na mnie w lusterku wstecznym. Doskonale wie, co myślę. I że nie mam ochoty na rozmowy. Jestem jednak zmuszona się odezwać, kiedy odczytuję kolejną wiadomość od jego dziewczyny.

- Eva pisze, że jutro jest jakieś ważne zebranie, na którym musisz być. - Mruczę niewyraźnie, nawet na niego nie patrząc.

Uśmiecha się pod nosem i przyśpiesza, kiedy wyjeżdżamy na ulicę. Odwozimy Roberta do domu i jedziemy do akademika. W końcu jest niedziela wieczór, a przede mną jeszcze ostatnie dwa tygodnie nauki. W ogóle nie uśmiecha mi się wracać do szkoły, ale pocieszam się, że to już ostatnie dni, kiedy muszę wcześnie wstawać. Potem przyjdzie czas na beztroskie lenistwo.

Biorę torbę ze swoimi rzeczami z siedzenia obok i chcę już wychodzić, kiedy tata mnie zatrzymuje:

- Nie bądź na mnie zła. - Mówi cicho. Wpatruje się w jakiś punkt przed sobą. - Ja po prostu nie chcę, żeby coś ci się stało.

Wydycham powietrze z głośnym świstem i patrzę na swoje paznokcie. Znowu się zaczyna.

-Wiem, że się martwisz. - Decyduję się w końcu odezwać. Oblizuję wargi i stwierdzam, że nie warto drążyć tematu. To go tylko rozdrażni. - Wpadniesz do mnie w tygodniu? - Pytam siląc się na normalny ton.

Odwraca się i teraz doskonale widzę zmartwienie na jego twarzy, które po chwili znika. Przejeżdża językiem po kolczyku w dolnej wardze jak zawsze, kiedy się nad czymś zastanawia.

- A masz jakieś konkretne plany?

- Myślałam, że moglibyśmy wyskoczyć razem na jakiś film? Ostatnio wyszedł nowy horror, podobno dobry. - Proponuję niby od niechcenia i widzę, jak kąciki jego ust się unoszą. Nie ma mowy, żeby się nie zgodził.

- Xander mnie przez to zabije. - Odzywa się w końcu, co ja rozumiem jako zgodę. Daję mu szybkiego całusa w policzek i otwieram drzwi z zamiarem wyjścia, ale on jeszcze mnie zatrzymuje. - Porozmawiam z chłopakami na twój temat i może pomyślimy nad częstszym angażowaniem cię w… Niektóre sprawy. - Kończy, ale widzę, że przychodzi mu to z trudem. Nie mogę się jednak opanować i uśmiecham radośnie.

- Wiedziałam! - Krzyczę i przytulam go do siebie. Nie ukrywam zadowolenia. Żegnam się szybko z tatą i wychodzę z samochodu. Zarzucam torbę na ramię i macham ręką, kiedy odjeżdża.

Odwracam się i patrzę na wielki, oszklony budynek, bardziej przypominający jakąś firmę, niż akademik i szkołę. Agencja nie pożałowała pieniędzy na budowę nowej akademii, w której szkoli się przyszłych jej pracowników. Ja niestety też muszę do niej uczęszczać. Bo bardziej odpowiadałaby mi szkoła plastyczna, ale wiem, że tam bym się nie odnalazła. Wśród zwykłych ludzi, nie mających w ogóle związku z Agencją. No bo jak wytłumaczyłabym znajomym, że mój ojciec to były gangster, który kilkakrotnie uciekał z paki?

Wchodzę do środka i kieruję się w stronę windy, żeby dotrzeć nią na trzecie piętro, gdzie znajduje się mój pokój. Otwieram drzwi i mam ochotę od razu rzucić się do łóżka, jednak praca domowa na jutro sama się nie zrobi. Rozglądam się po pokoju i stwierdzam, że Vivian posprzątała. Nawet starła kurz z półki wiszącej nad moim łóżkiem. To dobrze, ja nigdy nie mam do tego głowy.

Wędruję do naszej łazienki gdzie również panuje porządek. Biorąc prysznic słyszę, jak ktoś wchodzi do naszego pokoju, ale na pewno nie jest to Vivian. Za wcześnie na nią.

Wychodzę owinięta jedynie w ręcznik i nie zwracam uwagi na Thomasa, który siedzi na moim łóżku i niemal pożera mnie wzrokiem.

- Jest impreza w środę. - Oznajmia, nie zawracając sobie głowy banalnym Cześć, kochanie.

Wzruszam ramionami i po wyjęciu ubrań ponownie odwracam się w stronę łazienki, ale ten wstaje i mnie zatrzymuje. Sięga ręką do ręcznika żeby go zdjąć, ja jednak przytrzymuję materiał. Mierzę się wzrokiem z szatynem. Jest dwa lata starszy i chyba myśli, że przez to może sobie na wszystko pozwalać. A przecież już od miesięcy próbuję go nauczyć, że dobieranie się do mnie źle się kończy.

- Trzymaj łapy przy sobie, albo cię zahipnotyzuję i każę skoczyć z okna. - Grożę, a moje oczy momentalnie z czekoladowych zmieniają barwę na czarne. Doskonale o tym wiem. Zawsze tak się dzieje, kiedy jestem zła.

