[001] Pisze Eva

Lekko pociągam czerwoną szminką usta i przyglądam się swojemu odbiciu w lustrze. Moje brązowe włosy opadają falami na ramiona, a w zielonych oczach widać błysk podniecenia, który niebawem musi zniknąć, abym mogła należycie wcielić się w swoją rolę.

Pakuję kosmetyki do czarnej kopertówki i wychodzę z toalety, mijając w drzwiach starszą kobietę. Staram się nie patrzeć na nią, żeby w żaden sposób nie przyciągnąć jej wzroku. Niepotrzebne mi to. Dzisiejszego wieczoru pragnę skupić na sobie uwagę tylko jednego człowieka, co jak do tej pory mi się udawało.

Moje szpilki stukają lekko o podłogę, kiedy idę w stronę stolika, przy którym siedzi mój ponad czterdziestoletni towarzysz, właściciel ekskluzywnej restauracji będącej przykrywką dla jego prawdziwych interesów. Siadam na krześle naprzeciwko niego i uśmiecham się przepraszająco. Czuję na sobie wzrok kilku mężczyzn, którzy również znajdują się w lokalu. Ja i moja czarna, krótka sukienka idealnie pasujemy do zamożnego towarzystwa, jakie pojawia się tu na co dzień.

- Zamówiłem nam szampana. - Odzywa się Allan Anderson, który towarzyszy mi dzisiejszego wieczoru. Chociaż właściwie, to ja towarzyszę jemu. Do czasu.

Mężczyzna jest widocznie otyły i niespecjalnie urodziwy. Ale jest też zamożny, więc to normalne, że towarzyszy mu dziewczyna, która prawdopodobnie nie skończyła nawet dwudziestu dwóch lat. W rzeczywistości, jest nawet młodsza.

- Chciałbym wznieść toast. - Zagaduje ponownie, unosząc swój kieliszek wypełniony niewątpliwie drogim trunkiem. Niemal z nieśmiałością podnoszę swój:

- A więc za co pijemy, panie Anderson?

- Za powodzenie naszych wspólnych interesów, panno Botley. - Odpowiada z uśmiechem.

Stukamy się lekko kieliszkami i każde z nas upija łyk szampana. Odstawiam naczynie na stół i korzystając z okazji, że Anderson bacznie mnie obserwuje, dyskretnie rozglądam się dookoła. Od razu widzę, że na jego twarzy pojawia się zdenerwowanie, które do tej pory starannie ukrywał. Widocznie chce coś powiedzieć, ale najwyraźniej nie wie, co. A ja nie robię nic. Po prostu przygryzam wargę i udaję, że jestem zafascynowana każdym centymetrem jego ciała.

- Coś nie tak? - Pyta w końcu, lustrując mnie z tą nieufnością, której przez ostatnie tygodnie już praktycznie u niego nie widziałam.

Można zarzucić Andersonowi wiele, ale na pewno nie głupotę. Mimo wszystko jednak, jak każdy, tak i on ma swoje słabości. A jedną z nich mam zamiar za chwilę wykorzystać.

- Może uczcilibyśmy to w inny sposób? - Proponuję cicho, przywołując na usta swój uwodzicielski uśmiech.

Widzę, jak mężczyzna się napina. Patrzy na mnie nie kryjąc niedowierzania a po chwili rozluźnia nieco granatowy krawat. A ja czekam. I już wiem, że trafiłam w jego najczulszy punkt.

- Co konkretnie masz na myśli? - Wiele kosztuje go złożenie poprawnej wypowiedzi. Darował sobie już nawet sformułowanie „panno Botley”, co całkowicie mnie satysfakcjonuje. Jest mój.

- Proponuję przeniesienie się w jakieś ustronniejsze miejsce. - Mówię swobodnie i dodaję, widząc jego niepewność: - W końcu to twój lokal. - Również daruję sobie tytuły. W końcu jesteśmy wspólnikami. Tymczasowo.

Anderson przypatruje mi się jeszcze przez chwilę jakby mnie sprawdzał i przywołuje kelnera, który pojawia się niemal natychmiast. Szepcze mu coś na ucho, a młody chłopak kiwa pospiesznie głową i odchodzi, usilnie starając się na mnie nie patrzeć.

Po upływie kilku minut podczas których tylko patrzymy sobie w oczy, Allan wstaje. Robię to samo, zabierając swoją kopertówkę i przewieszając przez ramię żakiet, będący jedynym białym elementem mojego dzisiejszego ubioru.

Anderson kiwa głową na trzech postawnych mężczyzn w tanich, znoszonych garniturach. Siedzą przy stoliku w najbardziej niewidocznym miejscu, które jest jednocześnie świetnym obserwatorium. Niczym cienie.

- Zaskakujesz mnie, Botley! - Przyznaje z uśmiechem Anderson, prowadząc mnie krętymi, zdobionymi schodami na wyższe piętro. - Nie wyglądasz na łatwą.

Siłą woli powstrzymuję się przed wywróceniem oczami.

- Bo nie jestem. - Szepczę mu do ucha. - Ale ze swoimi wspólnikami wchodzę w bardzo zażyłe relacje.

- Jak bardzo zażyłe? - Nieudolnie próbuje przybrać uwodzicielski ton.

Nic z tego, Allan. Przejrzałam cię.

- Bardzo zażyłe. - Powtarzam złączając swoje usta z jego, kiedy tylko drzwi za nami się zamykają.

Niemal agresywnie zdejmuję mu marynarkę, czując jego dłonie ściskające moje pośladki. Muszę pilnować, żeby sprawy nie zaszły za daleko, więc odsuwam się od niego, podsycając tym samym jeszcze bardziej. Dostrzegam w jego oczach, jak bardzo mnie pragnie. Mężczyzna widzi jednak, że nie zamierzam się śpieszyć, więc podchodzi do stolika na którym ktoś pozostawił dwa kieliszki i czerwone wino. Nie lubię czerwonego wina, ale nie zamierzam wybrzydzać.

Zajęty trunkiem, nie zwraca w ogóle uwagi, jak z czarnej, na pozór niegroźnej kopertówki wyjmuję pistolet. Dopiero dźwięk odbezpieczanej broni przywołuje go do porządku.

Jedna chwila nieuwagi. Moment wytchnienia w towarzystwie zaufanej osoby kończy się jego zgubą.

Celuję w głowę. Odwraca się do mnie przodem, całkowicie zszokowany. Nie spodziewał się, że go zdradzę. I błąd.

Z bocznych drzwi prowadzących do łazienki wpada do pokoju kilkudziesięciu uzbrojonych po zęby mężczyzn, którzy bez chwili zastanowienia, w brutalny sposób obezwładniają mojego już byłego wspólnika. Ja opuszczam broń i patrzę na niego z wyższością.

- Jest pan aresztowany pod zarzutem przemytu narkotyków, oraz porywania i zmuszania do prostytucji nieletnich. - Powiadamia go jeden z jego oprawców.

Anderson nie patrzy na niego, tylko na mnie. Wyraźnie nie spodziewał się mojej zdrady.

- Ty suko... - Syczy przygniatany do ziemi przez dwóch członków oddziału antyterrorystycznego. - Zabiję cię...

- Na twoim miejscu wstrzymałbym się z takimi groźbami, do czasu spotkania z jej chłopakiem. - Ostrzega go wysoki mężczyzna, spoglądając na Andersona z wyraźnym rozbawieniem.

Bez trudu go rozpoznaję, mimo kominiarki. Nie sposób nie zwrócić uwagi na te roześmiane, błękitne oczy. Posyłam Allanowi jeszcze jedno spojrzenie pełne politowania. Odprowadzana wzrokiem przez błękitnookiego, jakby nigdy nic wychodzę z pokoju.

Schodzę po schodach i z gracją omijam wszelkie szkła, kałuże szampana oraz resztki czyjejś kolacji, które teraz brudzą białą podłogę ekskluzywnej restauracji. Wszystko to zostało zniszczone przez antyterrorystów którzy zajęli już cały lokal. Słyszę krzyki i strzały. Stróże prawa bez trudu radzą sobie z niczego nieświadomymi klientami restauracji, szukając pośród nich tych, będących w zmowie z Andersonem. Nawet nie zwracam uwagi na świszczące pociski. Ja jestem kuloodporna.

Czy szkoda mi Andersona? Niespecjalnie. Widziałam na własne oczy, jak z zimną krwią bił kilkunastoletnie dziewczynki i zabijał ludzi, którzy nie chcieli dla niego dłużej pracować ze względu na jego bezduszność i brutalność. Z radością złożę zeznania obciążające go jeszcze bardziej.