Chłopak mnie puszcza, ale robi to z wyraźną niechęcią. Odwracam się i po zrobieniu dwóch kroków już jestem w łazience. Zamykam drzwi i przekręcam klucz w zamku. Ale wiem, że on nadal tam jest. Ponownie rozsiada się na łóżku i czeka na mnie. Więc ociągam się z powrotem jak najdłużej.

- Impreza jest u Migela i obiecałem mu, że będziemy. - Kontynuuje na tyle głośno, żebym mogła go usłyszeć.

Wychodzę i patrzę na niego z drwiącym uśmiechem. Marszczy brwi a ja po raz kolejny mam okazję się przekonać, że Thomas to kompletny idiota. Ale jest najpopularniejszym sportowcem w szkole i kilkukrotnym rekordzistą a ja... Ja jestem jedną z najlepszych uczennic i jednocześnie najbardziej znanych, bo samo moje nazwisko jest aż nazbyt rozpoznawalne. No i każdy chciałby widzieć mnie i Coopera razem. Tyko, że ja nie mam najmniejszej ochoty na związki. I mimo, że Thomas jest przystojny, to jakoś nie ciągnie mnie do niego i nawet, kiedy jeszcze nie znałam go tak dobrze, nie chciałam jakichkolwiek bliższych kontaktów z nim.

- Skąd wiesz, że będę chciała na nią iść? - Pytam wyjmując z torby kolejne ubrania i wkładając je do szafy stojącej w kącie. Odpowiada mi przeciągły, kpiarski śmiech Coopera.

- Żartujesz sobie? Wszyscy tam będą! - Chłopak nie kryje oburzenia, co jeszcze bardziej mnie rozśmiesza.

- Jest koniec roku, a ja mam jeszcze poprawę z łaciny i chemii. I referat z biologii na czwartek. Rób co chcesz, ale na moją obecność tam nie licz. - Warczę patrząc wyzywająco w jego piwne oczy.
Zaciska szczęki, przez co wybucham niekontrolowanym śmiechem. Chłopak łapie mnie za nadgarstek, boleśnie wbijając palce w skórę.

- Nie wiem, czy nie zrozumiałaś, ale masz tam ze mną iść... - Syczy przez zaciśnięte zęby. Nie śmieję się już głośno, ale nie tracę dobrego nastroju.

Moja wolna ręka wędruje w stronę jego nosa i już po chwili chłopak mnie puszcza, łapiąc się za obolałe miejsce. Odwracam go do siebie przodem i chwytam za kołnierz bluzy, po czym popycham na ścianę. Mam metr siedemdziesiąt sześć a on jest tylko centymetr wyższy, przez co bardzo łatwo sobie z nim radzę.

- Jak mnie jeszcze raz dotkniesz, to ci tak mordę obiję, że cię matka nie pozna, rozumiesz? - Pytam i tym razem nie żartuję. Naprawdę mam ochotę troszkę pozmieniać na tej jego ślicznej twarzyczce. - A teraz wypieprzaj stąd! - Puszczam go a ten ledwo utrzymuje się na nogach. Krew cieknąca z nosa zaplamiła mu już granatową bluzę, ale jest to tylko i wyłącznie jego wina.

Z satysfakcją patrzę, jak chłopak w pośpiechu się wycofuje i zamyka za sobą drzwi. Przechylam szyję na bok, aż słyszę znajome pstryknięcie i uśmiecham się do swojego odbicia w lustrze wiszącym na ścianie. Tatuś byłby ze mnie dumny. No może poza tym, że spotykam się z kimś takim, jak Thomas. Nie lubi Coopera mimo że w jego obecności chłopak zawsze zachowuje się tak, jak należy.

Wyjmuję książki i spoglądam na pracę domową z fizyki, którą muszę odrobić. Biorę swój telefon i odczytuję wiadomość od Migela w której informuje mnie o środowej imprezie. Pewnie, że będę. Odpisuję mu i odrzucam komórkę na łóżko. W środę impreza. Ale w niedzielny wieczór bliskie spotkanie z fizyką. To niewątpliwie będzie ciężka noc...

Hej, hej! Przybywam do was z rozdziałem drugim. Wiem, że można było spodziewać się czegoś więcej, a sam rozdział może wydać się nudny, ale pewne sprawy trzeba trochę wyjaśnić, więc nie mogę od razu ruszyć z większą akcją, bo nikt nie będzie wiedział, o co chodzi. A właśnie! Mam nadzieję, że ta wzmianka o eksperymencie i o tym, dlaczego Eva w poprzednim rozdziale wspominała o tym, że jest kuloodporna i ma wyczulony słuch i węch, jest jasna? To będzie jeszcze wyjaśnione w następnym rozdziale, ale jakby ktoś miała jakieś pytanie, to piszcie! Postaram się odpowiedzieć :)  

Mamy też trochę o Isobell, a to bardzo ważna postać w opowiadaniu. Może nawet ważniejsza, niż Eva. 

Nie odpisywałam na wasze komentarze, bo pewnie i tak nikt by tego nie czytał, ale chciałabym wszystkim bardzo podziękować za opinie pod pierwszym rozdziałem :D U większości już byłam, a resztę blogów na pewno nadrobię jeszcze przed końcem sierpnia. 

Do następnego! :3