Wychodzę z obleganego przez policję budynku, mijając w drzwiach trzech funkcjonariuszy pilnujących wejścia. Kiwają mi głowami na powitanie, na co z grzeczności odpowiadam tym samym. Wychodzę na oświetloną ulicę Vegas i wdycham chłodne powietrze, czując jak wiatr owiewa mnie całą. Nie zważając na nikogo, stoję na chodniku z przymkniętymi oczami, delektując się tą chwilą. W końcu ruszam wąską uliczką biegnącą między restauracją, a sąsiadującym z nią sklepem, skracając sobie tym samym drogę. Jest ciemno, ale nie przeszkadza mi to w niczym. Z moim wyostrzonym wzrokiem i słuchem nie boję się nawet potencjalnego złodziejaszka czy gwałciciela, czającego się za śmietnikami.

Ponownie wychodzę na chodnik i rozglądam się dookoła. Ulica jest opustoszała, pomijając czarny, sportowy samochód z zielonymi, neonowymi bajerami. Od razu ruszam w jego kierunku a drzwi do niego otwierają się automatycznie, zapraszając mnie do środka. Wsiadam i czuję znajomy zapach świeżej mięty, pomieszany z delikatną wonią dymu papierosowego.

Patrzę na ciemnowłosego chłopaka, siedzącego na miejscu kierowcy. Przygląda się przez chwilę trzymanemu przez siebie papierosowi i wyrzuca niedopałek za okno, po czym wcisnąwszy odpowiedni przycisk, zasuwa szybę. Przenosi wzrok na mnie a ja widzę jego czekoladowe oczy, błyszczące w ciemności. Wygląda, jakby chciał mnie przejrzeć na wylot. W rzeczywistości się po prostu boi.

- Tylko się całowaliśmy. - Tłumaczę się niczym dziecko.

Prycha i odwraca głowę zanosząc się sarkastycznym śmiechem.

- Tylko? - Pyta udając rozbawionego. - Dla ciebie to jest: tylko? - Słyszę w jego głosie urazę. I nie dziwię się.

Ma prawo mieć do mnie żal. Chociaż oboje wiemy, że pocałunek z Allanem nic nie znaczył, zdaję sobie sprawę, że to go boli.

- Cameron! - Upominam go, próbując jakoś wybrnąć z trudnej sytuacji. - Jedźmy do domu. - Proponuję.

Patrzy na mnie z ciekawością a ja wiem, że muszę w jakiś sposób wynagrodzić mu ostatnie trzy miesiące, kiedy praktycznie nie mieliśmy ze sobą kontaktu z powodu mojego zadania.

- Do domu, panno Botley? - Ostatnie dwa słowa wypowiada z jawną kpiną. Ale uśmiecha się, a mi kamień spada z serca.

- Zapomnijmy o pannie Botley. - Mówię natychmiast. - Od dzisiaj znowu jestem twoją Evą Cox. - Ujmuję jego twarz w dłonie i całuję, czując przyjemne kłucie jego brody. I jest to pocałunek szczery, wyczekiwany przez wiele tygodni rozłąki.

- Chyba nawet mam pomysł, jak możemy to uczcić. - Szepcze, odrywając na moment swoje usta od moich.

Uśmiecham się, nawet nie chcąc sobie wyobrażać, co takiego dla nas wymyślił. Ale wiem, że będzie bajecznie. Wpatruję się w lusterko wsteczne i dostrzegam stojącą na chodniku, w cieniu latarni kobietę, w czarnym płaszczu i okularach przeciwsłonecznych. Od razu stwierdzam, że nie jest to przypadkowy przechodzień. Intuicja mi podpowiada, że kobieta przyszła na tę ulicę nie bez powodu. Ponadto jestem pewna, że gdzieś już ją widziałam. Ale nie mam bladego pojęcia gdzie i kiedy.

Samochód przyspiesza a ja czuję jak palce chłopaka przesuwają się po moim udzie. Odwracam się w jego stronę i posyłam szczery uśmiech, złączając nasze dłonie. Zerkam ponownie w lusterko i patrzę na latarnię od której coraz bardziej się oddalamy, ale kobiety już tam nie ma.

No to przybywam z pierwszym rozdziałem (Nie lubię prologów xD). Naprawdę nie wiem, co mam tutaj napisać... Chociaż bohaterowie są ci sami co w Pamiętniku, to postaram się tak ich przedstawić, żeby nawet ci, którzy go nie czytali, połapali się, o co chodzi tutaj. A jeśli ktoś chciałby jednak się zaznajomić z treścią Pamiętnika to w najbliższym czasie zaktualizuję zakładkę Z poprzedniej części w której będzie streszczenie wszystkich rozdziałów. To chyba tyle. Kolejny wpis prawdopodobnie pod koniec sierpnia.  

Ściskam! :*